ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ...

Δελτίο Τύπου του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς για τις πυρκαγιές και τους νεκρούς.

Για άλλη μια φορά η χώρα παραδίδεται στις φλόγες, με 17 νέους νεκρούς, στο βωμό του κέρδους, της οικοδόμησης και της κυβερνητικής – κρατικής αναλγησίας.

Το Πήλιο, την Αττική, την Ήπειρο, τη Χαλκιδική διαδέχεται η Πελοπόννησος, που δυο μέρες, τουλάχιστον, είναι παραδομένη στις φλόγες, με εμφανέστατη την απουσία της κυβέρνησης και των κρατικών μηχανισμών προστασίας.

Οι λιγοστές πυροσβεστικές δυνάμεις και οι κάτοικοι προσπαθούν να περισώσουν ότι μπορούν, την ίδια στιγμή που πρωθυπουργός επισκεπτόταν, τον ήδη υπό λειτουργία, σταθμό του ΜΕΤΡΟ στο Αιγάλεω και η κυβέρνηση, αλλά και η αντιπολίτευση, βρίσκονταν στο κυνήγι των ψήφων.

Το λιγότερο κράτος για την κυβέρνηση, φαίνεται ξανά, ότι σημαίνει λιγότερες κοινωνικές δαπάνες και λειτουργίες.

Η πυροπροστασία σημαίνει όχι δασοφύλακες ή πυροσβέστες, όχι μέσα πυρόσβεσης, αλλά αγρονόμοι και κατασταλτικοί μηχανισμοί.

Το περιβάλλον σημαίνει «πράσινη βιομηχανία» και νέα υπερκέρδη για τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα.

Οι ανθρώπινες ζωές για την κυβέρνηση, το αστικό μπλοκ εξουσίας και το κεφάλαιο, σημαίνουν μόνο πηγές κέρδους και τίποτε άλλο.

Φτάνει Πια!!! Οι ανθρώπινες ζωές, το περιβάλλον το παρών και το μέλλον μας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να το αφήσουμε στα χέρια μας. Απαιτείται η ανεξάρτητη οργάνωση των ίδιων των εργαζομένων, της νεολαίας μας!

Το ΜΕτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς – ΜΕΡΑ καταδικάζει την κυβερνητική πολιτική, εκφράζει τη συμπαράστασή του στα θύματα αυτής της καταστροφής και στέκεται αλληλέγγυο στον αγώνα και την αγωνία των κατοίκων τις κρίσιμες αυτές ώρες.









Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς – ΜΕΡΑ


Αθήνα, 24 Αυγούστου 2007

Για μια αγωνιστική ενωτική αντικαπιταλιστική παρέμβαση στις εκλογές

Οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, που πραγματοποιούνται ύστερα από μια σειρά σημαντικούς αγώνες των εργαζόμενων και ύστερα απ’ το μεγαλειώδες φοιτητικό – πανεκπαιδευτικό κίνημα του τελευταίου χρόνου, αποτελούν κι’ αυτές μια σοβαρή πολιτική μάχη για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, για ουσιαστική καταδίκη της αντεργατικής και αντιδραστικής πολιτικής της κυβέρνησης και του αστικού συνασπισμού εξουσίας και για την έκφραση και σε αυτό το επίπεδο των ανατρεπτικών αντικαπιταλιστικών τάσεων των αγώνων και των κινημάτων.
ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Για να δημιουργηθούν ευνοϊκότεροι όροι την επαύριον των εκλογών για συλλογική, νικηφόρα αναμέτρηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος με την πολιτική των κυβερνώντων. Για ένα σημαντικό, ελπιδοφόρο και ιστορικά αναγκαίο βήμα για την άλλη αριστερά, την αντικαπιταλιστική αριστερά της νέας εποχής, την αριστερά της σύγχρονης κομμουνιστικής προοπτικής.

Οι δυνατότητες αλλά και η αναγκαιότητα για μια τέτοιου τύπου αξιοποίηση της εκλογικής μάχης εδράζονται στο γεγονός ότι μέσα στην όλο και πιο βάρβαρη επίθεση της κυρίαρχης πολιτικής απέναντι στα λαϊκά και εργατικά δικαιώματα, τα κινήματα που εμφανίστηκαν έδειξαν ότι οι κοινωνικές αντιστάσεις γίνονται όλο και ισχυρότερες, ότι μπορούν να προκαλούν μέχρι και ρήγματα απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική (όπως στο άρθρο 16 και με το μπλοκάρισμα της αντιδραστικής αναθεώρησης του Συντάγματος), να επιδρούν στο πολιτικό σκηνικό. Όπως έδειξαν οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος, αλλά και εκλογικές αναμετρήσεις όπως οι φοιτητικές, οι δημοτικές, αλλά και σε δεκάδες εργατικά σωματεία, αναπτύσσεται ένα πολύμορφο ρεύμα που αναζητά όχι μόνο δρόμους αποφασιστικής ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική, αλλά και δρόμους συγκρότησης μιας άλλης αριστεράς.

Η επαναστατική Αριστερά πρέπει να ανταποκριθεί σ’ αυτές τις δυνατότητες, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη ενός κοινωνικοπολιτικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία που θα επιδιώκει την ήττα και ανατροπή της διαρκούς αντεργατικής, τρομοκρατικής και πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού, και των κυβερνήσεων που την προωθούν, με την αντεπίθεση των εργατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, για κατακτήσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, με το διαρκή πολιτικό εκβιασμό του μαζικού κινήματος, για μια στροφή στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, και την έκφραση στο σήμερα των τάσεων της εργατικής χειραφέτησης και τελικά για τη συνολική ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, για την κοινωνική ιδιοκτησία και την εργατική εξουσία–δημοκρατία, στην προοπτική του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Από αυτή τη σκοπιά, είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ συγκεκριμένα βήματα για τη διαμόρφωση–συγκρότηση ενός υπολογίσιμου ανεξάρτητου πόλου–μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, μιας ανώτερης πολιτικής ενοποίησης αγωνιστών, τάσεων του κινήματος και αντικαπιταλιστικών πολιτικών ρευμάτων και συλλογικοτήτων, που θα συνδέει την αντιδραστική επίθεση με τις βαθύτερες αντιθέσεις του σύγχρονου καπιταλισμού, τα μέτωπα πάλης με την ωρίμανση της ανάγκης για συνολική ρήξη και στροφή στους συσχετισμούς, το αδιέξοδο και την βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού με το άνοιγμα της συζήτησης για την αναγκαιότητα και τους δρόμους προσέγγισης της επαναστατικής ανατροπής και μιας άλλης κοινωνίας.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση το ΜΕ.Ρ.Α. προτείνει και προωθεί μια αγωνιστική ενωτική αντικαπιταλιστική παρέμβαση και στις εκλογές που να έχει το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που απαιτεί η αποτελεσματική αναμέτρηση με την κυβέρνηση της Ν.Δ., το ΠAΣOK, και το κεφάλαιο, σε ρήξη με την E.E. και για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση απ’ αυτήν, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις πολεμικές–δολοφονικές εκστρατείες του. Προτείνει και προωθεί μια ευρύτερη αντικαπιταλιστική ενότητα που περιλαμβάνει κάθε αγωνιστή και συλλογικότητα, στη βάση κριτηρίων που στηρίζονται σε κοινές εμπειρίες και πρακτικές στο κίνημα και στα μέτωπα, σε ένα αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που δεν περιορίζεται στο κατώτερο επίπεδο κινηματικής διαμαρτυρίας, σε μια λογική τομής και ανεξαρτησίας με τη διαχειριστική και ρεφορμιστική Αριστερά, σε πρωτοβουλίες με προοπτική και όχι μιας χρήσης. Δεν αποτελεί ρήξη με την αστική πολιτική «μια αντινεοφιλελεύθερη ενότητα» που δεν αναζητεί παρά μια άλλη διαχείριση στα πλαίσια του συστήματος, ή μια συσπείρωση πολιτικών «σημείων», χωρίς ενιαίο νεύρο και λογική, χωρίς ένα αναγκαίο πλαίσιο στρατηγικών αναφορών. Οι αντιλήψεις και οι προτάσεις ενότητας στη βάση ενός «ελάχιστου κοινού παρανομαστή» είναι ανεπαρκείς για να εκφράσουν την αναζήτηση μιας άλλης αριστεράς και τις αναγκαιότητες της περιόδου. Από την άποψη αυτή, δεν χρειάζεται ένα άθροισμα–συνασπισμός οργανώσεων, αλλά μια μετωπική συγκρότηση με εργατο-δημοκρατική λειτουργία, αλληλεγγύη και όχι ανταγωνισμό, με βάση και την εμπειρία των πολιτικών εργατικών και νεολαιίστικων σχημάτων και μετωπικών κινήσεων.

Σε κάθε περίπτωση, η αναπτυσσόμενη δύναμη της εκτός των τειχών Αριστεράς είναι οι αγωνιστές της, που πρωταγωνιστούν στα κινήματα, στα πολιτικά μέτωπα, στη θεωρία και τον πολιτισμό, είτε είναι οργανωμένοι σε οργανώσεις είτε όχι. Αυτοί πρέπει να βρεθούν στο προσκήνιο και να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους με υπογραφές, επιτροπές πρωτοβουλίας, αριστερές κινήσεις. Με ανοιχτό, πολιτικό, δημοκρατικό τρόπο, τέτοιο που να διευκολύνει τη συμμετοχή ενός ευρύτερου κόσμου, να δημιουργεί συλλογικούς χώρους συζήτησης και δράσης που θα υπερβαίνουν τα όρια των πολιτικών οργανώσεων. Ο συντονισμός των οργανώσεων πρέπει να γίνεται ανοιχτά, χωρίς αποκλεισμούς, με πλήρη ισοτιμία στο πλαίσιο από κοινού συμφωνημένων διαδικασιών, χωρίς κλειστές και επιλεκτικές συνεννοήσεις, και με στόχο την υποστήριξη της δημοκρατικής συμμετοχής του ριζοσπαστικού δυναμικού.

Η αγωνιστική ενωτική αντικαπιταλιστική παρέμβαση στις εκλογές για να έχει φερεγγυότητα, πρέπει να συμβάλλει στη μόνιμη και σταθερή συσπείρωση δυνάμεων σε συνολικό πολιτικό επίπεδο, πρέπει να είναι προσανατολισμένη στην «επόμενη μέρα»: Στην ενίσχυση της πάλης των εργαζόμενων και της νεολαίας για την ανατροπή της επίθεσης, που αναμένεται να οξυνθεί σε όλα τα μέτωπα και επίπεδα, για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και κάθε κυβέρνησης, είτε Ν.Δ. είτε ΠΑΣΟΚ. Στην απόκρουση των σεναρίων εμπλοκής τμημάτων της αριστεράς στις διαδικασίες ανασυγκρότησης και ενίσχυσης του πολιτικού συστήματος (με κεντροαριστερά σενάρια, «πληθυντική αριστερά» κ.ά.), κατοχυρώνοντας την ανεξαρτησία της ριζοσπαστικής αριστεράς από τάσεις δορυφοροποίησης είτε στο ΠΑΣΟΚ είτε στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Στη συμβολή στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, στην ανάπτυξη των αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων και μετώπων. Στη συνέχιση των βημάτων για τον πόλο–μέτωπο της επαναστατικής Αριστεράς.

Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΑΑΚ ΒΟΛΟΥ

Την Τετάρτη 6 Ιουνίου ένας συνάδερφος μας, ο Στάθης Γώγος, μέλος της ΚΝΕ στο τμήμα Χωροταξίας του Βόλου δέχτηκε επίθεση με «αιχμηρό αντικείμενο» και οδηγήθηκε στο νοσοκομείο.

Η οργανωμένη επίθεση από «μπράβους» υπό την καθοδήγηση μέλους της ΟΝΝΕΔ σε μέλη της ΕΑΑΚ και της ΠΚΣ, είναι επίθεση ενάντια στο ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τις δημοκρατικές διαδικασίες και αυτή τη φορά ξεπερνά κάθε όριο. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ



Η επίθεση αυτή είναι το αποκορύφωμα μιας σειράς προκλήσεων και τραμπουκισμών που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα στο σύλλογο της Χωροταξίας από μέλη της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ. Βασίζονται στην προσπάθεια τους να «απαντήσουν» μετά από μια χρονιά που τόσο ο σύλλογος αυτός όσο και τόσοι άλλοι πανελλαδικά κινήθηκαν στο δρόμο των καταλήψεων, του ανυποχώρητου αγώνα ενάντια στην πολιτική τους. Προσπαθούν μάλιστα συχνά να «κρύψουν» τις ταυτότητες τους πίσω από «ανεξάρτητες» βιτρίνες.

Ο σύλλογος της Χωροταξίας είναι ένας από τους ελάχιστους ΦΣ πανελλαδικά όπου απαγορεύονται (από καταστατικό των πρώτων χρόνων της σχολής με σύμπνοια καθηγητών – «ανεξάρτητων» φοιτητών) οι παρατάξεις και οι συλλογικότητες! Ενώ τα μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ παλαιότερα υπερασπίζονταν την ύπαρξη των παρατάξεων μετά το φοιτητικό κίνημα δεν τις αναγνωρίζουν, θέλοντας να περισώσουν την ήττα– αποδοκιμασία της πολιτικής τους. Είναι τελικά μια προσπάθεια να χτυπηθεί η πολιτικοποίηση και η συνδικαλιστική δράση των φοιτητών, που δυνάμωσαν τον τελευταίο χρόνο. Είναι μια προσπάθεια να διατηρηθεί η ύπαρξη του γραφειοκρατικού ΔΣ των «προσωπικοτήτων» που κρύβονται πίσω από την ταμπέλα «ανεξάρτητος». Η αφορμή του επεισοδίου, τελικά, ήταν η προσπάθεια επιβολής των εκπροσώπων των δύο παρατάξεων για εκ νέου εκλογές και ακύρωσης των νόμιμων εκλογών της 9ης Μάη. Μια προσπάθεια που ως τελικό εγχείρημα της έχει την περιχαράκωση και απομόνωση των φοιτητικών συλλόγων από τους συλλογικούς αγώνες και την απλή ύπαρξή τους ως συνδιαχειριστές σε κάθε σχολή.

Στη συνέλευση της Τετάρτης ήταν συνειδητή η επιλογή των κομματικών επιτελείων να δημιουργήσουν ένα κλίμα τρομοκρατίας, έτσι ώστε αφ’ ενός να «περάσει το δικό τους» και αφ’ εταίρου να «κόψουν τον αέρα» των δυνάμεων του κινήματος. Για αυτό και από νωρίς εμφανίστηκαν μαζί με γνωστό στέλεχος της ΟΝΝΕΔ της σχολής, εξωπανεπιστημιακοί «φουσκωτοί». Σε ανύποπτο χρόνο το μέλος της ΔΑΠ/ΟΝΝΕΔ επιτέθηκε σε φοιτητή του σχήματος ΧωροΑταξία- ΕΑΑΚ. Αρκετά σύντομα η «σύρραξη» επεκτάθηκε με τη συμμετοχή και των «φίλων» του που επιτέθηκαν σε φοιτητές της σχολής (μεταξύ των οποίων και ο συνάδερφος Στάθης) που προσπάθησαν να αμυνθούν και να απαντήσουν στην τραμπούκικη επίθεση. Προφανώς, όμως, οι μπράβοι αυτοί είχαν έρθει προετοιμασμένοι με αιχμηρό αντικείμενο (κατσαβίδι ή κάτι αντίστοιχο) για να προκαλέσουν σοβαρή ζημιά. Το αποτέλεσμα ήταν 3 χτυπήματα, δύο στα πλευρά και ένα στο θώρακα, «με επαγγελματικό τρόπο» όπως είπε ο γιατρός, τα οποία θα μπορούσαν να ήταν και θανατηφόρα. Και αν είναι εξοργιστικό και καταδικαστέο αυτό, άλλο τόσο είναι και η προσπάθεια της ΠΑΣΠ, ώστε μετά από το επεισόδιο να συνεχιστεί η «ομαλή διεξαγωγή της συνέλευσης».



Το περιστατικό αυτό εντάσσεται στην πάγια λογική των συγκεκριμένων παρατάξεων να τρομοκρατήσουν τους αγώνες των φοιτητών και της νεολαίας. Δεν πέρασε αρκετός καιρός από τις επιθέσεις τραμπούκων στις πρόσφατες φοιτητικές κινητοποιήσεις και σε αγωνιστές του κινήματος. (Νομική Αθήνας, Γιάννενα…). Λίγους μήνες πριν ο πρώην γραμματέας της ΔΑΠ Βόλου συμμετείχε σε τέτοιες ενέργειες σε βάρος φοιτητών του τμήματος Ιστορίας. Αποδεικνύεται περίτρανα πως εκτρέφουν στα εσωτερικά των οργανώσεων τους φασιστικά στοιχεία και πως χρησιμοποιούν αυτές τις πρακτικές σαν πολιτικές μεθόδους. Ακόμα περισσότερο ότι εμπλέκονται ανοιχτά πλέον με κυκλώματα της νύχτας και ανθρώπους του υποκόσμου.



Οι αγώνες μας δεν μπορούν να σταματήσουν από τέτοιου είδους περιστατικά. Το φοιτητικό κίνημα δεν τρομοκρατείται και δεν καταστέλλεται. Το κίνημα και οι αγωνιστές έχουν δεχτεί στο παρελθόν παρόμοιες ενέργειες. Η επίθεση αυτή στοχεύει στο ίδιο αυτό το κίνημα, των φοιτητών και της νεολαίας, που έφερε σημαντικά πλήγματα στην κυβερνητική πολιτική και άνοιξε νέους δρόμους ριζοσπαστικοποίησης στη νεολαία. Το ίδιο το κίνημα θα απαντήσει σε αυτούς, θα περιφρουρηθεί από κάθε αντίστοιχη ενέργεια.

Εμείς, δηλώνουμε ότι δεν χωράνε μέσα στο πανεπιστήμιο και τους φοιτητικούς συλλόγους τραμπούκοι, δολοφόνοι. Ότι από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα πανεπιστήμια θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και τα τσιράκια της.



ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ, ΔΕΝ ΠΤΟΟΥΜΑΣΤΕ.

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΣΠΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΖΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ



Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση Βόλου

Αστυνομικός πυροβόλησε νεαρό

Μια θέση στάθμευση οδήγησε σε πυροβολισμό
Στο νοσοκομείο Παπανικολάου νοσηλεύεται νεαρός άντρας τον οποίο πυροβόλησε ο διευθυντής του αστυνομικού τμήματος Ωραιοκάστρου Θεσσαλονίκης ενώ ήταν εκτός υπηρεσίας.

Όπως δήλωσε το θύμα, ο διευθυντής έκανε παρατήρηση στον ίδιο και σε ένα φίλο του επειδή πάρκαραν για λίγο το αυτοκίνητό τους έξω από κατάστημα.

Μετά από σύντομο διαπληκτισμό έβγαλε από το αυτοκίνητό του το υπηρεσιακό όπλο του και τον πυροβόλησε στο μηρό.

Αστυνομικοί τον οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα Ωραιοκάστρου, παρά τον τραυματισμό του, αρνούμενοι να καλέσουν ασθενοφόρο, το οποίο τελικώς κάλεσε ο τραυματίας.

Ο διευθυντής του αστυνομικού τμήματος ισχυρίστηκε ότι εκπυρσοκρότησε το όπλο του.

Θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα μετά το σχηματισμό της δικογραφίας, ενώ παράλληλα διατάχθηκε η διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)



Η ΑΜΑΛΙΑ "ΕΦΥΓΕ" ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ ΜΟΛΙΣ 30 ΧΡΟΝΩΝ. ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ. ΕΦΥΓΕ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑΤΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΙΣΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ.

ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ


ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ...

Από το τμήμα-Πανούση ξεκινούν οι ΔΙΑΓΡΑΦΕΣ!

Με εντολή των "οργάνων" του Τμήματος ΕΜΜΕ Παν. Αθήνας, στο οποίο προεδρεύει ο γνωστός Συνασπισμένος εγκληματολόγος Γ. Πανούσης, η Γραμματεία σήμερα ανακοίνωσε την έναρξη διαγραφών Φοιτητών , στο πλαίσιο της Γιαννάκου!



Η σχετική ανακοίνωση -προειδοποίηση , που εντολή των οργάνων του τμήματος βγήκε σήμερα στους πίνακες και στο σάϊτ της σχολής και έχει τον εύγλωττο τίτλο «ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΥΠΕΡΒΕΙ ΤΑ 9 ΧΡΟΝΙΑ ΦΟΙΤΗΣΗΣ (ΝΟΜΟΣ 3549)» είναι η παρακάτω:


«ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Μετά την δημοσίευση του Ν.3549/20-3-2007 ( άρθρο 14 ε' ), όσοι φοιτητές έχουν υπερβεί το ανώτατο όριο φοίτησης που απαιτείται για τη λήψη του πτυχίου τους ( δηλαδή στο Τμήμα μας οκτώ (8) εξάμηνα ), συν επιπλέον πέντε (5) ακαδημαϊκά έτη, παρακαλούνται να προσέλθουν στη Γραμματεία από 3-9-2007 έως 28-9-2007 για να δηλώσουν εγγράφως αν επιθυμούν την συνέχιση των σπουδών τους. Σε περίπτωση καταφατικής δήλωσης, μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές επί πέντε (5) ακόμη ακαδημαϊκά έτη, αρχόμενα από τον Οκτώβριο 2007 (ακαδ. Έτος 2007-2008), διαφορετικά θα βρεθούμε στη δυσάρεστη θέση να τους διαγράψουμε από τα μητρώα του Τμήματος και του Πανεπιστημίου Αθηνών και θα απολέσουν την φοιτητική τους ιδιότητα. Για την απώλεια της φοιτητικής τους ιδιότητας, θα εκδοθεί σχετική διαπιστωτική πράξη από τη Γραμματεία, με την οποία θα βεβαιώνονται και τα μαθήματα που τυχόν εξετάσθηκαν επιτυχώς.

Από τη Γραμματεία».



Στο «προοδευτικό» Πανουσιστάν , λοιπόν ξεκινά να ανεμίζει η χατζάρα της Γιαννάκου και των διαγραφών του Νόμου -πλαισίου.



Στο Τμήμα , του οποίου οι Φοιτητές και Φοιτήτριες τράβηξαν τη , μεγαλύτερη, ίσως διάρκεια Καταλήψεων στο Κίνημα ενάντια ακριβώς στον άθλιο νόμο.

Για παιδιά που τσακίστηκαν τόσες φορές από τους μπάτσους , τα ρόπαλα και τα δακρυγόνα τους , από τον Ιούνη μέχρι και το Μάρτη (Σταδίου , Αμαλίας, Ευελπίδων & Κοδριγκτώνος είναι ελάχιστες από τις περιπτώσεις..).



Σε Τμήμα «προοδευτικών» κατά πολλαπλές δηλώσεις τους Καθηγητών και προέδρου του υποψήφιου υπερνομάρχη του ΣΥΡΙΖΑ πανούση, αυτοί οι ίδιοι επιβάλλουν σε Φοιτητικό Κομμάτι ΑΙΧΜΗΣ του Κινήματος τη χειρότερη διάσταση του «νόμου».



Ένα κυνικό «πείραμα»!

Άν «προοδευτικοί» καθηγητές περάσουν σε μια από τις πλέον μαχόμενες Σχολές τις διαγραφές , άν πέσουν μερικές ακόμα αντιστάσεις σε άλλες Σχολές και μουλωχτά , διάσπαρτα στη Χώρα, «απλά» οι διαγραφές θα είναι πια καθεστώς.



Βέβαια οι ίδιοι «προοδευτικοί» -μέλη ΔΕΠ , κατά τη διάρκεια του Κινήματος και πριν ακόμα ψηφιστεί οποιοδήποτε «πλαίσιο» για «όριο σπουδών» είχαν παράνομα διαγράψει Μεταπτυχιακούς Φοιτητές!..


Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΑΝΑΡΧΙΖΕΙ

Με αύξηση 900 ψήφων φτάνει στο 9% και στέλνει μήνυμα νέων αγώνων

Μήνυμα συνέχισης του αγώνα και ενίσχυσης της αριστερής δυναμικής, ειδικά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς έστειλαν οι φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης, την ίδια ώρα που οι παρατάξεις του αστικού δικομματισμού παρουσίαζαν σημάδια φθοράς και μείωσης, παρά την πρωτοφανή κινητοποίηση των κομματικών και καθηγητικο-επιχειρηματικών μηχανισμών για να καλυφθεί το ρήγμα που άνοιξαν οι φοιτητικοί αγώνες. Σε μια κρίσιμη πολιτική αναμέτρηση, ύστερα από την άνοιξη διαρκείας του φοιτητικού κινήματος, φάνηκε ότι τα μπουμπούκια μιας νέας ριζοσπαστικοποίησης μπορούν να ανθίζουν και να δυναμώνουν, παρά το αντιδραστικό περιβάλλον και την κυριαρχία του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ) κατέγραψε σημαντική άνοδο σε ψήφους (7.788) και ποσοστό (9%), κερδίζοντας σχεδόν 900 ψήφους και μία ποσοστιαία μονάδα. Πρόκειται για αποτέλεσμα, πρώτα και κύρια, της πρωτοπόρας στάσης της καθ' όλη τη διάρκεια του συγκλονιστικού φοιτητικού κινήματος. Αποτελεί όμως και έκφραση της ευρύτερης τάσης, που αναζητά μια άλλη Αριστερά, των νικηφόρων αγώνων και της αντικαπιταλιστικής πολιτικής. Η Πανσπουδαστική του ΚΚΕ παρουσίασε πτώση στα ΑΕΙ (πληρώνοντας την πολιτική ουράς που είχε στο κίνημα), ενώ η Αριστερή Ενότητα (που υποστηρίζει ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ) κατέγραψε το άθροισμα των δυνάμεων που τη συγκρότησαν, με οριακά κέρδη, δυσανάλογα της προβολής της από ΜΜΕ και Κουμουνδούρου ως του εκφραστή των αγώνων. Ορισμένα κέρδη καταγράφει η ΕΑΑΚ και στα ΤΕΙ, χωρίς να καλύψει το ιστορικό κενό. Την καταδίκη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στα ΤΕΙ καρπώνεται η ΠΚΣ. Η κυβερνητική ΔΑΠ δεν απέφυγε τη μείωση στα ΑΕΙ και τη σημαντική ήττα στα ΤΕΙ, όπου έχασε σχεδόν 3%! Η ψήφος φοιτητών και σπουδαστών αποτελεί σαφέστατο μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής, υπέρ νέων αγώνων για την κατάργηση του νόμου πλαίσιο και την ανατροπή της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής. Το ΠΑΣΟΚ είδε τις δυνάμεις της ΠΑΣΠ να παρουσιάζουν πτώση και σε ΑΕΙ και σε ΤΕΙ. Είναι τόσο δεξιό το ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τη δυσαρέσκεια της νεολαίας, παρά τις πρόσφατες αντικυβερνητικές κορόνες του Γ. Παπανδρέου. Οι νέες ελπίδες πάνε μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι για να ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης χρειάζεται μια σύγχρονη επαναστατική Αριστερά, στο κίνημα, στην πολιτική και στη θεωρία.

H Ρώσικη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917

Από τις αρχές του αιώνα η Ρωσία ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Το αγροτικό ζήτημα είχε ξεδιπλωθεί με όλη του την οξύτητα . Παρά την εξαγορά από το κράτος των φεουδαρχικών τελών ήδη από το 1861 τα 2/3 των αγροτών έμεναν χωρίς γη, αναγκασμένοι να δουλεύουν αγγαρείες στους γαιοκτήμονες. Στην Μόσχα και την Πετρούπολη , η ορμητική ανάπτυξη της δεκαετίας 1890-1990 είχε δημιουργήσει ένα βιομηχανικό προλεταριάτο που σταδιακά αφυπνιζόταν , δοκιμάζοντας τις πρώτες απεργίες. Το 1898 ιδρύεται το σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα (ΣΔΕΚΡ), από αγωνιστές που έσπασαν από την παράδοση της ατομικής τρομοκρατίας. Μέσα από τους ναρόντνικους , θιασώτες της ατομικής τρομοκρατίας και ενός αγροτικού σοσιαλισμού (που όλη την προηγούμενη περίοδο είχαν δοκιμάσει στο πετσί τους την κρατική καταστολή προήλθε το 1900 το σοσιαλεπαναστατικό κόμμα (Εσεροι).

Η συντριπτική ήτα των ρωσικών στρατευμάτων στο Ρωσοιαπωνικό πόλεμο το 1904 ήταν η σπίθα . Μαζικές απεργίες ξεσπούν στην Πετρούπολη και στο Μπακού Το Γενάρη του 1905 οι απεργοί φτάνουν τις 250000 στις 8 (21 ) Γενάρη. Την επομένη 1000 διαδηλωτές δολοφονούνται μπροστά στα χειμερινά ανάκτορα στην Πετρούπολη . Είναι η " Κυριακή του αίματος ". Παρά την αιματηρή καταστολή οι απεργίες και οι συγκρούσεις γενικεύονται και επεκτείνονται σε όλη την χώρα. Ιδρύονται εργατικά συμβούλια. Τμήματα στρατού και ναυτικού στασιάζουν , ενώ το θωρηκτό Ποτεμκιν καταλαμβάνεται από τους ναύτες .Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Τσαρισμός αναδιπλώνεται και αναγγέλλεται η ίδρυση ενός νομοθετικού, κοινοβουλευτικού σώματος (Δούμα) με καθολική ψηφοφορία. Η Ρωσία μετατρέπεται σε συνταγματική μοναρχία . Έτσι η Ρωσική αστική τάξη καταλαβαίνει ότι δίπλα στους γαιοκτήμονες και την τσαρική γραφειοκρατία, αποκτά τα δικά της ερείσματα στον κρατικό μηχανισμό. Η Αστική τάξη συμβιβάζεται με την μοναρχία από φόβο απέναντι στην κινητοποίηση των εργατών. Κομμάτι-κομμάτι η επανάσταση απομονώνεται και καταστέλλεται βάναυσα .

ΟΙ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΣΔΕΚΡ

Στα 1903 το ΣΔΕΚΡ διασπάται στο ζήτημα του οργανωτικού μοντέλου του κόμματος.
Ο Λένιν υποστηρίζει το μοντέλο ενός συγκεντρωτικού, σφιχτά πειθαρχημένου της πρωτοπορίας του προλεταριάτου, ενώ οι Μαρτώφ, Πλεχάνωφ ένα χαλαρά δομημένο στα πρότυπα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας . Η πλειοψηφία ακολουθεί τον ΛΕΝΙΝ (μπολσεβίκοι). Η μειοψηφία γίνεται γνωστή με το όνομα μενσεβίκοι. Τις γραμμές όμως του ΣΔΕΚΡ διαπερνούν διαφωνίες για τις κινητήριες δυνάμεις της επερχόμενης επανάστασης. Διαφωνίες που θα αναπτυχθούν ως το 1917.

Οι θέσεις των μενσεβίκων

Θεωρώντας ότι η επανάσταση που έρχεται θα είναι επανάσταση αστικοδημοκρατική, οι μενσεβίκοι πιστεύουν ότι ο ηγετικός ρόλος ανήκει στην αστική τάξη. Για τη σοσιαλδημοκρατία επιφυλάσσεται ο ρόλος της αντιπολίτευσης στην αστική τάξη που θα κυβερνά καθώς και της οργάνωσης των οικονομικών αγώνων της εργατικής τάξης (θέση γνωστή ως οικονομισμός)

Οι θέσεις των μπολσεβίκων

Ο Λένιν πίστευε ότι η επανάσταση που έρχεται θα πρέπει να λύσει τα αστικοδημοκρατικά καθήκοντα της αγροτικής μεταρρύθμισης και της καταστροφής της τσαρικής μοναρχίας. Τα καθήκοντα αυτά θεωρούσε ότι η αστική τάξη δεν μπορεί να τα επιλύσει γιατί (όπως αποδείχτηκε το 1905) είναι δεμένη με τους γαιοκτήμονες και τον τσαρισμό. Γι' αυτό ο Λένιν προέκρινε την κοινωνική συμμαχία των εργατών και των αγροτών ενάντια στον τσαρισμό αλλά και ενάντια στην αστική τάξη. Η συνεργασία αυτή θα πρέπει να οδηγήσει στη "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς". Δηλαδή σε μια κυβέρνηση του εργατικού κόμματος με ένα επαναστατικό και αντικαπιταλιστικό αγροτικό κόμμα (πιθανόν τους εσέρους) που θα έλυνε τα δημοκρατικό προβλήματα.

Η διαρκής επανάσταση του Τρότσκι

Ο Τρότσκι συμφωνούσε απόλυτα με το Λένιν στο ζήτημα της κοινωνικής συμμαχίας εργατών - αγροτών για τη λύση των αστικοδημοκρατικών προβλημάτων, ενάντια στη φιλελεύθερη μπουρζουαρία που είναι δεμένη με τον τσαρισμό. Θεωρούσε όμως ότι η αγροτιά λόγω της ενδιάμεσης κοινωνικής θέσης, της ετερογενούς σύνθεσης, ανομοιομορφίας και πολυδιάσπασής της δεν μπορεί να έχει ανεξάρτητη πολιτική. Στις κρίσιμες περιόδους (όπως άλλωστε όλα τα μικροαστικά στρώματα) ακολουθεί ή την αστική τάξη ή το προλεταριάτο. Έτσι ο Τρότσκι δεν θεωρούσε δυνατή καμιά "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς".

Πίστευε ότι μόνο με την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, οι εργάτες μπορούν να τραβήξουν πίσω τους της αγροτικές μάζες ώστε να λυθούν τα προβλήματα της αστικοδημοκρατικής επανάστασης. Με τον τρόπο αυτό, αφενός το προλεταριάτο θα κατακτούσε την εξουσία στη βάση μιας δημοκρατικής επανάστασης και αφετέρου η επαναστατική αυτή νίκη θα έβαζε στην ημερήσια διάταξη τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Είναι φανερό ότι ο Τρότσκι καθόλου δεν υποτιμούσε τον ρόλο της αγροτιάς.

Ήταν μάλλον ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι που υπερεκτιμούσαν τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο που μπορεί να παίξουν οι αγροτικές μάζες. Ωστόσο η πολιτική ευφυία τόσο του Λένιν όσο και του Τρότσκι, παρά τις διφωνίες τους, βρισκόταν στο γεγονός ότι είχαν συλλάβει την αναγκαιότητα της συμμαχίας εργατών - αγροτών ενάντια στη φιλελεύθερη μπουρζουαρία προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα της καταστροφής της μοναρχίας και της αγροτικής μεταρρύθμισης.

Το ζήτημα του πολέμου

Ο πόλεμος που ξέσπασε το 1914 εκσφενδόνισε τους σοσιαλιστές στα δύο αντίθετα άκρα. Οι μενσεβίκοι κράτησαν μια αισχρή σοσιαλπατριωτική θέση άμυνας και υπεράσπισης της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας (αμυνιτισμός).
Ο Λένιν, ο Τρότσκι, οι μπολσεβίκοι στιγματίζουν τους μενσεβίκους ως προδότες του σοσιαλισμού και λακέδες της αστικής τάξης της χώρας τους. Χαρακτηρίζοντας τον πόλεμο ως ιμπεριαλιστικό απ' όλες τις πλευρές, πόλεμο για προσαρτήσεις, μοίρασμα αγορών και αποικιών, διακήρυξαν ότι καθήκον των σοσιαλιστών είναι να επωφεληθούν του πολέμου για να ανατρέψουν τον καπιταλισμό στις χώρες τους. "Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ", έμεινε ιστορική η επιγραμματική διατύπωση του επαναστατικού διεθνισμού των μπολσεβίκων.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΗ

Ο πόλεμος επιτάχυνε την κρίση του ρώσικου ιμπεριαλισμού, αδύνατου κρίκου της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. Ο βαρύς φόρος αίματος που πλήρωνε ο λαός, οι ελλείψεις στα τρόφιμα, η μαύρη αγορά όλα αυτά προκαλούν μαζικές απεργίες στα μετόπισθεν. Στις αρχές του 1917, οι απεργίες πολιτικοποιούνται. Οι εργάτες, αγρότες, οι στρατιώτες επιταχύνουν με τη δράση τους την πτώση του τσάρου Νικολάου Β΄ Ρομανώφ. Η επανάσταση κυριαρχεί στις 27/2 (11/3)Ο τσάρος παραιτείται. Ορκίζεται μια νέα κυβέρνηση με αντιπροσώπους των αστικών κομμάτων: πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβώφ, υπουργός εξωτερικών ο Μιλιούκοφ (καντέτος) και υπουργός πολέμου ο Οκτωβριστής Γκούτσκοφ. Από τους σοσιαλιστές μόνο ο Κερένσκι, που ανήκε στη δεξιά πτέρυγα των εσέρων, υπουργοποιείται. Δίπλα στην κυβέρνηση, οι επαναστατημένες μάζες των εργατών, αγροτών και στρατιωτών δημιουργούν τα δικά τους κέντρα εξουσίας τα συμβούλια (σοβιέτ). Ανοίγει έτσι η περίοδος που στην ιστορία έμεινε γνωστή σαν " δυαδική εξουσία" Η νέα κυβέρνηση συνεχίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική του τσάρου και εντείνει τις πολεμικές προσπάθειες. Μενσεβίκοι και εσέροι υποστηρίζουν , από τα αριστερά, τον πόλεμο και την αστική κυβέρνηση. Τον Απρίλη πραγματοποιείται στην Πετρούπολη ένοπλη αντιπολεμική διαδήλωση 25 - 30 χιλιάδων στρατιωτών και εργατών με αίτημα να απομακρυνθεί ο Μιλιούκοφ που των θεωρούσαν υπεύθυνο για τη συνέχιση του πολέμου.

Οι διαδηλωτές αυθόρμητα ρίχνουν το σύνθημα "ΚΑΤΩ Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ" . Ο Λένιν που είχε φτάσει στην Πετρούπολη στις 3(16) Απρίλη από την εξορία, διακηρύσσει ότι η πτώση της προσωρινής κυβέρνησης δεν είναι άμεσο καθήκον γιατί αυτή η κυβέρνηση υποστηρίζεται και από τις λαϊκές μάζες, μέσο των σοβιέτ στα οποία κυριαρχούν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι.

Στις 11(24) Απρίλη συνέρχεται συνδιάσκεψη των μπολσεβίκων. Εκεί ο Λένιν διατυπώνει τις περίφημες θέσεις του Απρίλη με τις οποίες ουσιαστικά προσχωρούσε στη "διαρκή επανάσταση" του Τρότσκι. Διακηρύσσει ότι δεν υπάρχει περιθώριο για κάποιου τύπου "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς", σαν ενδιάμεσου τύπου καθεστώτος μεταξύ της αστικής και της εργατικής δικτατορίας, και ότι ο στόχος της πάλης των μπολσεβίκων πρέπει να είναι η σοσιαλιστική επανάσταση και η δικτατορία της εργατικής τάξης.

Στις 5(18) Μάη η δεύτερη προσωρινή κυβέρνηση με συμμετοχή μενσεβίκων και εσέρων στα περισσότερα υπουργεία, με υπουργό πολέμου τον Κερένσκι, ενώ ο ίδιος αναλαμβάνει στις 7(20) Ιούλη και την πρωθυπουργία. Και αυτή η κυβέρνηση, εξαρτημένη από την αστική τάξη και τους γαιοκτήμονες, αρνείται να δώσει τη γη στους αγρότες και να σταματήσει τον πόλεμο. Σαν αποτέλεσμα τον Ιούλη του 17 πραγματοποιούνται εκτεταμένες συγκρούσεις και εξέγερση στην Πετρούπολη, που καταπνίγηκαν από την κυβέρνηση.
Η επανάσταση του Φλεβάρη είχε προκαλέσει σοβαρές μετατοπίσεις στις θέσεις των διαφόρων κομμάτων:

· Οι μενσεβίκοι πρέσβεβαν ότι η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν είναι κυβέρνηση της "επαναστατικής δημοκρατίας", όπου με τη συνεργασία προλεταριάτου , αγροτιάς και αστικής τάξης πραγματοποιείται η αστικοδημοκρατική επανάσταση. Τα σοβιέτ θα πρέπει να παραχωρήσουν σιγά - σιγά τις λειτουργίες τους στη Συντακτική Συνέλευση και θα διαλυθούν στον κοινοβουλευτισμό.

· Η φρουρά των "παλιών μπολσεβίκων" παρέμενε τυπικά στις προεπαναστατικές μπολσεβίκικες θέσεις. Καταγγέλλουν την υπουργοποίηση των μενσεβίκων καί την αστική προσωρινή κυβέρνηση. Θεωρούσαν ότι οι μπολσεβίκοι πρέπει να προσανατολιστούν στην εγκαθίδρυση μιας νέας, πραγματικής "δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς". Μερικοί μπολσεβίκοι, όπως ο Στάλιν, υποστηρίζουν την ενοποίηση και τους μενσεβίκους.

· Ο Λένιν και ο Τρότσκι θεωρούσαν ότι οι μπολσεβίκοι θα πρέπει να στοχεύσουν άμεσα στην κατάκτηση της πλειοψηφίας στα σοβιέτ και στη σοσιαλιστική επανάσταση. Ο Λένιν στηλίτευε τις θέσεις των παλιών μπολσεβίκων, σχολιάζοντας ότι η "δημοκρατική δικτατορία" σαν ανεξάρτητο στάδιο της επανάστασης εξαντλήθηκε στα κοινωνιολογικά ίχνη που άφησαν τα σοβιέτ στην περίοδο της δυαδικής εξουσίας, ότι δεν μπορεί να πάρει μορφή παρά σαν ένας ανώριμος σχηματισμός και ότι είναι μάταιο να περιμένουμε νέα, βελτιωμένη έκδοσή της. Η δημοκρατική επανάσταση μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Στα γεγονότα του Ιούλη οι παλιοί μπολσεβίκοι όσο και οι Λένιν - Τρότσκι αντιτάχθηκαν στην άμεση κατάληψη της εξουσίας, Οι πρώτοι γιατί δεν αναγνώριζαν γενικά αυτήν την προοπτική. Οι δεύτεροι επειδή πίστευαν ότι μια απόπειρα εξ' εφόδου κατάληψης της εξουσίας θα ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία στο βαθμό που οι μπολσεβίκοι δεν είχαν κατακτήσει την πλειοψηφία των σοβιέτ. Έτσι η συγκυρία δεν επέτρεψε το ξεδίπλωμα των διαφορών σε συγκεκριμένες διαφωνίες όπως συνέβη λίγο αργότερα
·
Στις 26/8(8/9) η αντεπανάσταση σηκώνει κεφάλι. Τα αστικά κόμματα (καντέτοι - οκτωβριστές ), και οι αντιδραστικοί στρατοκράτες, με τη συνενοχή του Κερένσκι, οργανώνουν το πραξικόπημα του Κορνίλωφ. Οι μπολσεβίκοι αρπάζουν την ευκαιρία. Οι πιέσεις των μαζών αναγκάζουν την προσωρινή κυβέρνηση να απελευθερώσει τους μπολσεβίκους ηγέτες που είχε φυλακίσει μετά τα γεγονότα του Ιούλη. Ο Τρότσκι αποφυλακίζεται. Το πραξικόπημα του Κορνίλωφ ήταν μια ευκαιρία για τους μπολσεβίκους να αξιοποιήσουν τη συγκυριακή σύγκρουση των συμφιλιωτικών κομμάτων (μενσεβίκοι και εσέροι) με την αστική τάξη. Οι συμφιλιωτές, αντλώντας το δικό τους δικαίωμα για συμμετοχή στην κυβέρνηση, από την επιρροή τους στα σοβιέτ, καταλάβαιναν ότι αν το πραξικόπημα πετύχει η αστική τάξη δεν θα τους είχε πλέον ανάγκη και θα άφηνε τον Κορνίλωφ να τους συντρίψει. Η τακτική των μπολσεβίκων "χτυπάμε μαζί - προχωράμε χώρια" απέδωσε καρπούς. Όταν οι ναύτες του Αβρόρα (όλοι μπολσεβίκοι) ανέλαβαν την περιφρούρηση της έδρας της κυβέρνησης από τους Κορνιλωφικούς, άρχισε να γίνεται καθαρό σε όλους τους εργάτες ότι μόνο η αποφασιστική δράση για κατάληψη της εξουσίας δεν θα άφηνε την αντεπανάσταση να τους αρπάξει από το λαιμό. Έτσι οι εργατικές μάζες χάνοντας την εμπιστοσύνη προς τα συμφιλιωτικά κόμματα, προσέγγιζαν όλο και περισσότερο τους μπολσεβίκους.

Μετά τη συντριβή του πραξικοπήματος οι μπολσεβίκοι κατακτούν την πλειοψηφία στα δυο μεγάλα σοβιέτ Μόσχας και Πετρούπολης, ενώ ο Τρότσκι εκλέγεται πρόεδρος του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Οκτώβρη είχε αρχίσει. Η ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ
Οι συμφιλιωτές κάνουν μια απόπειρα να αποτρέψουν αυτήν την εξέλιξη. Με τη σύγκλιση της Δημοκρατικής Συνδιάσκεψης και του Προκοινοβουλίου το Σεπτέμβρη, επιχειρούν να αφοπλίσουν πολιτικά τα σοβιέτ και να οδηγήσουν στην ανώδυνη απορρόφηση τους στην κοινοβουλευτική νομιμότητα. Στο σημείο αυτό εκδηλώθηκαν και οι διαφορές στρατηγικής στο εσωτερικό του κόμματος των μπολσεβίκων. Η φρουρά των "παλιών" (Ζηνόβιεφ, Κάμενεφ) υποστήριζαν τη συμμετοχή των μπολσεβίκων στην Δημοκρ. Συνδιάσκεψη και στο Προκοινοβούλιο, με στόχο μια κυβέρνηση όλων των σοβιετικών κομμάτων (μενσεβίκοι - εσέροι - μπολσεβίκοι) ενάντια στην αστική τάξη. Πίστευαν ότι έτσι θα πραγματοποιηθεί η γνήσια "δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς" ενώ τα σοβιέτ θα έπαιζαν δίπλα στη Συντακτική Συνέλευση και τον κοινοβουλευτισμό κυρίαρχο και καθοριστικό ρόλο. Οι μπολσεβίκοι, θα έπρεπε να καταλάβουν τα αριστερά έδρανα του κοινοβουλίου, προετοιμάζοντας πλέον τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι Λένιν -Τρότσκι υποστήριζαν ότι μια τέτοια εξέλιξη θα σήμαινε το οριστικό θάψιμο των ελπίδων για τη σοσιαλιστική επανάσταση, επειδή οι αγρότες θα στρέφονταν οριστικά προς την κυβερνητική πλειοψηφία των συμφιλιωτικών κομμάτων προκειμένου να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους για την ολοκλήρωση της αγροτικής μεταρρύθμισης.. Η κοινή τους θέση ήταν ότι οι μπολσεβίκοι δεν πρέπει να συμμετάσχουν στη Δημοκρ. Συνδιάσκεψη και στο Προκοινοβούλιο. Έχοντας κατακτήσει πια την πλειοψηφία στα δυο μεγαλύτερα σοβιέτ εργατών και στρατιωτών αντιπροσώπων ,οι μπολσεβίκοι πρέπει να κινηθούν δραστήρια για την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας. "Η αληθινή απόφαση....βρίσκεται στις προλεταριακές συνοικίες της Πετρούπολης και της Μόσχας" έλεγε τις μέρες εκείνες ο Λένιν. Οι Ζηνόβιεφ - Κάμενεφ δημοσιοποιώντας τα διαφωνία τους , με τη δημοσίευση του άρθρου τους "Γράμμα για την Τρέχουσα Κατάσταση" σε μια μισομενσεβίκικη εφημερίδα αποκαλύπτουν ουσιαστικά τις προθέσεις των μπολσεβίκων για την κατάληψη της εξουσίας.
Όμως η γραμμή της εξέγερσης των Λένιν και Τρότσκι επικράτησε στο κόμμα. Στις αρχές του Οκτώβρη η κυβέρνηση εκδίδει διαταγή για τη μετάθεση της φρουράς της Πετρούπολης στο μέτωπο. Το σοβιέτ της Πετρούπολης που βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των μπολσεβίκων ακυρώνει την κυβερνητική διαταγή. Ο στρατός περνά οριστικά με το μέρος των μπολσεβίκων που "θα φέρουν την ειρήνη" Δημιουργείται στην Πετρούπολη η Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή του σοβιέτ. Η κυβέρνηση είναι ανίκανη να επιβάλλει τις θελήσεις της . Στις 23 Οκτώβρη / 4 Νοέμβρη η κεντρική επιτροπή των μπολσεβίκων πείθεται από τον Λένιν να ψηφίσει την ένοπλη εξέγερση. Ο Τρότσκι αναλαμβάνει όλη την ευθύνη της πρακτικής προετοιμασίας της .

Η αφορμή για την εξέγερση ήταν η υπεράσπιση της σύγκλησης του 2ου πανρωσικού συνεδρίου των Σοβιέτ. Στις 25 Οκτώβρη / 6 Νοέμβρη η φρουρά της Πετρούπολης καταλαμβάνει αναίμακτα όλα τα στρατηγικά σημεία της πόλης, ενώ στις 26 Οκτώβρη / 7 Νοέμβρη γίνεται η εξ' εφόδου κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων έδρας της κυβέρνησης.
Η σοσιαλιστική επανάσταση είχε πραγματοποιηθεί. Από τα πρώτα διατάγματά της ήταν το μοίρασμα της γης στους αγρότες. Έτσι η δικτατορία του προλεταριάτου αποδείχτηκε ότι ήταν ο μόνος δρόμος για την πραγματοποίηση της δημοκρατικής επανάστασης. Όμως ο διεθνής ιμπεριαλισμός , όπως ήταν φυσικό δεν άφησε ήσυχη τα νεαρή σοβιετική δημοκρατία. Δεκαεννιά ιμπεριαλιστικοί στρατοί, μεταξύ τους και ελληνικά τμήματα, συνεπικουρούμενοι από τις εσωτερικές δυνάμεις της αντεπανάστασης (Κολτσάκ, Ντενίκιν, Βράγγελ) επιχειρούν να πνίξουν την πρώτη Πετυχημένη απόπειρα της εργατικής τάξης για την κατάληψη της εξουσίας. Οι μπολσεβίκοι θεωρούσαν τον Οκτώβρη σαν την πρώτη πράξη της Παγκόσμιας επανάστασης. Μέσα στη δίνη του εμφυλίου πολέμου, καταπιάνονται με το διεθνιστικό καθήκον της ίδρυσης μιας νέας Διεθνούς, της 3ης Διεθνούς.
Όμως οι επαναστατικές απόπειρες στην Ευρώπη (Ουγγαρία, Γερμανία) πνίγονται στο αίμα. Ο ιμπεριαλισμός βγήκε απ' τον πόλεμο, τσακισμένος, ανίκανος να ανατρέψει την ΕΣΣΔ, αλλά αρκετά ισχυρός για να εμποδίσει την επέκταση της επανάστασης στην υπόλοιπη Ευρώπη.

και αλλος νεκρος εργατης Εγνατία, Γιαννενα

και άλλος νεκρός στην Εγνατία

Εγνατία: Δεν απουσιάζουν τα εργατικά δυστυχήματα

Παρασκευή, 11 Μάι 2007

Σε εργοτάξιο της Εγνατίας στο Περιστέρι έπεσε νεκρός 41 χρονος εργάτης χτυπημένος απο ηλεκτρικό ρεύμα. Πατέρας 2 παιδιών, καθώς ξεφόρτωνε ο γερανός υλικά για γέφυρα που κατασκευάζεται εκεί, ακούμπησε (ο γερανός) στα σύρματα από κολόνες της ΔΕΗ. Ο άτυχος Δ.Κ. ακουμπούσε στον γερανό και τον διαπέρασε το ρεύμα! Το αστυνομικό τμήμα Ιωαννίνων ερευνά τα αίτια του ατυχήματος. Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο δεν είναι το πρώτο εργατικό δυστύχημα στην Εγνατία Οδό, σε όλο το μήκος της οποίας έχουν χάσει τη ζωή τους αρκετοί άνρθωποι εν ώρα εργασίας.

Φοιτητικές Εκλογές: Νικηφόρο κίνημα με ισχυρή ΕΑΑΚ!

ΛΕΝΙΝ: Περί Πολέμων και Πατριωτισμού

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα απόσπασμα από τη μπροσούρα του Λένιν «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» που εκδόθηκε το 1918. Εδώ αποτυπώνεται με τον πιο παραστατικό τρόπο η μαρξιστική άποψη για τον πατριωτισμό και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

Β. Ι. ΛΕΝΙΝ

Αν ένας Γερμανός ή ένας Γάλλος λέει: σα σοσιαλιστής έχω το δικαίωμα και την υποχρέωση να υπερασπίσω την πατρίδα όταν ο εχθρός εισβάλει στη χώρα μου, αυτό δεν είναι συλλογισμός σοσιαλιστή, διεθνιστή, επαναστάτη προλετάριου, μα μικροαστού - εθνικιστή. Γιατί στο συλλογισμό αυτό εξαφανίζεται ο ταξικός επαναστατικός αγώνας του εργάτη ενάντια στο κεφάλαιο, εξαφανίζεται η εκτίμηση του πολέμου στο σύνολό του, από την άποψη της παγκόσμιας αστικής τάξης και του παγκόσμιου προλεταριάτου, δηλαδή εξαφανίζεται ο διεθνισμός και δεν μένει παρά ένας κακομοιριασμένος, αρτηριοσκληρωμένος εθνικισμός. Αδικούν τη χώρα μου, τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν, να που καταλήγει ένας τέτοιος συλλογισμός. Να που βρίσκεται η μικροαστική εθνικιστική του στενότητα. Είναι το ίδιο σα να συλλογιζόταν κανείς προκειμένου για μια ατομική περίπτωση άσκησης βίας πάνω σε ένα άτομο: ο σοσιαλισμός είναι ενάντια στη βία για αυτό προτιμώ να κάνω προδοσία παρά να καθίσω φυλακή. Ο γάλλος, ο γερμανός ή ο ιταλός που λέει : ο σοσιαλισμός είναι ενάντια στην άσκηση βίας πάνω στα έθνη, για αυτό αμύνομαι, όταν ο εχθρός εισβάλει στη χώρα μου αυτός προδίνει το σοσιαλισμό και το διεθνισμό.

Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος βλέπει μονάχα τη «χώρα του». Βάζει πάνω από όλα τη «δική του» αστική τάξη χωρίς να σκέφτεται τους διεθνείς δεσμούς, που κάνουν τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό, που κάνουν τη δική του αστική τάξη ένα κρίκο της ιμπεριαλιστικής ληστείας. Όλοι οι μικροαστοί και οι στενοκέφαλοι και αμόρφωτοι μουζίκοι, κρίνουν κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο: ο εχθρός βρίσκεται στη χώρα μου, τίποτά άλλο δεν με ενδιαφέρει. Ο σοσιαλιστής, ο επαναστάτης προλετάριος, ο διεθνιστής σκέφτεται διαφορετικά: Ο χαρακτήρας ενός πολέμου (αν είναι αντιδραστικός η επαναστατικός) δεν εξαρτάται από το ποιος επιτέθηκε και σε τίνος χώρα βρίσκεται ο εχθρός, αλλά από το ποια τάξη διεξάγει τον πόλεμο, ποιας πολιτικής συνέχεια αποτελεί ο πόλεμος αυτός. Αν ο πόλεμος αυτός είναι αντιδραστικός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, αν δηλαδή διεξάγεται ανάμέσα σε δύο παγκόσμιες ομάδες της ιμπεριαλιστικής καταπιεστικής, ληστρικής, αντιδραστικής αστικής τάξης, τότε κάθε αστική τάξη ακόμα και μιας μικρής χώρας, μετατρέπεται σε μέτοχο της ληστείας, και το καθήκον μου, καθήκον εκπροσώπου του επαναστατικού προλεταριάτου, είναι να ετοιμάσω την παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, μοναδική σωτηρία από τις φρικαλεότητες του παγκόσμιου μακελειού. Δεν πρέπει να κρίνω από την άποψη της «δικής μου» χώρας (γιατί έτσι κρίνει ένας άθλιος κουφιοκεφαλάκιας μικροαστός εθνικιστής που δεν καταλαβαίνει ότι είναι παιχνιδάκι στα χέρια της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης), αλλά από την άποψη της συμμετοχής μου στην προετοιμασία, στην προπαγάνδιση, στην επιτάχυνση της παγκόσμιας προλεταριακής επανάστασης.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007: ΚΑΤΩ OI KΛEΦTEΣ TΩN AΣΦAΛIΣTIKΩN TAMEIΩN

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

Ενάντια στην ακρίβεια, ενάντια στην ανεργία

ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ - ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Κοινωνική Ασφάλιση, Δημόσια Υγεία και Παιδεία υψηλού επιπέδου

Ο εορτασμός της φετινής εργατικής πρωτομαγιάς συμπίπτει με μια εντελώς νέα και εκρηκτική πολιτική κατάσταση μετά τις αποκαλύψεις της κλοπής σε βάρος των ασφαλιστικών ταμείων και του σκανδάλου που έχει ξεσπάσει. Στο φόντο των συγκλονιστικών αγώνων της φοιτητικής νεολαίας που καταρράκωσαν το «σεμνό και ταπεινό» προσωπείο της κυβέρνησης της Δεξιάς, το ξέσπασμα του σκανδάλου στα ταμεία φαίνεται να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση ενός ενιαίου μετώπου παιδείας – εργασίας.

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα

Οι «καλές μέρες» για τον Καραμανλή και την κυβέρνησή του, φαίνεται να είναι ένα πολύ μακρινό παρελθόν καθώς στην κατάρρευση της μεταρρυθμιστικής – απορρυθμιστικής τους προσπάθειας στην εκπαίδευση και στο ασφαλιστικό, βλέπουν όχι μόνο την κατάρρευση του πυρήνα της πολιτικής τους αλλά την απειλή μιας στρατηγικής ήττας τόσο για την ίδια όσο και για τα συμφέροντα του κεφαλαίου που εκπροσωπεί. Στον χώρο της εκπαίδευσης, μετά το ναυάγιο της αναθεώρησης του άρθρου 16, αναγκάστηκαν να ψηφίσουν ένα νόμο που κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν και πότε θα εφαρμοστεί και το κυριότερο που θέτει τις προϋποθέσεις για ένα νέο γύρο ακόμη σφοδρότερων συγκρούσεων με την εξεγερμένη νεολαία των πανεπιστημίων. Και αν στον χώρο της εκπαίδευσης έχουμε ένα μέτωπο που παραμένει ανοιχτό, στο ασφαλιστικό έχουμε ένα μέτωπο που «καίει». Υπάρχουν πάρα πολλά και αδιάσειστα στοιχεία και καθημερινά προστίθενται νέα, που ενοχοποιούν πρωτοκλασάτα στελέχη και «τσάρους» της κυβέρνησης, σαν τον Τσιτουρίδη και τον Αλογοσκούφη αλλά και τον ίδιο τον Καραμανλή για τον τρόπο που οι διοικήσεις των ταμείων, που οι ίδιοι τις είχαν διορίσει και κατ’ εντολή τους αγόραζαν τα ομόλογα -τα διαβόητα σύνθετα χρηματικά προϊόντα- υπερτιμημένα ασφαλώς στο ύψος της μίζας των διάφορων μεσαζόντων, εκλεκτών της κυβέρνησης, είτε πρόκειται για χρηματιστικές εταιρείες είτε για μεμονωμένα πρόσωπα.

Όμως, οι ευθύνες είναι φανερές όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά και για τα αντιπολιτευτικά δεκανίκια του συστήματος. Του ΠΑΣΟΚ πρωτοστατούντος καθώς οι πάντες γνωρίζουν ότι η σημερινή πολιτική της Ν.Δ. απλώς είναι η συνέχεια της πολιτικής και της νομικίστικης ευρηματικότητας του ΠΑΣΟΚ και ότι απλώς στηρίζεται σε νόμους ψηφισμένους από το ΠΑΣΟΚ. Στους απίστευτους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που αφού πρωτοστάτησαν να ξεγελασθούν οι εργαζόμενοι και να εκτονωθούν ακίνδυνα οι αντιστάσεις τους στις εκάστοτε μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού, αφού έγιναν συμμέτοχοι και συνένοχοι μέσω των κοινωνικών διαλόγων στην νομική θεσμοθέτηση του τζόγου των αποθεματικών των ταμείων, αφού έγιναν απολογητές της αρπαχτής της περιουσίας των εργαζομένων από τους εργοδότες και τους κυβερνώντες, τώρα ζητούν από τους εργάτες να τους απαλλάξουν λόγω ....βλακείας ανάγοντας τον κυνισμό του Αλογοσκούφη σε ατράνταχτο άλλοθι. Των φωστήρων της κοινοβουλευτικής και καθεστωτικής Αριστεράς, του ΠΑΜΕ – ΚΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΝ, που στον οίστρο της αλλαγής των συσχετισμών στα συνδικάτα, έχουν και οι ίδιοι εκλέξει αντιπροσώπους στις διοικήσεις των ταμείων (...και των ΔΕΚΟ) ή τουλάχιστον έχουν στηρίξει με νύχια και με δόντια την προοπτική μιας τέτοιας εκλογής. Στις αριστερές φωνές που καταδικάζουν την συμμετοχή και την συνυπευθυνότητα της συνδιοίκησης με τους εργοδότες και αντιπαραθέτουν τον εργατικό έλεγχο, τις ανεξάρτητες εργατικές επιτροπές εκλεγμένες από γενικές συνελεύσεις με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας απαντούσαν ότι πρόκειται για αριστερίστικο οπουρτουνισμό. Αλλά και σήμερα το μόνο που προτείνουν είναι την αναβάθμιση του... θεσμικού πλαισίου λειτουργίας των ταμείων.

Είναι περισσότερο φανερό παρά ποτέ ότι η σημερινή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση ανάγεται όλο και περισσότερο σε κρίση ηγεσίας της εργατικής τάξης. Το μεγάλο ζητούμενο είναι η ενοποίηση όλων των δυνάμεων και των συνιστωσών της εργατικής τάξης, της εξεγερμένης φοιτητικής νεολαίας, των ανέργων, των μεταναστών, των φτωχών και καταπιεσμένων στρωμάτων κάτω από ένα πρόγραμμα που να εξασφαλίζει την πολιτική και ιδεολογική τους ανεξαρτησία, από το κράτος και την εργοδοσία, την κυβέρνησή τους και τις οργανώσεις τους πολιτικές και συνδικαλιστικές. Όμως μια τέτοια ενοποίηση δεν πρόκειται να επιτευχθεί παρά μόνο στην βάση ενός επαναστατικού προγράμματος μεταβατικών διεκδικήσεων, που να συνδέει τα ζητήματα και τα αιτήματα της καθημερινότητας, ξεκινώντας από τα πιο ευτελή μέχρι τα πιο σοβαρά, με το αίτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού. Πρέπει την ίδια στιγμή που παλεύουμε ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία, τις μορφές ευέλικτης απασχόλησης να έχουμε συνείδηση ότι δεν είναι δυνατό ο καπιταλισμός από μόνος του να καταργήσει την ανεργία, να παράσχει παιδεία και υγεία ή ένα κοινωνικό κράτος στο ύψος των αναγκών και των απαιτήσεων της εργατικής τάξης. Πόσο μάλλον να σταματήσουν οι κλεψιές και οι ρεμούλες από ένα σύστημα που εξ ορισμού ταυτίζεται με την κλοπή της απλήρωτης εργασίας, την εκμετάλλευση και τη ρεμούλα.

Όλοι στη Γενική Απεργία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 15 Μαΐου, με αίτημα φέρτε πίσω τα κλεμένα.

Για την αντιμετώπιση της ανεργίας να παλέψουμε για την κατάληψη των εργοστασίων που κλείνουν ή "μεταναστεύουν" και για την επαναλειτουργία τους κάτω από εργατικό έλεγχο και εργατική διαχείριση.

Για την συγκρότηση ενός δικτύου κατειλημμένων εργοστασίων απαιτώντας την εθνικοποίησή τους χωρίς αποζημίωση.

Για την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας και την απελευθέρωσή του από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, χωρίς μείωση μισθών.

Σύνταξη σε λιγότερα χρόνια εργασίας και μοίρασμα της απασχόλησης σε συνδυασμό με την ελάττωση της εργάσιμης ημέρας.

Ασφαλιστικό σύστημα βιώσιμο με χρηματοδότηση από την εργοδοσία και το κράτος. Καμιά εργατική εισφορά – κράτηση από τον μισθό των εργαζόμενων.

Έλεγχος των ταμείων από τα συνδικάτα και τις οργανώσεις των συνταξιούχων με επιτροπές αιρετές και ανακλητές.

Ελάττωση των χρόνων συνταξιοδότησης στα 30 χρόνια (20 για τα βαρέα) με ανώτατο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης τα 55 έτη (50 για τα βαρέα) με σκοπό να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για την νέα γενιά.

Ασφάλιση όλων των μεταναστών εργατών. Πλήρης ισότητα των ελλήνων και ξένων εργατών με ίσα νομικά, πολιτικά, ασφαλιστικά, οικονομικά δικαιώματα. Κατάργηση της διάκρισης παράνομης και νόμιμης εργασίας.

Ασφάλιση όλων των ανέργων και επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό.

Για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς. Για να ανοίξει ο δρόμος για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό.

Για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς πολέμους και φασισμούς. Για την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας, και τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα

Αθώοι οι φοιτητές- στη φυλακή ο Στεργίου γιατί είναι.. οικοδόμος!

Αθώοι οι φοιτητές- στη φυλακή ο Στεργίου γιατί είναι… οικοδόμος!

Δίκη Φοιτητών

Μια σημαντική νίκη του φοιτητικού κινήματος είναι η αθώωση των 49 φοιτητών που δικάζονταν στο τριμελές πλημμελειοδικείο στην πρώην σχολή της Ευελπίδων για σχεδόν ένα μήνα. Το στημένο από τη ΓΑΔΑ κατηγορητήριο, που αφορούσε στα επεισόδια στην πορεία της 8ης Μάρτη, κατέρρευσε, αφού τόσο τα όσα αρχικά καταλογίσθηκαν στους φοιτητές –σε συνθήκες διήμερης κράτησης και απομόνωσης από συγγενείς και συνηγόρους– όσο και οι τραγελαφικές «μαρτυρίες» των μαρτύρων κατηγορίας ΜΑΤατζήδων, αντιφατικές, πλήρως αναξιόπιστες, έδωσαν τη δυνατότητα στους δικηγόρους των φοιτητών να αποδείξουν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία όχι μόνο την αθωότητα των εναγομένων αλλά και την ενοχή των εναγόντων.

Η δίκη ολοκληρώθηκε την Τρίτη 17/4, ενώ οι συνήγοροι υπεράσπισης κατέθεσαν μήνυση στα ΜΑΤ για την υπερβολική χρήση χημικών ουσιών στις πορείες.

Προφυλακισμένος ο Βασίλης Στεργίου

Προφυλακισμένος παραμένει ο αναρχικός οικοδόμος Βασίλης Στεργίου, ένας απ’ τους συνολικά 62 συλληφθέντες της πορείας στις 8 Μάρτη· σε βάρος του έχει ασκηθεί δίωξη σε βαθμό κακουργήματος καθώς το «ανεπίτρεπτο» στην περίπτωσή του είναι για το κράτος ότι συμμετείχε σε πανεκπαιδευτική πορεία αν και δεν είναι φοιτητής, δείχνοντας την έμπρακτη αλληλεγγύη του στο σημαντικό αυτό κοινωνικό αγώνα. Πανελλαδική καμπάνια για την άμεση απελευθέρωσή του πραγματοποιείται από οργανώσεις και αναρχικές ομάδες ενώ την Παρασκευή 27 Απρίλη είχε προγραμματιστεί στην Αθήνα πορεία αλληλεγγύης.

Φιλοσοφική

Μετά από περίπου δέκα εβδομάδες κατάληψης, απ’ τον Γενάρη έως τις αρχές Απρίλη, ο Σύλλογος φοιτητών Φιλοσοφικής Αθηνών, στη Γενική Συνέλευση της 17 Μάρτη –δύο μέρες μετά την λήψη των διακοπών του Πάσχα– αποφάσισε το άνοιγμα της Σχολής και την έναρξη μαθημάτων.

Η διαμάχη που ξέσπασε τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια της γενικής συνέλευσης αφορούσε στην ΔΑΠ αλλά και στη συνέχιση ή μη της κατάληψης ανάμεσα σε παρατάξεις της αριστεράς. Η πρόταση της πλειοψηφίας των αριστερών παρατάξεων για μία μέρα κατάληψη της σχολής την Πέμπτη 19/4 για συμμετοχή στην πανεκπαιδευτική πορεία, συνάντησε την αποδοκιμασία ενός μεγάλου αριθμού ανένταχτων φοιτητών που στήριζαν ένα χρόνο την κατάληψη. Η Κίνηση Αριστερών Φιλοσοφικής (ένα απ’ τα δύο σχήματα της ΕΑΑΚ στο οποίο επεμβαίνει το ΕΕΚ) διαφοροποιήθηκε απ’ την πρόταση αυτή, αναλύοντας διεξοδικά τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους πάλεψε την πενθήμερη κατάληψη της Σχολής.

Στην τελική καταμέτρηση των ψήφων, πρώτο αναδείχθηκε τελικά το πλαίσιο που πρότειναν τα ΕΑΑΚ και στήριξαν όλες οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις, δεύτερο ήρθε το πλαίσιο της ΔΑΠ και τελευταίο της ΠΚΣ (ΚΝΕ). Επόμενη κρίσιμη Γενική Συνέλευση θα πραγματοποιηθεί πριν την πανεργατική γενική απεργία της 15ης του Μάη.

Όλοι τρέχουν για δανεικά: Αποτέλεσμα φτώχειας και κρίσης

ΧΡΕΗ: ΝΟΙΚΟΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Όλοι τρέχουν για δανεικά. Αποτέλεσμα φτώχειας και κρίσης

Δέος προκαλούν τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Τράπεζα της Ελλάδας την εβδομάδα που πέρασε και αφορούν το ύψος του ιδιωτικού δανεισμού στη χώρα μας - ό,τι δηλαδή έχουν δανειστεί νοικοκυριά και επιχειρήσεις από τις τράπεζες. Φθάνοντας τα 179, 4 δισ. ευρώ, το ποσό αυτό ανέρχεται περίπου στο ύψος του ΑΕΠ, για την ακρίβεια φθάνει το 92% της αξίας των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα όλο το χρόνο! Το ποσό αυτό ας μην θωρηθεί φυσιολογικό. Αρκεί να πούμε πως σε σχέση με πέρυσι, αυξήθηκε κατά 20%! Από όλο αυτό το χρέος, στα νοικοκυριά αναλογεί περίπου το μισό. Ειδικότερα, τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια αντιστοιχεί το 44,6% του ΑΕΠ.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ

Τα παραπάνω νούμερα χρήζουν αναφοράς όχι για τη ζαλάδα που προκαλούν. Αλλά επειδή αποκαλύπτουν ορισμένες βαθύτερες και πέρα για πέρα ανησυχητικές τάσεις.

Πρώτα απ' όλα, τη φτώχεια που βασιλεύει. Η Τράπεζα της Ελλάδας υπολογίζει ότι περίπου το 8% των χρεών από πιστωτικές κάρτες, περίπου δηλαδή 2 δισ. ευρώ, δεν εξυπηρετούνται κανονικά. Αυτό συμβαίνει γιατί όλο και μεγαλύτερο μέρος των πραγματικών και όχι επίπλαστων κοινωνικών αναγκών περνούν στις πιστωτικές κάρτες, έχοντας φθάσει το πλαστικό χρήμα να είναι το είδωλο της φτώχειας.

Κατά δεύτερο, η διόγκωση του χρέους των επιχειρήσεων (όσο και αν αυτή η τάση διαφοροποιείται στο εσωτερικό τους ανάλογα με την κερδοφορία) φέρνει στην επιφάνεια την κρίση που αντιμετωπίζουν ακόμη και οι επιχειρήσεις που δεν είναι προβληματικές ή καταχρεωμένες. Την αδυναμία δηλαδή του κεφαλαίου να πετύχει τη διευρυμένη αναπαραγωγή του χωρίς να παραδοθεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Στα παραπάνω μεγέθη αν προσθέσουμε και το δημόσιο χρέος (ό,τι δηλαδή έχει δανειστεί το ελληνικό κράτος), ένα ποσό που υπερβαίνει το ΑΕΠ, τότε φαίνεται ότι το συνολικό χρέος ισούται με το διπλάσιο του ΑΕΠ!

Τρίτο και σημαντικότερο, η εκτίναξη του χρέους δείχνει πως μια ολόκληρη κοινωνία έχει πιαστεί όμηρος των τραπεζιτών. Πως τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν απλώσει ένα δίχτυ φυλακίζοντας στην αυθαιρεσία τους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους οι οποίοι αδυνατούν να αντιδράσουν, όταν για παράδειγμα αυξάνονται τα επιτόκια ή επιβάλλονται εξωπραγματικές χρεώσεις για την πιο απλή τραπεζική εργασία. Καθόλου τυχαία, στην Αγγλία πριν λίγες εβδομάδες κορυφαία καθημερινή εφημερίδα ξεκίνησε καμπάνια εναντίον τη αυθαιρεσίας των τραπεζών, αποκαλύπτοντας τα ψιλά γράμματα πίσω από τις συμβάσεις των πιστωτικών καρτών και των δανείων. Πρόκειται αναμφισβήτητα για αντιδράσεις εντελώς ακίνδυνες που δείχνουν όμως την καταπίεση που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες από την ανεξέλεγκτη δράση των τραπεζιτών.

θάνατος αλβανού κρατουμένου σε κελί του Α.Τ. Ιλίου

(((((o)))))

"Αλήτες! Εσείς τον φάγατε..." κραύγαζε μέχρι πριν λίγο προς τους μπάτσους που φρουρούσαν το Α.Τ. Ιλίου, συγγενής 19χρονου αλβανού κατοίκου του Ιλίου που βρέθηκε νεκρός μέσα σε κελί του τοπικού αστυνομικού τμήματος, στον Άγιο Φανούριο.
Μέσα σους οδυρμούς και τις κατάρες των συγγενών του, κάποια παλικάρια των οπκε είχαν το θράσος να συνοδεύουν τη νεκροφόρα, πίνοντας επιδεικτικά το φραπόγαλό τους στα μάτια των συγγενών που ορύονταν.

Σύμφωνα με τις έως τώρα μαρτυρίες από γείτονες που βρέθηκαν στο Α.Τ. Ιλίου αλλά και από τους συγγενείς, το περιστατικό έχει ως εξής:
19 χρονος αλβανός ο οποίος ζει χρόνια στο Ίλιον (αυτός και η οικογένειά του), βρέθηκε στα κρατητήρια του Α.Τ. Ιλίου από το μεσημέρι της Κυριακής 15 Απρίλη κατηγορούμενος (όπως λένε οι μπάτσοι) για κάποια μικροκλοπή. Αργά το βράδυ της ίδιας ημέρας, βρέθηκε (σύμφωνα πάντα με τις περιγραφές των μπάτσων στους περίοικους και στους συγγενείς) κρεμασμένος μέσα στο κελί του. Οι αρχικές περιγραφές των μπάτσων κάναν λόγο για ζώνη η οποία χρησιμοποίησε ο 19χρονος για να κρεμαστεί, στη συνέχεια λέγανε για σχοινί το οποίο χρησιμοποιήθηκε για να αυτοκτονήσει και τελικά στη μητέρα του είπανε για "σκληρό λάστιχο από καζανάκι" το οποίο χρησιμοποίησε και κρεμάστηκε. Η μητέρα του, η οποία ήταν και η μοναδική στην οποία επετράπηκε η είσοδος στο Α.Τ., έκανε λόγο για κελί το οποίο έχει 3 μέτρα ύψος και στο οποίο δεν υπάρχουν καρέκλες ή άλλα αντικείμενα στα οποία θα μπορούσε να πατήσει για να κρεμαστεί. Επίσης η μητέρα του ανέφερε ότι δεν είδε κάποιο σταθερό σημείο στο ταβάνι στο οποίο θα μπορούσε να κρεμάσει οτιδήποτε ο γιός της. Κάποιοι γείτονες ανέφεραν ότι τον 19χρονο τον έχουν ξαναπροσαγάγει αρκετές φορές στο συγκεκριμένο τμήμα και έχουν επιχειρήσει να τον κατηγορήσουν για παρόμοιες υποθέσεις....

Από τις 12 το βράδυ της Κυριακής, έξω από το Α.Τ. Ιλίου μαζεύτηκαν συγγενείς του 19χρονου, δημοσιογράφοι και δεκάδες μπάστοι διαφόρων σωμάτων. Κάποιοι από τους συγγενείς κινήθηκαν απειλητικά προς τους μπάτσους που βρίσκονταν εκεί, κάποιοι άλλοι συγγενείς τους συγκράτησαν, ενώ οι κατάρες προς την αστυνομία δεν σταμάταγαν. Το κλίμα ήταν φορτισμένο ως τις τρεις τα ξημερώματα, όταν και η νεκροφόρα η οποία κατέφθασε λίγο νωρίτερα, αναχώρησε με τον νεκρό 19χρονο αλβανό.



(Οι παραπάνω πληροφορίες αντλήθηκαν μέσα σε καθεστώς έντονης φόρτισης από συγγενείς του 19χρονου και περίοικους που βρέθηκαν έξω από το Α..Τ. Ιλίου, συνεπώς η αναδημοσίευσή τους γίνεται με κάθε επιφύλαξη. Από εκεί και πέρα ας μην περιμένουμε να μάθουμε την πραγματικότητα μέσα από τα media και τους διαφόρους εκπροσώπους των αρχών.)




πηγή Indymedia Athens

Οι αγώνες τροφοδοτούν το στόχο του πόλου - μετώπου

Στήριξη στους αγωνιστές και όχι άθροισμα οργανώσεων

Τα εγχειρήματα με σκοπό τη συγκρότηση ενός μαζικού και ισχυρού τρίτου πόλου στην ελληνική Αριστερά έχουν πλέον μια σχετικά μακρόχρονη ιστορία. Αν εξαιρέσουμε την ιστορία των οργανώσεων οι οποίες αποτέλεσαν προϊόντα διασπάσεων που είχαν ως πλαίσιο αναφοράς το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και την αποτίμηση του χαρακτήρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η ιστορία αυτών των εγχειρημάτων ξεκινάει στη δεκαετία του 1980 με πολύ μικρά και ελάχιστα αποτελεσματικά, τελικά, βήματα. Δεν είναι δυνατό, βέβαια, στο πλαίσιο μιας σύντομης τοποθέτησης αυτά τα βήματα να συζητηθούν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΟΛΛΙΟΣ*

Όμως είναι σημαντικό, αποφεύγοντας εύκολες ταυτίσεις με το σημερινό φοιτητικό κίνημα και τη μεγάλη απεργία των δασκάλων, να θυμηθούμε ότι έγιναν μετά ένα μεγάλο αγώνα του τότε φοιτητικού κινήματος, στα πλαίσια του οποίου αμφισβητήθηκαν οι πολιτικές πρακτικές των τότε κομμάτων της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα. Να το θυμηθούμε γιατί η υπόθεση του μαζικού και ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού πόλου δεν μπορεί παρά να τροφοδοτείται από τα μαζικά κινήματα και τους αγώνες τους.

Η σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη και διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η δεξιόστροφη πολιτική του ΚΚΕ και του προγόνου του Συνασπισμού, που είχαν σαν κορύφωση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, αποτέλεσαν τους βασικούς όρους για τον απεγκλωβισμό ενός σημαντικού δυναμικού από αυτά τα κόμματα. Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, μετά από μια σειρά χαμένων ευκαιριών και νέων μικρών βημάτων στη δεκαετία του 1990 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, η υπόθεση του πόλου τίθεται με νέους όρους.

Νέους, κυρίως από την άποψη ότι μπορεί να στηριχτεί στους σημαντικότατους αγώνες που προαναφέρθηκαν, αλλά και από την άποψη ότι υπάρχει πλέον μια συσσωρευμένη πολιτική και οργανωτική εμπειρία η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί και αποτυπώνεται θετικά στην ενωτική πρόταση των 12 σημείων του ΝΑΡ. Όμως, ο σωστός γενικός προσανατολισμός αυτής της πρότασης είναι πιθανό να αποτελέσει ένα ακόμα στοιχείο στην αλυσίδα των αποτυχημένων εγχειρημάτων αν δεν προσεχθούν τουλάχιστον τα εξής.

Πρώτον, να γίνει ξεκάθαρο ότι η βάση της συγκρότησης του μετώπου - πόλου είναι η πολιτική συμφωνία σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως, πρωταρχικά, ο αντιιμπεριαλιστικός - αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας, η εναντίωση στον αστικό κοινωνικοπολιτικό συνασπισμό εξουσίας και ο διαχωρισμός από την πολιτική του ΚΚΕ και του ΣΥΝ. Αυτή η πολιτική συμφωνία αποτελεί και τη βάση για τη θεωρητική δουλειά στα επίπεδα των προγραμματικών και στρατηγικών επεξεργασιών, η οποία πρέπει να γίνει σε στενή σχέση αλληλοτροφοδότησης με συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβάσεις.

Δεύτερον, να δοθεί έμφαση στο λαϊκό χαρακτήρα και την ανάλογη εξωστρέφεια του μετώπου, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξεπεραστούν οι διαλυτικές λογικές του σεχταρισμού, των κομματικών παραμάγαζων και του μαξιμαλισμού που έχουν κυριαρχήσει στο χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Τρίτον, να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο θεωρητικά και πρακτικά ότι το μέτωπο - πόλος στηρίζεται και λειτουργεί με βάση τους αγωνιστές που συμμετέχουν σ' αυτό και δεν αποτελεί άθροισμα πολιτικών οργανώσεων. Με άλλα λόγια, να απορριφθεί ως αρνητική η λογική που γέννησε τη Μαχόμενη Αριστερά και να μετεξελιχθεί η λογική της ενότητας που ξεκίνησε πολιτικά από το ΜΕΡΑ και να εκφραστεί οργανωτικά. Αυτό θα γίνει αν βάση του μετώπου είναι οι τοπικές οργανώσεις σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης και νομού στις οποίες συμμετέχουν όλοι οι αγωνιστές, τοπικές οργανώσεις που πρέπει να αρθρωθούν σε πανελλαδικό επίπεδο. Οι οργανώσεις αυτές δεν θα έχουν το ρόλο της καθοδήγησης των κινήσεων και συσπειρώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς οι οποίες λειτουργούν στους χώρους εργασίας και μόρφωσης, αλλά θα συνθέτουν τις εμπειρίες και τους αγώνες τους, θα τους στηρίζουν και θα τους αξιοποιούν αφενός στις πολιτικές παρεμβάσεις τους και αφετέρου στις προγραμματικές - στρατηγικές επεξεργασίες του πόλου - μετώπου.

Τέταρτον, ο πόλος - μέτωπο είναι αναγκαίο να αναπτύξει, τόσο στις εσωτερικές του λειτουργίες όσο και στη σχέση του με τις λαϊκές κοινωνικές τάξεις, στρώματα και ομάδες ένα έθος αλληλεγγύης, δημοκρατίας και πραγματικής συναγωνιστικότητας, εντελώς αντίθετου με τον ατομικισμό και τον παραγοντισμό. Οι διαδικασίες συλλογικής συζήτησης και μαρξιστικού διαφωτισμού πρέπει να αποτελούν ένα από τα βασικά λειτουργικά στοιχεία για την ανάπτυξη αυτού του έθους.

Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό από τα προηγούμενα. Η συγκρότηση του μετώπου πρέπει να γίνει με βάση συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και συγκεκριμένες οργανωτικές διαδικασίες, οι οποίες να μην αναφέρονται αποκλειστικά στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές αλλά και να μην τις αγνοούν. Η τόλμη στα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαίο να είναι τουλάχιστον ισότιμη με την πολιτική τόλμη που έδειξαν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς πολύ πρόσφατα στην ανάπτυξη των κινημάτων των φοιτητών και των δασκάλων.

* Ο Γιώργος Γρόλλιος είναι πανεπιστημιακός

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ - ΑΠΟΛΥΣΗ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ομόθυμη καταδίκη του κλίματος τρομοκρατίας

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση καταδίκασαν την απόλυση του Γ. Δελαστίκ την ίδια κιόλας ημέρα που του κοινοποιήθηκε. Ολόκληρο το κείμενο δημοσιεύθηκε την προηγούμενη εβδομάδα. Μεταξύ άλλων, κατήγγειλε «ως πρωτοφανή επιχείρηση πολιτικής δίωξης και φίμωσης της ελευθερίας του Τύπου την προκλητική απόφαση της διεύθυνσης της εφημερίδας Καθημερινή». Ακόμη αναφερόταν πως «στο πρόσωπο του Γ. Δελαστίκ διώκονται ειδικότερα οι πρωτοπόροι δημοσιογράφοι και αγωνιστές που εκπροσωπούν την Αριστερά της νέας εποχής στη δεύτερη αντιδραστική μεταπολίτευση που ξεκίνησε το 1989 και επηρέασαν με τη σκέψη, την πένα και τη δράση τους, στη χώρα μας αλλά και διεθνώς, τους αγώνες για τις δημοκρατικές ελευθερίες και κατά των πολέμων της Νέας Τάξης».
Το Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς σε ανακοίνωσή του αναφέρεται στο φόβο που νιώθουν κυβέρνηση, «νταβατζήδες» και ιμπεριαλισμός. Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Η απόλυση από την εφημερίδα Καθημερινή του δημοσιογράφου Γιώργου Δελαστίκ, στελέχους του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ και διευθυντή της εφημερίδας Πριν, αποτελεί πρόκληση για κάθε εργαζόμενο και αριστερό. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια απόλυση που γίνεται με απροκάλυπτα πολιτική αιτιολογία, αφού αφορά τις πολιτικές απόψεις και τη δράση του Γ. Δελαστίκ και τη συμβολή του στην έκδοση του Πριν.
Η ενέργεια αυτή της ιδιοκτησίας και της διεύθυνσης της εφημερίδας Καθημερινή ρίχνει το φύλλο συκής της "αντικειμενικότητας" και της "ελευθεροτυπίας", πίσω από το οποίο κρύβονται οι κεφαλαιούχοι κάτοχοι των ΜΜΕ και αποκαλύπτει το ζοφερό τοπίο του ελέγχου και της "πλουραλιστικής" ομοφωνίας που θέλουν να επιβάλλουν στα ΜΜΕ τα αστικά και ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Ταυτόχρονα, φανερώνει το φόβο της κυβέρνησης, των "νταβατζήδων" των ΜΜΕ και του κεφαλαίου καθώς και του ιμπεριαλισμού, μπροστά στα αλλεπάλληλα κύματα της ταξικής πάλης και των κοινωνικών αγώνων, που απειλούν την μονοκρατορία τους.
Καλούμε σε αλληλεγγύη στον Γ. Δελαστίκ και σε κάθε ανυπόταχτη δημοσιογραφική φωνή. Σε αγώνα για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, του δικαιώματος στην ελεύθερη έκφραση. Σε συστράτευση για την οικοδόμηση του αντίπαλου δέους στην επίθεση του κεφαλαίου, για τη δημιουργία της άλλης, ανατρεπτικής και επαναστατικής, Αριστεράς».
Την απόφαση της διεύθυνσης της Καθημερινής καταδικάζει επίσης και η εφημερίδα Προλεταριακή Σημαία. Σε άρθρο της στο φύλλο που κυκλοφορεί τονίζει μεταξύ άλλων ότι το συγκεκριμένο περιστατικό «επιβεβαιώνει την απόφαση των ιδοκτητών των ΜΜΕ να φιμώσουν όποια φωνή και πένα θελήσει να εκφράσει απόψεις πέρα από όσες ανέχεται το σύστημα. Οι διακηρύξεις τους περί "ελευθερίας του Τύπου" ηχούν κούφια λόγια όταν οι ίδιοι και τα κέντρα που παρεμβαίνουν αποφασίσουν να κλείσουν κάθε δίοδο έκφρασης σε αριστερές απόψεις. Αυτό αν και ίσχυε σε κάθε περίοδο της λεγόμενης αστικής δημοκρατίας, τώρα που η επίθεση των ιμπεριαλιστών βαθαίνει και επεκτείνεται σε κάθε ρήγμα που το λαϊκό κίνημα κάποτε πέτυχε, οι απαιτήσεις τους για παραμόρφωση της πραγματικότητας είναι αδιαπραγμάτευτη.
Κανένα μέσο του αστικού Τύπου έντυπου ή ηλεκτρονικού όσο κι αν επιχειρεί να παρουσιαστεί ως φιλολαϊκό ή ...ελεγκτικό ως προς την εξουσία ή και ανεξάρτητο και πάντως με σεβασμό στην ...αντίθετη άποψη δεν αντιστέκεται στις πολιτικές και οικονομικές πιέσεις που τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα ασκούν ώστε να μην παραβιάζονται τα στεγανά των ιερών και όσιων της εκμεταλλευτικής κοινωνίας ακόμη και όταν επιτρέπει μέσω των εξαιρέσεων να επιβεβαιώνει τον κανόνα. Η Προλεταριακή Σημαία καταδικάζει την πολιτική απόλυση του Δελαστίκ από τη διεύθυνση της εφημερίδας που εργαζόταν και που αποτελεί προμαχώνα και διαμορφωτή των αντιδραστικών "μεταρρυθμίσεων" που η κυβέρνηση της Δεξιάς επεξεργάζεται».

Επιστολή αναγνώστη

Όλες τις προηγούμενες μέρες δεν έλειψαν από το φαξ και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο του Πριν επιστολές αναγνωστών που δήλωναν την αγανάκτησή τους για την απόλυση του Γ. Δελαστίκ. Παραθέτουμε αυτούσια μία εξ αυτών, που προέρχεται από έναν αναγνώστη του Πριν, δικηγόρο στο επάγγελμα, «από αυτούς που λέγαμε παλιά: "συνοδοιπόρους"», όπως υπογράφει πάντα τις επιστολές που μας στέλνει.
Κύριε Δελαστίκ,
Χριστός Ανέστη - ο Τύπος;
Η Μεγάλη Πέμπτη επιβεβαίωσε το περιεχόμενό της: Για τους περισσότερους αρχή του δράματος του Ιησού, για τον Τύπο αρχή του δράματος των πολιτικών διώξεων, για την Καθημερινή αρχή της Σταύρωσής της, για εσάς μάλλον πρόωρη Ανάσταση και Λύτρωση!
Τυχαίο και το γεγονός ότι διά του Πριν μάθαμε εμείς οι απλοί αναγνώστες τα προηγηθέντα στο φύλλο υπ' αρ. 821 (πώς ξέφυγε από την Κα. Ρεπούση για το εγ. χοιρίδιο της Στ' Δημοτικού;...): Αλήθεια ο Γ. Δελαστίκ συνωστιζόταν στην ...έξοδο της Καθημερινής;
Κρίμα για τον Τύπο και την Καθημερινή. Κρίμα για την ΕΣΗΕΑ για τον "βασικό α-μέτοχο" ρόλο της. Όμως αλήθεια θυμούνται όλοι αυτοί τι ακολούθησε όταν "ένιψαν τας χείρας των" - μέρες που είναι; Πάλι Μ. Πέμπτη και Μ. Παρασκευή ήταν... Κρατήστε ψηλά την τιμή και την αξιοπρέπειά σας κε. Δελαστίκ. Αδύνατο να σας φθάσουν εκεί.

ΟΡΓΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η απόφαση της Καθημερινής

ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Ξεπέρασε τα όρια της δημοσιογραφίας ο αντίκτυπος από την απόφαση της διεύθυνσης και της ιδιοκτησίας της Καθημερινής να απολύσουν τον Γ. Δελαστίκ, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα ασυνήθιστο κύμα αλληλεγγύης προς τον ίδιο και κλίμα οργής εναντίον των Αμερικανών. Η απόλυση του Γ. Δελαστίκ έγινε με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Απώτερος πολιτικός στόχος αυτής της επιθετικής κίνησης ήταν να καμφθεί ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα και η κοινή γνώμη στη χώρα μας, αν δεν γίνει αμερικανόδουλη όπως θα την ήθελε η πρεσβεία, τουλάχιστον να πάψει να είναι τόσο επικριτική απέναντι στα εγκλήματα των Αμερικανών. Οι αντιδράσεις επομένως απέναντι στην απόφαση της Καθημερινής δεν ήταν δυνατό να περιοριστούν στο χώρο της δημοσιογραφίας.
Σε πολιτικό επίπεδο, η απόλυση του Γ. Δελαστίκ εντάσσεται στο κλίμα νεομακαρθισμού που επιχειρεί να επιβάλει η αμερικανική πρεσβεία στην Ελλάδα συντεταγμένα και μεθοδικά εδώ και περισσότερα από πέντε χρόνια, μετά την 11η Σεπτέμβρη και με την άφιξη συγκεκριμένα στην Αθήνα του ανθύπατου Τόμας Μίλερ. Εκδόσεις βιβλίων που γράφονται και διαδίδονται κατά παραγγελία, αλλαγές αντικειμένου σε καθόλα άξιους δημοσιογράφους για να πάψουν να επικρίνουν τους Αμερικανούς, επιλεκτικές και ουρανοκατέβατες τοποθετήσεις εκλεκτών της πρεσβείας -δημοσιογράφων και «αναλυτών»- σε νευραλγικές θέσεις του Τύπου, γενναίες μισθοδοσίες, απειλές για απόλυση αλλά και απολύσεις που έχουν γίνει το προηγούμενο διάστημα στο χώρο του Τύπου, ήταν ορισμένα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησε η πρεσβεία για να συγκαλύψει τα εγκλήματα της Ουάσινγκτον και να αλλάξει επί το αμερικανικότερο τις συνειδήσεις.
Η απόλυση ωστόσο του Γ. Δελαστίκ, λίγες μέρες πριν συμπληρωθούν σαράντα χρόνια από την άνοδο της αμερικανοστήριχτης χούντας, συνιστά αναβάθμιση των απειλών που δέχεται η ελευθεροτυπία από τη νέα αμερικανοκρατία και το σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Δείχνει επίσης πόσο ενοχλούνται τα κέντρα του ιμπεριαλισμού και της αστικής κυριαρχίας από όσα γράφει το Πριν! Η απόλυσή του Γ. Δελαστίκ, με τον προκλητικό τρόπο που έγινε, χωρίς δηλαδή την επίκληση προσχημάτων, αποκαλύπτει ταυτόχρονα ότι η Ουάσινγκτον και ο σύγχρονος ολοκληρωτικός καπιταλισμός αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για τις σύγχρονες ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Σημαντική ώθηση στην πολιτική διάσταση που έλαβε η απόλυση του διευθυντή του Πριν από την Καθημερινή, έδωσε η επιστολή την οποία έστειλε στην Ένωση Συντακτών την Πέμπτη. Ολόκληρη η επιστολή του Γ. Δελαστίκ προς το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, με ημερομηνία 12 Απριλίου 2007, έχει ως εξής:
«Αγαπητοί συνάδελφοι,
Απολύθηκα από την Καθημερινή, όπως ήδη γνωρίζετε από επιστολή του εκπροσώπου μας στην εφημερίδα, το απόγευμα της Μ. Πέμπτης, 5 Απριλίου 2007. Οι λόγοι της απόλυσής μου είναι καθαρά πολιτικοί.
Το μεσημέρι της Μ. Δευτέρας, 2 Απριλίου, μου ζητήθηκε από τη διεύθυνση της εφημερίδας να υποβάλω παραίτηση λόγω ανυπόγραφου σχολίου της εβδομαδιαίας εφημερίδας Πριν, της οποίας είμαι διευθυντής, αναφερόμενου στη διασπορά ανθρώπων των Αμερικανών στα ΜΜΕ. Μου δηλώθηκε πως η ιδιοκτησία και η διεύθυνση της Καθημερινής θεώρησαν ότι το σχόλιο τους αφορά, αν και πουθενά σε αυτό δεν αναφερόταν το όνομα της Καθημερινής, όπως άλλωστε δεν αναφερόταν κανένα όνομα εντύπου, καναλιού ή προσώπου. Επρόκειτο περί σχολίου καταγγελίας πολιτικού φαινομένου.
Γνωστοποίησα προφορικά και εγγράφως στην ιδιοκτησία και τη διεύθυνση της Καθημερινής τα εξής:
Πρώτον, εφόσον αυτοί δεν επιθυμούν τη συνέχιση της συνεργασίας μας, εγώ δεν έχω καμιά απολύτως πρόθεση να επιδιώξω τη συνέχισή της.
Δεύτερον, αρνούμαι κατηγορηματικά να υποβάλλω παραίτηση στη βάση της πολιτικής αιτιολογίας που μου ζητήθηκε, καθώς κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε αποδοχή και νομιμοποίηση εκ μέρους μου μιας διαδικασίας την οποία θεωρώ πολιτικά απαράδεκτη.
Τρίτον, επειδή η ζητηθείσα παραίτηση ισοδυναμεί με απόλυση, πρέπει να με απολύσουν ευθέως, αναλαμβάνοντας και τις όποιες πολιτικές συνέπειες αυτής της επιλογής.
Τέταρτον, δεν έχω καμιά πρόθεση διεκδίκησης επαναπρόσληψης από τη στιγμή που διέρρηξαν τις σχέσεις μας.
Περί αυτών των θέσεών μου ενημέρωσα τον πρόεδρο και όσα μέλη του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ μπόρεσα το πρωί της Μ. Τρίτης. Σε επικοινωνία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με τον από τη Μ. Δευτέρα διευθυντή της Καθημερινής, Αλέξη Παπαχελά, όπως γνωρίζετε, η οποία έλαβε χώρα το απόγευμα της Μ. Τρίτης, αυτός δήλωσε ότι δεν έχει γίνει καμία απόλυση, πράγμα τυπικά αληθές, αφού η απόλυσή μου είχε ημερομηνία της επόμενης ημέρας, 4 Απριλίου και εμένα μου κοινοποιήθηκε τη μεθεπόμενη, 5 Απριλίου.
Η απόφασή μου να μη διεκδικήσω επαναπρόσληψη στην Καθημερινή είναι ειλημμένη. Πέρα όμως από την προσωπική μου στάση, έχω την άποψη ότι υφίσταται σοβαρό πολιτικό ζήτημα γενικότερου ενδιαφέροντος στην περίπτωσή μου. Νομίζω ότι το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ πρέπει να καταδικάσει τον πολιτικό χαρακτήρα της απόλυσής μου και να λάβει όλα τα κατά την κρίση του αναγκαία μέτρα που θα αποτελέσουν φραγμό στην επέκταση απολύσεων συντακτών για πολιτικούς λόγους. Αυτό, κατά την άποψή μου, έχει τεράστια σημασία για το δημοσιογραφικό κλάδο και πάνω απ' όλα για την ελευθεροτυπία και τη δυνατότητα έκφρασης και προβολής όλων των απόψεων. Σε αντίθετη περίπτωση, αν αφεθεί να περάσει ένα κλίμα πολιτικής τρομοκράτησης των δημοσιογράφων, η χειραγώγηση της ενημέρωσης θα προσλάβει εφιαλτικές διαστάσεις.
Ευελπιστώ στην ηθική αλληλεγγύη σας.
Με αξιοπρέπεια, Γιώργος Δελαστίκ».

Συμπαρίστανται και καταδικάζουν ΕΣΗΕΑ και ΑΔΕΔΥ

«ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ»

Θετικά στάθηκε η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ απέναντι στην επιστολή του Γ. Δελαστίκ η οποία συζητήθηκε στη συνεδρίασή της. Η απόφασή της αναφέρει τα εξής:
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ διαμαρτύρεται έντονα για τις ενέργειες και τις αποφάσεις της ιδιοκτησίας και της διεύθυνσης της εφημερίδας Καθημερινή σε βάρος των συναδέλφων. Ειδικότερα, καταγγέλλει την απόλυση του συναδέλφου Γιώργου Δελαστίκ, ο οποίος αρχικώς εκλήθη να παραιτηθεί και ύστερα από την άρνησή του η εργοδοσία προχώρησε στη διακοπή της εργασιακής του σχέσης.
Ο συνάδελφος καταγγέλλει πολιτική δίωξη καθώς είναι αποκαρδιωτικό δημοσιογράφοι εξαιρετικά επαρκείς κατά την πολύχρονη σταδιοδρομία τους, να εκδιώκονται από την εργασία τους για τις απόψεις τους, τις οποίες στηρίζουν με τη συμμετοχή τους σε έντυπα που έχουν επιλέξει πολιτικού και ιδεολογικού προσανατολισμού. Το ΔΣ οφείλει να επισημάνει ότι πριν από λίγες εβδομάδες στην Καθημερινή, πάλι για λόγους που ουδεμία σχέση έχουν με την επαγγελματική της επάρκεια, η συνάδελφος Αριστέα Μπουγάτσου οδηγήθηκε σε παραίτηση.
Τις τελευταίες ημέρες εξάλλου το ΔΣ της Ενώσεως πληροφορείται για άλλες ανησυχητικές εξελίξεις. Αφορούν αλλαγές στην Καθημερινή, που όπως φαίνεται οδηγούν σε ανάλογες βλαπτικές μεταβολές σε βάρος και άλλων δημοσιογράφων. Για τους λόγους αυτούς το Δ.Σ. αποφάσισε να καλέσει τη Δευτέρα, 16 Απριλίου 2007, την ιδιοκτησία και τη διεύθυνση της εφημερίδας Καθημερινή για να τεθούν όλα τα παραπάνω θέματα, καθώς και να συγκαλέσει τις επόμενες ημέρες συνέλευση όλων των δημοσιογράφων της εφημερίδας».
Ξεχωριστή σημασία είχε η απόφαση καταδίκης της απόλυσης του Γ. Δελαστίκ από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ την Παρασκευή το πρωί. Παραθέτουμε ολόκληρο το κείμενο:
«Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την απόλυση του καταξιωμένου δημοσιογράφου Γιώργου Δελαστίκ από την εφημερίδα Καθημερινή για τον πρωτοφανή, για τα δημοσιογραφικά αλλά και γενικότερα δημοκρατικά δεδομένα της χώρας, λόγo ότι είναι διευθυντής της εβδομαδιαίας εφημερίδας Πριν, στην οποία δημοσιεύθηκε ανυπόγραφο σχόλιο, το οποίο δεν ήταν αρεστό στη διεύθυνση της Καθημερινής!!!
Θεωρούμε την ενέργεια αυτή απαράδεκτη όχι μόνο διότι προσβάλλει το συγκεκριμένο δημοσιογράφο, αλλά κυρίως διότι καταλύει το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, δημιουργεί κλίμα πολιτικής τρομοκράτησης των δημοσιογράφων και ουσιαστικά περιορίζει το δικαίωμα της αντικειμενικής ενημέρωσης στα πλαίσια των επιλογών και μόνο των ιδιοκτητών των ΜΜΕ.
Σε μια εποχή που η έγκυρη ενημέρωση, η ουσιαστική ανάλυση, η ανοιχτή πληροφόρηση είναι στοιχεία ποιότητας, εμβάθυνσης, προστασίας και εξέλιξης της δημοκρατίας, τέτοιες πρακτικές είναι αυταπόδεικτο ότι συνιστούν επιστροφή σε καταστάσεις του παρελθόντος.
Το συνδικαλιστικό κίνημα, τα κοινωνικά κινήματα, κάθε πολίτης που αγωνίζεται για αρχές και αξίες, για δικαιώματα, για κοινωνικά αγαθά, για το δημόσιο χώρο, είναι δεδομένο ότι νιώθει αποστροφή, καταδικάζει αλλά και προκαλείται από τέτοιες πράξεις».

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο

Μισός αιώνας ακριβώς συμπληρώνεται αύριο από τις 25 Μαρτίου 1957, όταν στη Ρώμη υπογραφόταν η συνθήκη ίδρυσης της ΕΟΚ από τους ηγέτες της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Επικεφαλής των διαπραγματεύσεων ήταν ο βέλγος υπουργός Πολ-Ανρί Σπάακ, ο οποίος δύο μόλις μήνες μετά την ίδρυση της ΕΟΚ αναλαμβάνει ...Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ - έτσι ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»!
Η ίδια ίδρυση της ΕΟΚ άλλωστε -της οποίας προηγήθηκε η αποτυχημένη απόπειρα συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας την οποία τορπίλισε η γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 30 Αυγούστου 1954- εντάσσεται στο πλαίσιο των λυσσωδών προσπαθειών των ΗΠΑ να προωθήσουν το στρατιωτικό επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας με κάποιο ευρωπαϊκό πρόσχημα, καθώς η φρίκη του ναζισμού είναι πολύ πρόσφατη και το σύνθημα «Ποτέ ξανά Βέρμαχτ!» σαρώνει την Ευρώπη. Η αποχαλίνωση των μεταναζιστών ηγετών της Δυτικής Γερμανίας είναι τόσο μεγάλη με την ίδρυση της ΕΟΚ ώστε δέκα μόλις ημέρες μετά την υπογραφή της συνθήκης της Ρώμης, ο δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ απαιτεί δημόσια τον εξοπλισμό του δυτικογερμανικού στρατού με ...τακτικά πυρηνικά όπλα!!! Τα υστερότερα παραμύθια περί «ευρωπαϊκού οράματος» κανένας δεν τα πίστευε τότε. Άλλωστε οι περιβόητοι «πατέρες της Ευρώπης» δεν χαίρουν καμιάς εκτίμησης: «Γερμαναρά» αποκαλούν περιφρονητικά τον Ρομπέρ Σουμάν οι Γάλλοι. «Αμερικανό τραπεζίτη γαλλικής εθνικότητας» χαρακτήριζε τον Ζαν Μονέ η Μοντ σε ένα ...εγκωμιαστικό(!) πορτραίτο. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης των Αμερικανών. Ο στρατηγός Μάρσαλ -αυτός από τον οποίο πήρε το όνομα το «σχέδιο Μάρσαλ»- τον λάτρευε τον Ζαν Μονέ ενώ μισούσε τον ντε Γκολ, όπως και όλοι οι αμερικανοί ηγέτες. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Ζαν Μονέ λειτουργούσε επίσημα ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος των Αμερικανών!
Η ουσία είναι πως αυτό το σχέδιο πέτυχε 100% τους πολιτικούς στόχους των ιδρυτών της ΕΟΚ. Μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίοι ζουν σήμερα υπό το ζυγό της. Όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης (με εξαίρεση την Ελβετία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία που απλώς αρνούνται να μπουν), σχεδόν όλες οι χώρες της τότε εχθρικής Ανατολικής Ευρώπης, ακόμη και τμήματα της επικράτειας της τότε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης αποτελούν σήμερα μέλη της μετεξελιγμένης ΕΟΚ, της ΕΕ όπως έχει ονομαστεί από τις 7 Φεβρουαρίου 1992, με την επίσημη υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει πλέον παντού στην ήπειρό μας και ήδη με την προετοιμαζόμενη ένταξη της Τουρκίας ετοιμάζεται να εγκαινιάσει την επέκταση της ζώνης οικονομικοπολιτικής κυριαρχίας του πέρα από τα όρια της Ευρώπης. Ισχυροποιημένο από την κολοσσιαία αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων που έγινε μέσω της εισαγωγής του ευρώ, της μεγαλύτερης ληστείας στην ιστορία της ανθρωπότητας με ειρηνικά μέσα, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο γιορτάζει τον ΕΟΚικό θρίαμβό του.
Πιο αντιδραστική παρά ποτέ στην ιστορία της, η ΕΕ χρησιμοποιείται ως οδοστρωτήρας κατάλυσης των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων και επιβολής παντού του νεοφιλελευθερισμού. Η ένταξη των «τριτοκοσμικών» χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με τους μισθούς των εκατό και διακοσίων ευρώ θα παίξει τεράστιο ρόλο στην εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου των «παλαιών» χωρών της ΕΕ και στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Ποτέ δεν ακούγονταν πιο γελοίοι οι ισχυρισμοί περί μετεξέλιξης της ΕΟΚ και της ΕΕ σε «Ευρώπη των λαών». Μισόν αιώνα μετά την ίδρυσή της, η ΕΟΚ παραμένει πλήρως υποταγμένη στην πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι χώρες της ΕΕ ανήκουν και στο υπό αμερικανική επικυριαρχία ΝΑΤΟ. Οι πιο πολλές μάλιστα πρώτα εντάσσονται στο ΝΑΤΟ και έπειτα γίνονται δεκτές και στην ΕΕ! Η ξεφτίλα της «αυτόνομης» Ευρώπης φαίνεται χαρακτηριστικά κι από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί στέλνουν τους Ευρωπαίους να σφάζουν και να σφάζονται στο Αφγανιστάν, στου διαόλου τη μάνα, αλλά ούτε καν ρωτάνε την ΕΕ για την εγκατάσταση αντιβαλλιστικών πυραύλων σε ευρωπαϊκό έδαφος που στοχεύουν τη Ρωσία και που απειλούν να κάνουν πυρηνική στάχτη την Ευρώπη, αν κάτι πάει στραβά!
Δεν είναι τυχαία η μέγιστη προθυμία και η ακαριαία ταχύτητα με την οποία όλοι οι ηγέτες της ΕΕ συμπαρατάχθηκαν στην αμερικανική εκστρατεία συρρίκνωσης έως στραγγαλισμού των πολιτικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των ευρωπαϊκών λαών με πρόσχημα την καταπολέμηση της δήθεν «τρομοκρατίας».
Όλο και πιο πολύ οι λαοί αντιπαθούν, σιχαίνονται ή μισούν την ΕΕ. Προσπαθούν να αντισταθούν στην πολιτική της, λέγοντας συχνά «Όχι» όταν τους ρωτούν σε κάποιο δημοψήφισμα. Απαιτείται όμως ασύγκριτα πιο ρωμαλέο, ευρύ και επίμονο αντι-ΕΕ κίνημα για να ανατρέψει τον ανελέητο δυνάστη που σήμερα γιορτάζει τα πενήντα χρόνια του συνθλίβοντας τους υπηκόους του.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

ΠΑΝΤΕΙΟ: ΓΙΑ ΈΝΑ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Ένα διεθνές και διεθνιστικό μετερίζι αγώνα και προοπτικής στήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εκεί συναντήθηκε η αριστερή διαφωνία στη γραμμή συμβιβασμού της Κομμουνιστικέ Επανίδρυσης με την αντίσταση των Ιρακινών, με την παρουσία μάλιστα κομμουνιστικών συνιστωσών της αντίστασης.Αυτή η συνάντηση είχε κάτι από Άνοιξη.



Η ανατρεπτική ελπίδα που ξεπήδησε μέσα από τις νικηφόρες κινητοποιήσεις των νέων και εργατών στη Γαλλία, με τον αναβρασμό της Λατινικής Αμερικής. Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό της «αντιτρομοκρατικής» υστερίας σε όλο τον κόσμο, με την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, σε Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και διεθνώς.

Η πολύτιμη εμπειρία αριστερών τοπικών κινήσεων και πρωτοβουλιών αγώνα σε δεκάδες δήμους της Αθήνας και όχι μόνο, με τα συμπεράσματα από εργατικούς αγώνες και την παρέμβαση της ριζοσπαστικής πτέρυγας. Από την πολυήμερη απεργία των ΟΤΑ στην Ελλάδα μέχρι τον ηρωικό αγώνα των εργατών της Φίατ στη Νάπολι και από ‘κει στη συνολική πάλη κατά της ΕΕ. Και μαζί συζητήσεις και εργαστήρια για την εκπαίδευση, για την αντιπολεμική πάλη, για τα Βαλκάνια και το όραμα του Ρήγα, για το ρατσισμό, την πατριαρχία, τα ελληνοτουρκικά. Και το εντυπωσιακό: Κόσμος που διψά να συμμετέχει στις συζητήσεις, κάνοντάς τες πετυχημένες σχεδόν όλες! Στο Π¨αντειο βρέθηκαν αγωνιστές από πολλές χώρες και από πολλά διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, ακούστηκαν δεκάδες διαφορετικές γλώσσες σε ένα υπέροχο διεθνιστικό βουητό, αλλά διαμορφωνόταν μια κοινή γλώσσα αντίστασης και ανατρεπτικής προοπτικής, η γλώσσα του διεθνιστικού ασυμβίβαστου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Σε περίπου 3.000 υπολογίζονται οι αγωνιστές που συμμετείχαν στις δύο πρώτες μέρες της Διεθνούς Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Συνάντησης στο Πάντειο. (Σ.Σ. το άρθρο γράφτηκε το Σάββατο 6 Μάη 2006). Με την ποσότητα και την ποιότητα των συζητήσεων, με την ευρύτητα και την πολιτική ταυτότητα των διεθνών αντιπροσωπειών πρόκειται αναμφίβολα για την πιο μεγάλη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια διεθνιστικής συνάντησης που έχει πραγματοποιήσει η εκτός των τειχών Αριστερά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Μια επιτυχία που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη και ευγενή προσπάθεια των δεκάδων συντρόφων που δούλεψαν για τη Συνάντηση, από την προετοιμασία του προγράμματος μέχρι τη διαμόρφωση του χώρου και από την τροφοδοσία μέχρι το σύστημα των μεταφράσεων. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια επιτυχία που δεν εξάντλησε τις δυνατότητες της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς και είναι εφαλτήριο για τη συνέχεια.

Δυστυχώς, δεν προκαλεί εντύπωση η ολοκληρωτική (σχεδόν) εξαφάνιση της Διεθνούς Συνάντησης από τα ΜΜΕ. (Σ.Σ. αυτά ασχολούνταν με τον…Τσαλίκη!!!). Δεν περίσσεψε άλλωστε χώρος από την υπερπροβολή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Και βέβαια είναι το πολιτικό περιεχόμενο που ενοχλεί. Στο Πάντειο δεν θα ακούσει κανείς γενικολογίες για «ένα άλλο κόσμο που είναι εφικτός» και για την «άλλη Ευρώπη», αλλά θα δει ένα μέτωπο συνολικής αντιπαράθεσης με την ΕΕ. Εκεί προβλήθηκε συγκεκριμένα ο δύσκολος, σκληρός αλλά ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος των μαχητικών και ανεξάρτητων αγώνων ενάντια στις κυβερνήσεις, το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Στη Συνάντηση συνεχίζεται η προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ριζοσπαστική και επαναστατική τάση των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και του πολέμου, που οι κυρίαρχοι κύκλοι του κατεστημένου, αξιοποιώντας και το Κοινωνικό Φόρουμ, θέλουν να τα μετατρέψουν σε θορυβώδη όσο και άκακα κατοικίδια του συστήματος, αρωγούς της Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την ανάγκη να εκφραστούν αυτές οι τάσεις προέκυψε η Διεθνής Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Συνάντηση. Δεν έλειψαν βέβαια και πάλι οι φωνές και οι κατηγορίες ενάντια στη ριζοσπαστική Αριστερά, με τα επιχειρήματα ότι «διασπά το κίνημα», ότι «είναι σεχταριστική γιατί δεν πάει στο Φόρουμ» κλπ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εμείς δεν μπορούμε να πάμε στο Φόρουμ όπου καλεί ο Γ. Παπανδρέου με την εκτίμηση ότι οι στόχοι του είναι κοινοί με τη Σοσιαλιστική Διεθνή των μισών αστικών κυβερνήσεων του πλανήτη, όπου τις συζητήσεις για την «εργατική πάλη» τις διοργανώνει η ΓΣΕΕ, η ΟΤΟΕ και οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, όπου ο Ν. Κωνσταντόπουλος τονίζει ότι καλύτερα να παλέψουμε για να αλλάξουμε τις Βρυξέλλες, αντί να παλεύουμε εναντίον τους και ο Αλ. Αλαβάνος διαπιστώνει την τεράστια απήχηση του Φόρουμ από το γεγονός ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ στρέφεται εναντίον του, αντίθετα το χρηματοδοτούν θα προσθέταμε εμείς.

Η λογική ότι το Φόρουμ είναι το κίνημα, θυμίζει την αντίληψη «ένα είναι το κόμμα» και κρύβει το γεγονός ότι το Φόρουμ συσπειρώνει πολιτικά ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες του κινήματος (μεταξύ αυτών και ριζοσπαστικές δυστυχώς και εκεί βρίσκεται η σχετική αντιφατικότητά του) σε μια βάση όμως που έχει στο DNA της, από την πρώτη ακόμα διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε, την ηγεμονία της συμμαχίας ρεφορμιστικής Αριστεράς και ΜΚΟ.

Απεναντίας, η Συνάντηση του Παντείου φωτίζει μια άλλη δυνατότητα, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Τη δυνατότητα να συγκροτείται, με ώριμα και ουσιαστικά βήματα, ένα διεθνές ρεύμα (και ένα αντίστοιχο δίκτυο) οργανώσεων, κινήσεων και κινημάτων που κινούνται σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Ένα ρεύμα που δεν θα χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική του ομοιογένεια (σε μια εποχή αναζήτησης), αλλά από την πολιτική και στρατηγική του σαφήνεια, και γι’ αυτό θα μπορεί να δρα από κοινού και να συζητά. Ένα ρεύμα που θα συμμετέχει ενεργά στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και στις αντιιμπεριαλιστικές δραστηριότητες, ενισχύοντας διαρκώς το αντικαπιταλιστικό στοιχείο. Η Πάντειος είναι μια συνέχεια της λογικής της Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Επιτροπής για τη Γένοβα, του ΔΡΑΣΕ και της αποστολής στις Βρυξέλλες, της Πρωτοβουλίας Αγώνα και των αυτοτελών παρεμβάσεων του 2003, των αποστολών στην Τσιάπας, στην Κούβα, στην Παλαιστίνη και στη Βενεζουέλα. Η πολιτική αυτή αντίληψη έχει πλέον μια μικρή ιστορία, αλλά κυρίως ένα μεγάλο μέλλον και είναι ανοικτή – ενωτική προς όλο το δυναμικό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που μπορεί να βγάλει συμπεράσματα πλέον. Είναι μια επιλογή διαφορετική και από την ενσωμάτωση του ΣΥΝ και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στο Φόρουμ, αλλά και από τη λογική του ΚΚΕ της συνεργασίας μόνο με «αδελφά κόμματα» (ακόμα και αν η πολιτική τους δεν είναι και τόσο αριστερή) και της συμμετοχής στα Κοινωνικά Φόρουμ αρκεί να γίνονται…μακριά από την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα σε εσωτερικό επίπεδο η Διεθνής Συνάντηση φωτίζει τη δυνατότητα η ριζοσπαστική Αριστερά να παίρνει μεγάλες αυτοτελείς πολιτικές πρωτοβουλίες – έστω κι αν πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα όπως αυτό το τετραήμερο – και να τις ολοκληρώνει με επιτυχία. Είναι αυτή η αυτοτελής πολιτική παρέμβαση της επαναστατικής τάσης που ενοχλεί, που ξεσηκώνει αντιδράσεις (ακόμα και από όσους ορκίζονται στο…διάλογο), γιατί ανοίγει ρωγμές στην παντοδυναμία του ρεφορμισμού, γιατί ανοίγει δρόμους στην πράξη για την αλλαγή του συσχετισμού. Πρόκειται για μια πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να εκφραστεί πιο τολμηρά, πιο αποφασιστικά, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όλα τα επίπεδα, από το εργατικό κίνημα και τις δημοτικές, μέχρι το συνολικό πολιτικό πεδίο, για τη συγκρότηση του ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Ένα άλλο κίνημα, μια άλλη Αριστερά είναι αναγκαία και δυνατή.


Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ