Sunday, February 25, 2007

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΕΔΕΙΧΝΕ ΑΠΟ ΠΑΛΙΑ ΤΙΣ ΦΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΙΕΚ,ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΣΚΟΠΕΥΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ...ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ



Mια εικονα=1000 λεξεις...

Ολη η Ελλας ειναι υπερ της ιδρυσης των Ιδιωτικων Πανεπιστημιων.
Ολη η Ελλας ειναι υπερ της καταργησης του Ασυλου στα Εκπαιδευτικα Ιδρυματα.
Ολη η Ελλας θελει για πρωθυπουργο το Κωστα Καραμανλη.
Ολη η Ελλας θελει να πηγαινει μπροστα.

Τα παραπανω ειναι στοιχεια απο τις στημενες δημοσκοπησεις της VPRC για λογαριασμο του ΣΚΑΙ και της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.


ΠΡΕΖΑ TV
16-2-2007

Friday, February 23, 2007

Ο Νέος Νόμος-Πλαίσιο κατεβαίνει... Το φοιτητικό κίνημα ανεβαίνει!
Μεγέθυνση

Το φοιτητικό κίνημα έδειξε για άλλη μια φορά την δυναμική του, με τις εκατοντάδες καταλήψεις απ' όλη την Ελλάδα να κατεβαίνουν στην Αθήνα και να γεμίζουν τους δρόμους. Πάνω από 30.000 φοιτητές και εργαζόμενοι διαδήλωσαν, για μια ακόμα φορά, ενάντια στην Αναθεώρηση του Συντάγματος και την επικείμενη ψήφιση του νέου Νόμου-Πλαισίου. Μπορεί η κυβέρνηση να αλλάζει κάποια σημεία του νόμου, αλλά η ουσία μένει η ίδια: το άσυλο θα καταργηθεί (η Σύγκλητος πλέον θα ορίζει ποιοί χώροι του πανεπιστημίου έχουν άσυλο και ποιοί όχι!), θα υπάρχει ανώτατο χρονικό όριο φοίτησης, οι manager θα διοικούν τα πανεπιστήμια, θα εισαχθούν αλυσίδες στα προγράμματα σπουδών, ενώ όλες οι αλλαγές που θέλουν να πραγματοποιήσουν θα έχουν σαν βασικό πυλώνα την αξιολόγηση. Ίδια μένει η ουσία και του κινήματος: ή θα τα πάρετε όλα πίσω ή τα πανεπιστήμια θα μένουν κλειστά.

Απ' την μεριά της η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να καταστείλει τις κινητοποιήσεις, με την άγρια καταστολή (ΜΑΤ, ξύλο, δακρυγόνα) και τις συλλήψεις της προηγούμενης πορείας, ή με τους εντεταλμένους της - ΔΑΠ-ΝΔΦΚ - να προσπαθούν να σπάσουν τις καταλήψεις δια της βίας. Έμπρακτη ήταν η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες διαδηλωτές, που εκφράστηκε με την πορεία των φοιτητικών συλλόγων στην ΓΑΔΑ, το ίδιο απόγευμα.

Thursday, February 22, 2007

Το αστυνομικό κράτος της ΝΔ


H πρωτοφανής ανακοίνωση, την προηγούμενη Πέμπτη το πρωί, της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής, με την οποία γινόταν στοχοποίηση της ΕΑΑΚ, της ΠΟΣΔΕΠ και προσωπικά του προέδρου της Λάζαρου Απέκη ως εκ προοιμίου υπευθύνων για προβλεπόμενα (!) επεισόδια, σηματοδοτεί μια νέα εποχή προσπάθειας επιβολής ενός αστυνομικού κράτους της Δεξιάς του 21ου αιώνα. «Έχουν εντοπισθεί δεκατρία λεωφορεία σε διάφορα εθνικά οδικά δίκτυα και αρμόδιες αστυνομικές υπηρεσίες έχουν τεθεί σε πλήρη ετοιμότητα προκειμένου να αποφευχθούν ανεξέλεγκτες παραβατικές συμπεριφορές επιβαινόντων διαδηλωτών, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και άτομα των ΕΑΑΚ και του αντιεξουσιαστικού - αναρχικού χώρου» αναφέρεται μεταξύ άλλων στην παραπάνω ανακοίνωση.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Η ΕΛΑΣ δηλαδή, η οποία «αδυνατεί» να συλλάβει κουκουλοφόρους όταν καίνε, εμφανίζεται όχι μόνο να γνωρίζει την ταυτότητα των ατόμων του αναρχικού χώρου, αλλά και να τους παρακολουθεί στενά ώστε να γνωρίζει αν επιβιβάστηκαν ή όχι σε λεωφορεία για να πάνε σε συλλαλητήρια! Πλήρης λειτουργία δηλαδή του μυστικά ανασυγκροτηθέντος «Σπουδαστικού» της Ασφάλειας! Έπειτα, από πού κι ως πού επιτρέπεται η παρακολούθηση των μετακινήσεων ενός ατόμου με μοναδικό επιχείρημα ότι εμφορείται από αναρχικές ιδέες; Άλλο κεφάλαιο, φυσικά, η επιδίωξη «πολιτικού τσουβαλιάσματος» της ΕΑΑΚ με τους αναρχικούς, με προφανή στόχο να αρχίσει η κυβέρνηση Καραμανλή τις συλλήψεις αριστερών, όταν οι προβοκάτορες της Ασφάλειας προκαλέσουν επεισόδια. Πρόθεση που αποκαλύφθηκε και από το δελτίο ειδήσεων του Άλτερ στις 3 μ.μ. της Παρασκευής, όπου η συντάκτρια ανέφερε πως ο αττικάρχης της ΕΛΑΣ είπε ότι «ενημέρωσα τις δυνάμεις (των ΜΑΤ) για τους κυρίους Δρίτσα και Γράψα (σ.σ. στελέχη της ΕΑΑΚ), εφόσον δώσουν εντολή να επιτεθούν με μολότοφ στον φραγμό, να συλληφθούν»! Σε απλά ελληνικά δηλαδή ο αττικάρχης διέταξε τη σύλληψη των στελεχών της ΕΑΑΚ με την πρώτη μολότοφ που θα ρίξουν οι προβοκάτορες της Ασφάλειας ή οποιοσδήποτε άλλος! Είναι προφανές πως το ΝΑΡ, η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση και η ΕΑΑΚ βρίσκονται άμεσα πλέον στο στόχαστρο της κυβέρνησης της Δεξιάς και πρέπει να ληφθούν κατεπειγόντως τα πολιτικά μέτρα αντιμετώπισης αυτής της απειλής. Είναι εξόφθαλμη επίσης η προσπάθεια κατατρομοκράτησης των πολιτικών δυνάμεων, των συνδικαλιστικών φορέων και των προσώπων που πρωτοστατούν στο κίνημα αντίστασης στο χώρο της εκπαίδευσης, ωθώντας τεχνηέντως διαφόρους να υποβάλλουν αγωγές εναντίον των συνδικαλιστών για ζημιές που γίνονται κατά τη διάρκεια επεισοδίων! «Μετά τις ζαρντινιέρες, τους κουκουλοφόρους, τους βιασμούς και τα ναρκωτικά, τι άλλο να περιμένουμε;» αναρωτήθηκε ο Λ. Απέκης.

Τίποτα δεν πρέπει να περιμένουμε! Ο κίνδυνος είναι άμεσος και απαιτείται η κινητοποίηση όλων για την αντιμετώπιση της απειλής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού της κυβέρνησης της Δεξιάς. «Αν κάποιοι έχουν στο μυαλό τους να μου δημιουργήσουν σκηνικό αίματος, πρέπει να ξέρουν ότι θα κατέβω και θα τους πλακώσω με τα ίδια μου τα χέρια» δήλωσε μετά από όλα αυτά ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας. «Κυβέρνηση με πηλίκιο - Νέο πλήγμα κατά της δημοκρατίας» ήταν οι χθεσινοί πρωτοσέλιδοι τίτλοι της Αυγής. «Όλα έχουν τα πολιτικά τους όρια» δήλωσε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος. «Η προκλητική ανακοίνωση της ΓΑΔΑ δείχνει την κλιμακούμενη επιχείρηση τρομοκράτησης του λαϊκού κινήματος, για την οποία η κυβέρνηση έχει την ευθύνη» αναφέρει ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ. Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης «επιτίθεται εναντίον κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων με συκοφαντικούς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς, την ώρα που στους κόλπους του υπουργείου του αναπτύσσονται λογικές αστυνομικού κράτους με παρακρατική υφή» κατήγγειλε και ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Π. Ευθυμίου. Όντως έτσι είναι. Η προκλητική ανακοίνωση της ΓΑΔΑ, η οποία στόχο είχε να γνωστοποιήσει σε όλους ότι παρακολουθούνται με βάση τα φρονήματά τους, ότι υφίσταται και σήμερα υπηρεσία της Ασφάλειας που παρακολουθεί τους σπουδαστές και τους καθηγητές στα πανεπιστήμια, οδηγεί αναπότρεπτα στο συμπέρασμα πως η κυβέρνηση Καραμανλή έχει απόλυτη ανάγκη ανασύστασης και του παρακράτους προκειμένου να λειτουργήσει το αστυνομικό της κράτος. Προβοκάτορες, χαφιέδες, αδίστακτοι μπράβοι αποτελούν απαραίτητα στοιχεία κάθε είδους παρακράτους οποιασδήποτε εποχής, άρα και της σημερινής.

Δεν είναι όμως ώρα για πολλές συζητήσεις. Οι προθέσεις του κράτους της Δεξιάς έχουν γίνει σαφείς. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο εκκολαπτόμενο αστυνομικό κράτος της ΝΔ να δολοφονήσει κι άλλον Τεμπονέρα, όπως έκανε επί Μητσοτάκη, την αμέσως προηγούμενη φορά που είχε την εξουσία. Ούτε να δολοφονήσει κι άλλον Κουμή και Κανελλοπούλου, όπως είχε κάνει το 1980, λίγο πριν παραδώσει την εξουσία για πρώτη ουσιαστικά φορά μετά τον εμφύλιο (με εξαίρεση το αμφιλεγόμενο σύντομο διάλειμμα των λίγων μηνών του 1964-65). Είναι ώρα δράσης. Απαιτείται αποφασιστική αντίσταση για να αποτραπούν τα χειρότερα πριν είναι αργά.

Η ιδεολογία του λενινισμού


Λενινισμός αποκαλείται ένα σύνολο θεωρητικών ιδεών του Λένιν, δηλωτικών συγκεκριμένης προσέγγισης του μαρξισμού και της σοσιαλιστικής επανάστασης, οι οποίες αποτέλεσαν κομβικά σημεία της ιδεολογίας του κομμουνιστικού κινήματος, στην πλειονότητα των αποχρώσεών του και στη μεγαλύτερη περίοδο της ιστορίας του. Ένα από αυτά τα σημεία είναι η άποψη του Λένιν ότι η αυθόρμητη-καθημερινή συνείδηση των εκπροσώπων της μισθωτής εργασίας δεν υπερβαίνει τα όρια της αστικής κοινωνίας, δεν δύναται να κατανοήσει τα καθολικά συμφέροντα και τις δυνατότητες χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Η επαναστατική συνειδητοποίηση μπορεί να επέλθει ως αποτέλεσμα της διάδοσης της σοσιαλιστικής ιδεολογίας από ένα επαναστατικό εργατικό κόμμα.
Περικλής Παυλίδης


Ο Λένιν έδινε ιδιαίτερη σημασία στη θεωρητική τεκμηρίωση της στρατηγικής του εργατικού κινήματος, πιστός στη μαρξική αντίληψη ότι μόνον ο επιστημονικός σοσιαλισμός συνιστά αυθεντική συνειδητοποίηση των ιστορικών προοπτικών της εργατικής τάξης. Δεδομένου ότι οι εργάτες, λόγω του υποδουλωτικού καταμερισμού εργασίας, δεν μπορούσαν από μόνοι τους να συγκροτήσουν μια θεωρητικά τεκμηριωμένη σοσιαλιστική στρατηγική, η διεκπεραίωση αυτού του έργου επαφιόταν σε μια οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία.

Ως εκτούτου, ο Λένιν εισηγήθηκε τη δημιουργία ενός επαναστατικού κόμματος «νέου τύπου» με σαφή οργανωτική δομή, συγκεντρωτική διοίκηση και αυστηρή πειθαρχία. Το κόμμα αυτό, στελεχωμένο από επαγγελματίες επαναστάτες, θα έπρεπε να λειτουργήσει ως ο καθοδηγητής όλων των δυνάμεων του εργατικού κινήματος στον αγώνα για τον ύψιστο σκοπό της σοσιαλιστικής επανάστασης και της οικοδόμησης μιας αταξικής κοινωνίας.

Στη λενινιστική αντίληψη της επανάστασης ξεχωρίζει η έμφαση στη βίαιη καταστροφή του παλαιού κρατικού μηχανισμού και στην αντικατάστασή του από ένα κράτος δικτατορίας του προλεταριάτου. Το νέο αυτό κράτος θα ήταν μεταβατικού χαρακτήρα, θα ασκούσε βία στις μειοψηφικές αντεπαναστατικές δυνάμεις, ενώ, παράλληλα, θα περιελάμβανε τη μαζική ενεργητική συμμετοχή των εργαζομένων, με αντιπροσωπευτικές αλλά και άμεσες μορφές, στην άσκηση της εξουσίας. Ο Λένιν είχε υπ’ όψιν του ένα κράτος που απονεκρώνεται σταδιακά, στο βαθμό που ο λαός αναλαμβάνει την εκτέλεση των διευθυντικών και οργανωτικών λειτουργιών του.

Η έμφαση που δίνει ο Λένιν στην καταστροφή του αστικού κράτους συνδέεται με την πεποίθησή του ότι πρόκειται για γραφειοκρατικό μηχανισμό, αναπόδραστα αποξενωμένο από τις ανάγκες της κοινωνίας, σύμμαχο της κοινωνικής ανισότητας και καταπίεσης. Οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στον κρατικό μηχανισμό είναι αυτές της κυριαρχίας και υποταγής, των προνομίων, του νεποτισμού, της δουλοπρέπειας, της μυστικοπάθειας και της ιδιοτέλειας, και, συνεπώς, είναι εκμαυλιστικές και αλλοτριωτικές.

Κεφαλαιώδες σημείο του λενινισμού είναι η εκτίμηση για το εφικτό μιας σοσιαλιστικής επανάστασης σε χώρες με χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης της κεφαλαιοκρατίας. Παρουσιάζοντας μια θεωρία για τον ιμπεριαλισμό ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού και εντοπίζοντας την κυρίαρχη τάση της εξάπλωσης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, διαμέσου της εξαγωγής κεφαλαίου, σε χώρες με ισχυρά προκαπιταλιστικά κατάλοιπα, ο Λένιν συμπεραίνει ότι η όξυνση των αντιθέσεων της κεφαλαιοκρατίας δεν μπορεί να συμβαίνει με τον ίδιο ρυθμό και ένταση σε όλα τα σημεία του παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Επισημαίνοντας την ανισομερή καπιταλιστική ανάπτυξη των διαφόρων χωρών διατυπώνει τη θεωρία του ασθενούς κρίκου. Σύμφωνα με αυτή, η επαναστατική κατάσταση είναι πιθανό να προκύψει όχι στις πλέον ανεπτυγμένες χώρες, όπως πίστευαν, αρχικά, οι Μαρξ και Ένγκελς (σε μια εποχή όπου οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις περιορίζονταν σε μια μικρή ομάδα ευρωπαϊκών, κυρίως, χωρών), αλλά σε χώρες λιγότερο ανεπτυγμένες, όπως η Ρωσία, όπου η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού, γεννώντας την αντίθεση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, οξύνει στο έπακρο ένα ευρύτερο φάσμα αντιθέσεων: μεγάλης ημιφεουδαρχικής γαιοκτησίας - αγροτών, κυρίαρχης εθνότητας «καταπιεζόμενων εθνικών μειονοτήτων, ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών» κρατών εξαρτημένων από το ξένο κεφάλαιο. Οι αντιθέσεις αυτές θα δημιουργούσαν το εκρηκτικό μείγμα της κοινωνικής επανάστασης.

Ο Λένιν κατέφασκε τη δυνατότητα και αναγκαιότητα μετεξέλιξης της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική, αναπτύσσοντας τη μαρξική ιδέα της διαρκούς επανάστασης.

Η ίδια η εκδήλωση της επανάστασης θα σηματοδοτούταν από αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε επαναστατική κατάσταση, δηλαδή, από την αντικειμενική όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων σε σημείο που «τα κάτω στρώματα να μη θέλουν και οι κορυφές να μην μπορούν να ζήσουν όπως παλιά» ενώ οι λαϊκές μάζες να αναλαμβάνουν «αυτοτελή ιστορική δράση».

Καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία της επανάστασης καλούταν να παίξει η ηγεμονία της εργατικής τάξης σε μια συμμαχία με ευρύτερα λαϊκά στρώματα και, κυρίως, με τους φτωχούς αγρότες.

Οι παραπάνω απόψεις του Λένιν, ειδοποιά γνωρίσματα της ιδεολογίας του λενινισμού, αποτέλεσαν, μαζί με το θεωρητικό κεκτημένο των Μαρξ και Ένγκελς, τους θεμέλιους λίθους του κομμουνιστικού κινήματος, ως διακριτού κοινωνικοπολιτικού και ιδεολογικού ρεύματος της εργατικής τάξης.

Ο λενινισμός δοκιμάστηκε στα επαναστατικά εγχειρήματα του 20ου αιώνα. Η ιδέα της σοσιαλιστικής επανάστασης στους ασθενείς κρίκους του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, η οποία φάνταζε ως αίρεση στο μυαλό παλαιών μαρξιστών, όπως ο Κάουτσκι και ο Πλεχάνοφ, απεδείχθη τελικά ότι εκφράζει μια νομοτέλεια και όχι κάποιο τυχαίο περιστατικό. Οι επαναστατικές θύελλες του 20ου αιώνα ξέσπασαν αρχικά στη Ρωσία και κινήθηκαν από την Ευρώπη προς τις χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Η επανάσταση νίκησε, τελικά, εκεί όπου το επίπεδο ανάπτυξης των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων, αλλά και του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας, ήταν αρκετά, έως εξαιρετικά, χαμηλό.

Σε όλες, σχεδόν, τις επαναστατικές ανατροπές του 20ου αιώνα οι ιδέες του Λένιν για το επαναστατικό κόμμα, για τη συμμαχία εργατών -αγροτών, για την καταστροφή του παλαιού κρατικού μηχανισμού, για τη στενή σχέση της αστικοδημοκρατικής επανάστασης με τη σοσιαλιστική προοπτική έτυχαν ευρείας εφαρμογής και επιβεβαίωσης. Ο Λούκατς είχε ήδη το 1924 επισημάνει ότι στο λενινισμό «η θεωρία του ιστορικού υλισμού προσέγγισε ακόμη περισσότερο τον καθημερινό αγώνα του προλεταριάτου, έγινε περισσότερο πρακτική, απ’ ό,τι μπορούσε να είναι στην εποχή του Μαρξ». Ο Λένιν ήταν αυτός που έφερε την επαναστατική θεωρία σε αντιστοιχία με την κοινωνικο-πολιτική φυσιογνωμία των επαναστατικών εγχειρημάτων του 20ου αιώνα.

Σ’ αυτή όμως τη φυσιογνωμία υπήρχε μια σημαντική αντίφαση. Η ανάγκη και επιθυμία ριζικής αλλαγής της κοινωνίας σε σοσιαλιστική κατεύθυνση απεδείχθη καθοριστική σε χώρες όπου, εξαιτίας της ανεπάρκειας υλικών και ευρύτερα πολιτισμικών προϋποθέσεων, οι σοσιαλιστικές σχέσεις ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αναπτυχθούν.

Σε συνάρτηση με την παραπάνω αντίφαση θα λέγαμε ότι η νίκη των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του 20ου αιώνα απεκάλυψε, εκτός από τα ισχυρά σημεία, και τα όρια του λενινισμού. Η εν λόγω ιδεολογία της επανάστασης δεν περιελάμβανε καμία ανεπτυγμένη θεωρία για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, κάτι, όμως, για το οποίο ουδόλως ευθύνεται ο Λένιν. Το ζήτημα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, ιδιαίτερα σε χώρες με ανεπαρκείς προϋποθέσεις, υπερέβη κατά πολύ την εμβέλεια του θεωρητικού του έργου αλλά και τα ίδια τα βιολογικά του όρια.

Είναι αληθές ότι ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης διατύπωσε συγκεκριμένες απόψεις για τους τρόπους και τις μεθόδους μετάβασης στη σοσιαλιστική κοινωνία. Επρόκειτο, ωστόσο, για οξυδερκείς επισημάνσεις στα πλαίσια του άμεσου καθήκοντος εκπόνησης της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του σοβιετικού κράτους και όχι για συστηματικό θεωρητικό αναστοχασμό της νέας κοινωνικής πραγματικότητας.

Βέβαια, στην ΕΣΣΔ οι διάφοροι εντεταλμένοι ιδεολόγοι δεν δίσταζαν να καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι τα εκάστοτε προγράμματα σοσιαλιστικής ανάπτυξης εδράζονταν στο «ακλόνητο» θεωρητικό οικοδόμημα του λενινισμού. Τραγελαφικό αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας ήταν, π.χ., να παρουσιάζεται ο Λένιν, άλλοτε, ως οπαδός της πλήρους κατάργησης των εμπορευματικών σχέσεων και, άλλοτε, ως θιασώτης του «σοσιαλισμού της αγοράς».

Τελικά, η συγκρότηση της στρατηγικής των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών παρέμεινε ανεπίλυτο πρόβλημα για όλη την ιστορική περίοδο του «υπαρκτού σοσιαλισμού», γεγονός που συνέβαλε στον εκφυλισμό και την κατάρρευσή του. Οι επίγονοι του Λένιν δεν κατάφεραν να δώσουν απαντήσεις σε θεωρητικά ζητήματα του σοσιαλισμού (όπως ο προσδιορισμός των ουσιωδών αντιφάσεων και κινητήριων δυνάμεων της νέας κοινωνίας), τα οποία ο ίδιος είχε προλάβει μόλις να ψηλαφίσει.

Αντιπαραβάλλοντας την ιδεολογία του λενινισμού με τη σκέψη του Λένιν διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν σημεία όχι μόνο αντιστοιχίας αλλά και αναντιστοιχίας. Οι γνωστές ιδέες του για το κόμμα νέου τύπου απέκτησαν στο λενινισμό μιαν απόλυτη διάσταση, που εκφράστηκε με τη μορφή της σχεδόν θρησκευτικής προσήλωσης (αναπόφευκτης, ίσως, σε συνθήκες σκληρών διώξεων των κομμουνιστών) στις κομματικές δομές και κανονισμούς, στην κομματική ηγεσία και τις αποφάσεις της. Ταυτόχρονα, παραγνωρίστηκε το γεγονός ότι ο ίδιος ο Λένιν έβλεπε πάντα το κόμμα ως μέσον για την επίτευξη του τελικού επαναστατικού σκοπού και δεν δίσταζε να αμφισβητήσει την κομματική θεσμικότητα προκειμένου να υπηρετήσει αυτό που θεωρούσε συμφέρον της επανάστασης.

Οι ιδέες του Λένιν για τη δημιουργία και υπεράσπιση ενός κράτους της δικτατορίας του προλεταριάτου διαχωρίστηκαν από τις εναγώνιες προειδοποιήσεις του για τον κίνδυνο του γραφειοκρατισμού, οι οποίες, τουλάχιστον σε ένα μεγάλο μέρος του κομμουνιστικού κινήματος, με κάθε τρόπο αποσιωπήθηκαν.

Τεράστια, επίσης, ήταν η απόσταση του λενινισμού από τη σπουδαία επισήμανση του Λένιν ότι «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν υπάρχει επαναστατική πράξη». Η ιδεολογία του λενινισμού, αντί να καλλιεργήσει τη δημιουργική θεωρητική αναζήτηση λειτούργησε ως ένα επαναστατικό ευαγγέλιο που προσφέρει έτοιμες και διαχρονικής αξίας απαντήσεις στα οποιαδήποτε προβλήματα του αγώνα για το σοσιαλισμό.

Γενικά, ο λενινισμός γνώρισε μια ισχυρή δογματοποίηση από τους εκπροσώπους του κινήματος που είχε θεμελιώσει.

Όμως, αυτή η δογματοποίηση και ταυτόχρονα απλούστευση της σκέψης του Λένιν μόνο εν μέρει μπορεί να ερμηνευθεί ως συνέπεια της εργαλειακής αντιμετώπισής της από κάποιες γραφειοκρατικές κομματικές ηγεσίες. Σε τελευταία ανάλυση, ο λενινισμός ήταν το αποτέλεσμα του τρόπου ανάγνωσης και κατανόησης του έργου του Λένιν από τα εκατομμύρια των κολασμένων της γης, οι οποίοι είδαν στις ιδέες του ένα πολύτιμο πρακτικό εργαλείο κοινωνικής χειραφέτησης και όχι ένα πεδίο περίπλοκων θεωρητικών αναζητήσεων.

Ας μη μας διαφεύγει, όμως, ότι η σκέψη του Λένιν, εκτός από τις περιπτώσεις απλουστεύσεων, έτυχε, επίσης, σοβαρής μελέτης και επηρέασε το έργο κορυφαίων μαρξιστών ερευνητών. Δημιουργική αξιοποίηση σπουδαίων επισημάνσεων του Λένιν για τη διαλεκτική και τον υλισμό συναντάμε στο έργο του Λούκατς, σε μελέτες για τον ανθρώπινο ψυχισμό και την προσωπικότητα (Βυγκότσκι, Λεόντιεφ, Γκαλπέριν), σε προσπάθειες νοητικής ανασύστασης της διαλεκτικής λογικής του Κεφαλαίου του Μαρξ (Ροζεντάλ, Ιλιένκοφ, Βαζιούλιν), σε απόπειρες επαναδιατύπωσης της θεωρίας του κομμουνισμού ως μετασχηματισμού όλων των προηγούμενων βαθμίδων της ιστορικής εξέλιξης (Βαζιούλιν, Η λογική της ιστορίας).

Το έργο του Λένιν, μεγάλο και αντιφατικό, δεν προσφέρεται για επιπόλαιες - συγκυριακές αποτιμήσεις. Ο διάλογος μαζί του, πέρα από δογματικές εξιδανικεύσεις αλλά και κομφορμιστικούς μηδενισμούς, μπορεί να συμβάλλει στην περαιτέρω προσπάθεια θεωρητικής τεκμηρίωσης και πολιτικής υλοποίησης του ιδεώδους της κοινωνικής χειραφέτησης.

Friday, February 16, 2007

Στοχοποίηση αγωνιστών από το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς

Καταρρέει πλήρως το οικοδόμημα της αντιδραστικής αναθεώρησης του Συντάγματος. Το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά ο Γ. Παπανδρέου, κάτω από τον άμεσο κίνδυνο να καταρρεύσουν οι ίδιοι, μέσω ανακοίνωσης του εκπροσώπου τους Π. Ευθυμίου την Παρασκευή, δηλώνουν ότι αποσύρονται ακόμη και από την επόμενη αναθεωρητική Βουλή. Αυτό σημαίνει ότι τόσο το άρθρο 16, όσο και όλα τα άλλα άρθρα δεν πρόκειται να αλλάξουν τα επόμενα οχτώ χρόνια. Μετά την απόρριψη του Ευρωσυντάγματος από τους λαούς της Γαλλίας και της Ολλανδίας, άλλο ένα φιλόδοξο σχέδιο του κεφαλαίου μετατρέπεται σε άταφο νεκρό. Η σημασία της ανατροπής της προσπάθειας για την αναθεώρηση γίνεται ακόμη μεγαλύτερη στη χώρα μας διότι πραγματοποιήθηκε από το πεζοδρόμιο και όχι από τις κάλπες. Πρόκειται για μεγάλη νίκη των αγώνων των φοιτητών, των πανεπιστημιακών, των εργαζόμενων που θα ενισχύσει την αυτοπεποίθησή τους και θα δυσκολέψει την επίθεση της κυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ.
Καμία επανάπαυση δεν πρέπει να υπάρξει. Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει άμεσα να περάσει τον αντιεκπαιδευτικό νόμο πλαίσιο για τα ΑΕΙ για να κάμψει το μαχόμενο κίνημα. Μέρος της επιχείρησης για την κάμψη του φρονήματος και τη νεοφασιστική καταστολή του κινήματος αποτελεί η συνεννοημένη με τον Καραμανλή και κατ' εντολήν του Πολύδωρα, στοχοποίηση πρωτοπόρων αγωνιστών, μέσω της ανακοίνωσης της ΓΑΔΑ και της συνέντευξης του Αττικάρχη. Στοχοποιούν τον πρόεδρο της ΠΟΣΔΕΠ και στέλεχος του Συνασπισμού Λ. Απέκη, καθώς και τους φοιτητές Σπ. Δρίτσα και Δ. Γράψα, μέλη της ΕΑΑΚ και στελέχη της Αριστερής Ανασύνθεσης και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση του ΝΑΡ αντίστοιχα, για την ανατρεπτική πολιτική τους πρακτική. Πέρα από την αναβίωση του «Σπουδαστικού» της Ασφάλειας, η κυβέρνηση ανοίγει το γνωστό δρόμο της ΝΔ για τη δράση του κρατικού «παρακράτους». Δεν πρόκειται για αναβίωση του παρελθόντος, τονίζει το ΝΑΡ, αλλά για την αντιδραστική ουσία της μεταλλαγμένης αστικής δημοκρατίας.
Ολόκληρο το μαζικό κίνημα, οι αγωνιστικοί μαζικοί φορείς, τα πολιτικά κόμματα πρέπει να πάρουν θέση, να υπερασπίσουν τους αγωνιστές, να καταδικάσουν την επίθεση. Απαιτείται αποφασιστικό μέτωπο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών της εποχής μας!

ΝΕΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ. Σε κατάληψη 330 σχολές και 140 σύλλογοι

Με μεγαλύτερη αισιοδοξία συνεχίζεται ο αγώνας ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης

Tην πέμπτη εβδομάδα κινητοποιήσεων συμπλήρωσαν οι φοιτητές και δεν λένε να το βάλουν κάτω! Η πρώτη νίκη του κινήματος, το ρήγμα που επήλθε στη δικομματική συναίνεση για τη συνταγματική αναθεώρηση με την αποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, έφερε νέα αισιοδοξία στον αγώνα, που συνεχίζεται πλέον από προωθημένες θέσεις. Η διάθεση για συνέχεια άλλωστε ήταν ολοφάνερη στη ζωηρή συγκέντρωση της Πέμπτης, στον παλμό των συνθημάτων, στη διάρκεια της πορείας και στο γεμάτο αμφιθέατρο του Πανελλαδικού Συντονιστικού των Συνελεύσεων.
Από όλες τις πόλεις της Ελλάδας συγκεντρώθηκαν και αυτή την εβδομάδα οι φοιτητικοί σύλλογοι σχηματίζοντας το γνώριμο πια για τους δρόμους της Αθήνας νεανικό ποτάμι αγώνα, με πορεία 10.000 περίπου διαδηλωτών. Στη συγκέντρωση δόθηκε ξεκάθαρο μήνυμα καταδίκης για την επιστολή - πρόκληση της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής που προεξοφλούσε επεισόδια, στοχοποιώντας την ΕΑΑΚ και την ΠΟΣΔΕΠ. Η πορεία διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, για να σταματήσει για είκοσι λεπτά έξω απ' τη Βουλή με συνθήματα και παλαμάκια, ενώ κατέληξε στο Πολυτεχνείο όπου είχε προγραμματιστεί η συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού. Παρά το «κλίμα» επεισοδίων που καλλιέργησε η αστυνομία και τα μέσα ενημέρωσης, η πορεία ήταν απ' τις πιο ειρηνικές. Ενώ οι φοιτητικοί σύλλογοι είχαν εισέλθει στο Πολυτεχνείο, μικρή αυτόκλητη ομάδα επιχείρησε να ξεκινήσει τη γνωστή ιστορία πετροπόλεμου με τις δυνάμεις της αστυνομίας στην οδό Πατησίων. Το έργο κράτησε μόλις 10 λεπτά, καθώς παρενέβησαν εκατοντάδες φοιτητές που απέτρεψαν οποιαδήποτε ενέργεια θα μπορούσε να λειτουργήσει δυσφημιστικά για το κίνημα.
Μέχρι στιγμής στο «μπλοκ» των καταλήψεων βρίσκονται 140 φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι (πάνω από 330 σχολές) σε όλη την Ελλάδα. Ενδεικτικά, στην Αθήνα μόλις 6 σύλλογοι απ' τους 38 δεν τελούν υπό κατάληψη, ενώ στη Θεσσαλονίκη μόνο ο σύλλογος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας είναι έξω απ' το χορό των κινητοποιήσεων. Το κλίμα στις συνελεύσεις της προηγούμενης εβδομάδας ήταν ενθουσιώδες. Η κατεύθυνση του ανυποχώρητου αγώνα διαρκείας, που απ' την πρώτη στιγμή πρέσβευαν τα σχήματα και οι αγωνιστές της ΕΑΑΚ, επιβεβαιώθηκε πλήρως απ' την εξέλιξη των γεγονότων, ενώ συμπαρέσυρε και τις υπόλοιπες δειλές και δύσπιστες απέναντι στο κίνημα «γραμμές». Η Πανσπουδαστική εγκατέλειψε οριστικά την τακτική των ολιγοήμερων καταλήψεων με πολύμορφες κινητοποιήσεις και ...εξεταστική που πρότεινε πριν μερικές εβδομάδες. Το Δίκτυο έχει ταχθεί ασυζητητί με το μπλοκ των καταλήψεων διαρκείας. Ένα σημαντικό κομμάτι της ΠΑΣΠ (π.χ. ΑΣΟΕΕ) ακολουθεί και αυτό το βηματισμό του Πανελλαδικού Συντονιστικού, αν και μια μερίδα της παράταξης ανέκρουσε πρύμναν ύστερα από την πρόταση μομφής του ΠΑΣΟΚ, θεωρώντας πως ο αγώνας δικαιώθηκε.
Μόνη και αδύναμη όσο εξελίσσεται η πάλη έχει μείνει η ΔΑΠ να υπερασπίζεται τις θέσεις του υπουργείου και της κυβέρνησης στις σχολές, με φανερά τα σημάδια της κόπωσης. Η ΠΟΣΔΕΠ εμμένει στις απεργίες διαρκείας, ενώ όπως δήλωσε ο γραμματέας της Ομοσπονδίας Γιάννης Μαΐστρος στο Πριν, «ο νόμος πλαίσιο σηματοδοτεί έναρξη νέου γύρου μάχης». Το κλίμα της συνέχειας μας μετέφερε κι ο Δημήτρης Φάκαλης απ' τους Πολιτικούς Μηχανικούς της Αθήνας, τονίζοντας ότι «δεν είμαστε η γενιά του άρθρου 16, όπως μερικοί ισχυρίζονται αλλά η γενιά των 800 ευρώ το μήνα. Γι' αυτό συνεχίζουμε δίνοντας συνολικά χαρακτηριστικά στον αγώνα μας».
Εντός του Συντονιστικού τώρα: Μετά από μια πολύωρη και όχι ομαλή διαδικασία (μέλη της ΠΚΣ επιτέθηκαν και τραυμάτισαν με κλειδί μέλος της ΕΑΑΚ και της νΚΑ απ' το Πολυτεχνείο) δεν κατορθώθηκε να συνταχθεί κείμενο που υπογράφουν όλοι οι σύλλογοι. Σημείο τριβής ήταν η εκτίμηση ότι το φοιτητικό κίνημα προκάλεσε ρωγμή στον αστικό συνασπισμό εξουσίας και κατάφερε μια πρώτη νίκη. Η μειοψηφία των συλλόγων που έχουν υιοθετήσει πλαίσιο της Πανσπουδαστικής δεν συμφωνούσε με την παραπάνω εκτίμηση και συνέταξε δικό της κείμενο δίνοντας πάντως τα ίδια κινηματικά «ραντεβού». Πολύ αρνητικές εντυπώσεις πάντως άφησε η στάση των εκπροσώπων της ΠΚΣ στην Επιτροπή Κειμένου. Δύο μόλις φοιτητές, στελέχη της ΚΝΕ, μιλούσαν εκπροσωπώντας πάνω από τριάντα συλλόγους, παραδίδοντας μαθήματα γραφειοκρατίας. Οι υπόλοιποι εκατό περίπου σύλλογοι υπέγραψαν απόφαση που καλεί σε πορείες σε κάθε πόλη την Πέμπτη 15/2. Στην Αθήνα η διαδήλωση θα ξεκινήσει στις 12 μ. απ' το Πολυτεχνείο (Πατησίων) αυτή τη φορά. Την Τετάρτη οι σύλλογοι της Αθήνας θα πραγματοποιήσουν πορεία προς το υπουργείο Εργασίας, με συγκέντρωση στις 12 μ. στο σταθμό Αττική του μετρό.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΟΥΤΑΡΗΣ

Saturday, February 3, 2007

Ανακοίνωση του παναθηναϊκού ενιαίου Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων της Τετάρτης 24/01/2007




Το ορμητικό ποτάμι των φοιτητικών καταλήψεων πλημμυρίζει ξανά τους δρόμους διαψεύδει περίτρανα όσους πίστεψαν πως το καυτό δίμηνο των κινητοποιήσεων του Μάη - Ιούνη ήταν μπόρα και πέρασε. Κόντρα στο ασφυκτικό συναινετικό σκηνικό που στήνει σύσσωμο το αστικό μπλοκ εξουσίας και πιάνοντας το νήμα της ηρωικής απεργίας των δασκάλων και των μαθητικών καταλήψεων συγκρούεται ξανά με τις επιλογές της κυβέρνησης, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της Ε.Ε., σπάει τη βιτρίνα της συναίνεσης του επίσημου πολιτικού σκηνικού.



Την ίδια στιγμή που η μαζικότητα στα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων ξεπερνά κάθε προηγούμενο και χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας και όλων των πόλεων,η κυβέρνηση και τα επιτελεία της επιχειρούν με κάθε μέσο να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα:από την προκλητική στάση των δυνάμεων καταστολής που περικυκλώνουν άνευ λόγου τα μπλοκ σε κάθε φάση της διαδήλωσης έως ότου να βρεθεί η κατάλληλη στιγμή να μας χτυπήσουν μεγκλομπς και χημικά μέχρι τη στρεβλή προβολή του κινήματοςκαι των καταλήψεων μέσα από τα ΜΜΕ και τους πληρωμένους κονδυλοφόρους. Η διαρκής προσπάθεια ταύτισης των κινητοποιήσεων με τα "επεισόδια", η συκοφαντική παρουσίαση των καταλήψεων ως χώρων διακίνησης ναρκωτικών και κλοπών, η συνεχής αναφορά σε "οργανωμένες μειοψηφίες" που κλείνουν τις σχολές στόχο έχουν να παραπληροφορήσουν την κοινωνία για να αποσπάσουν την επιθυμητή συναίνεση. Αυτό το σχέδιο υπηρετούν το καθηγητικό κατεστημένο τύπου Γρυσπολάκη, οι καθεστωτικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια και σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό. Σε αυτό το κλίμα συναίνεσης και επίθεσης στη νεολαία, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ επιλέγει να μη βάζει ούτε μια ώρα απεργίας, ενώ δε χάνει ευκαιρία να δίνει στήριγμα στα σχέδια της κυβέρνησης για περιορισμό του ασύλου και συμμετέχει στις συσκέψεις για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.Το "έργο" ολοκληρώνεται με τις δηλώσεις της κυβέρνησης δια στόματος Ρουσόπουλου την επομένη της διαδήλωσης της 17ης Γενάρη, πως η κυβέρνηση προτίθεται να κατεβάσει το νέο νόμο πλαίσιο.Σε αυτή την κατεύθυνση επιχειρείται η διαστρέβλωση του χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιείται ως προμετωπίδα για την προώθηση των αντιδραστικών αλλαγών.

Η κυβερνητική επίθεση στα πλαίσια των στοχεύσεων της Ε.Ε. συμπυκνώνεται στην επικείμενη αναθεώρηση του συντάγματος. Η αντιδραστική μετάλλαξη του κράτους και των θεσμών του περνά μέσα από την αναθεώρηση του άρθρου 16, την κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, την παράδοση των χώρων πρασίνου στο κεφάλαιο και την εμπορευματοποίησή τους, την αντιδραστικοποίηση των δικαστικών θεσμών, το νέο προσδιορισμό των σχέσεων εθνικού και κοινοτικού δικαίου. Οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών καλούν τους εργαζόμενους και τη νεολαία να αντιπαρατεθούν στο σύνολο της αντιδραστικής αναθεώρησης που αποτελεί το "πρόγραμμα" του κεφαλαίου και της ελληνικής αστικής τάξης για τα επόμενα χρόνια και χτυπά κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής. Ειδικότερα, καλούμε όλη την κοινωνία να συστρατευθεί στο δίκαιο αγώνα μας για να μην περάσει η αναθεώρηση του άρθρου 16 και ο αντιδραστικός κυβερνητικός νόμος- ΠΛΑΙΣΙΟ, ως κόμβοι της επιχειρούμενης εκπαιδευτικής "μεταρρύθμισης".

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΩΝ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ

Οι αλλαγές που προωθούν από κοινού η κυβέρνηση και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι κομμάτι της ευρύτερης αντιλαϊκής επίθεσης και στηρίζονται στα πλαίσια των στοχεύσεων της Ε.Ε., όπως αυτές αποτυπώνονται στις συνθήκες της της Μπολόνια, του Βερολίνου και της Λισσαβόνας κι έχουν στόχο την πλήρη εναρμόνιση των ευρωπαϊκών εκπαιδευτικών συστημάτων υπό τη σκέπη του Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, τη συγκρότηση πανευρωπαϊκού συστήματος πιστοποίησης και ουσιαστικά ποσοτικής μέτρησης προσόντων και την πλήρη και καθολική υπαγωγή της εκπαιδευτικής κι ερευνητικής διαδικασίας στις ανάγκες της ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, το χτύπημα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης και την λειτουργία των σχολών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση είναι μια ενιαία διαδικασία, που περνά από βασικού κόμβους (αρ 16, νόμος-πλαίσιο, αξιολόγηση κλπ). Βασικός της στόχος είναι η δημιουργία αποφοίτων - μελλοντικών εργαζομένων ευέλικτων, αναλώσιμων, χωρίς δικαιώματα και πειθαρχημένων. Εργαζομένων που θα βρίσκονται σε ένα διαρκές κυνήγι πιστοποιητικών και δεξιοτήτων περιπλανώμενοι από την επισφαλή εργασία στην ανεργία και την επανακατάρτιση. Εργαζομένων χωρίς διαπραγματευτική ισχύ και με απουσία συλλογικών αναπαραστάσεων οι οποίες θα μπορούσαν να του δείξουν το δρόμο τις αγωνιστικής υπεράσπισης των αναγκών του. Τα παραπάνω προωθούνται μέσω:

  • Της αποσύνδεσης των πτυχίων από τα εργασιακά-επαγγελματικά δικαιώματα και της συνολικής αλλαγής του χαρακτήρα των προπτυχιακών σπουδών.Επιχειρείται η διαμόρφωση ανώτατων σχολών πολλών ταχυτήτων οι οποίες στα πλαίσια και κοινής αξιολόγησης θα οδηγήσουν στην συνολική αναδιάρθρωση του πανεπιστημίου, δημόσιου ή ιδιωτικού. Σημείο κόμβος αυτής της κίνησης είναι η αναγνώριση των περιβόητων Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών και των Κολεγίων. Αυτή η διαδικασία αποτελεί συνέχεια της πολιτικής της κατάτμησης και κατακερματισμού των σχολών και των πτυχίων και της αναδιάρθρωσης των προγραμμάτων σπουδών στην κατεύθυνση της αγοράς.
  • Την αντιδραστικοποίηση του πλαισίου λειτουργίας των σχολών, την εντατικοποίηση και την πειθάρχηση του φοιτητικού κινήματος, την όξυνση των ταξικών φραγμών. Η εισαγωγή ορίων φοίτησης, η διαγραφή φοιτητών, ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του ασύλου, διαμορφώνουν ένα νέο πιο αυταρχικό πανεπιστήμιο. Ο ανταγωνισμός με τα ιδιωτικά όπου η έννοια του φοιτητικού συνδικαλισμού θα είναι ανύπαρκτη, σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω θέλουν να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα που ως τώρα έβαζε αναχώματα στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές.
  • Την εισαγωγή της ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας και δράσης. Τα ίδια τα μη-κρατικά / ιδιωτικά πανεπιστήμια θα λειτουργούν με βάση τα κριτήρια της αγοράς. Αυτή η λογική θα επεκταθεί και στο δημόσιο πανεπιστήμιο το οποίο θα πιέζεται να λειτουργήσει, ακόμη περισσότερο, στα ίδια πλαίσια ανταποδοτικής και επιχειρηματικής λειτουργίας. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται η εισαγωγή managers, η κατάρτιση τετραετών επιχειρησιακών προγραμμάτων (βλ. ν. πλαίσιο) και ο επαναπροσδιορισμός των κονδυλίων σε βάρος των φοιτητικών παροχών (βλ. κατάργηση δωρεάν συγγραμμάτων).

Η κλιμάκωση είναι μονόδρομος...

Απέναντι στην προσπάθεια αναθεώρησης του άρθρου 16 και τον αντιδραστικό κυβερνητικό νόμο - πλαίσιο να προχωρήσουμε κλιμακώνοντας σε μαζικές συνελεύσεις, καταλήψεις διαρκείας και διαδηλώσεις σε όλες τις σχολές. Οι καταλήψεις μας να πάρουν πολύμορφες πρωτοβουλίες, με στόχο την απεύθυνση στην κοινωνία, τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Να διαμορφώσουμε ενιαία την πάλη μας μέσα από τη λειτουργία των ανοιχτών Συντονιστικών Επιτροπών Κατάληψης για την συμμετοχή και την λήψη αποφάσεων για την οργάνωση της υλοποίησης των αποφάσεων των Γενικών Συνελεύσεων, δεσμευόμενες αποκλειστικά και απόλυτα στην βάση του πλαισίου της ΓΣ, θα ελέγχονται και θα λογοδοτούν στις Γενικές Συνελεύσεις. Καθώς και του Ανοιχτού και Ενιαίου Συντονιστικού των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων των φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων το οποίο θα πρέπει να αποτελεί για κάθε πόλη αλλά και πανελλαδικά το κέντρο του αγώνα, τον άξονα ενιαίας δράσης του κινήματος και της προώθησης της πάλης, τον χώρο συνδιαμόρφωσης για το κίνημα στη βάση των αποφάσεων των γενικών συνελεύσεων, οι οποίες τελικά έχουν την ευθύνη για τις επιλογές που θα πρέπει να παρθούν.

Στο δρόμο αυτού του αγώνα δε θα είμαστε μόνοι. Θα παλέψουμε μαζί με τον κόσμο της εκπαίδευσης και της εργασίας συνολικά. Είναι σήμερα που προβάλλει πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη δημιουργίας ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου (μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικοί) σε κοινούς αγώνες με όλους τους εργαζόμενους. Να ενώσουμε τη δυναμική του φοιτητικού κινήματος με τη δράση των εργαζομένων συγκροτώντας ένα ενιαίο πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο ανατροπής της κυβερνητικής πολιτικής. Να καλέσουμε κάθε σωματείο, κάθε εκπαιδευτική και εργατική ομοσπονδία σε στήριξη και συμμετοχή στον αγώνα μας και να προκαλέσουμε παλλαϊκό ξεσηκωμό. Κόντρα σε όλους όσους χρεώνουν στο κίνημα "αναχρονιστική κι οπισθοδρομική" στάση, κόντρα στην "πρόοδο" της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την καταστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, εμείς προτάσσουμε τις διεκδικήσεις μας.

Απαιτούμε:

  • Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του συντάγματος - κανένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο, καμία αναγνώριση τέτοιων ιδρυμάτων. Καμιά συνταγματική κατοχύρωση της διαδικασίας της Μπολόνια μέσω της δήθεν διασφάλισης ποιότητας των ΑΕΙ. Καμία νομιμοποίηση των "Κολεγίων" που μεθοδεύεται μέχρι τον Σεπτέμβρη 2007. Όχι στην αντιδραστική αναθεώρηση του συντάγματος
  • Να αποσυρθεί εδώ και τώρα ο αντιδραστικός κυβερνητικός νόμος πλαίσιο - όχι στη διαγραφή των φοιτητών, την κατάργηση του ασύλου, το χτύπημα του φοιτητικού συνδικαλισμού, τους manager και τα επιχειρησιακά προγράμματα, την κάρτα συγγραμμάτων, την λειτουργία των σχολών με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
  • Να καταργηθούν οι νόμοι των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για Συμπλήρωμα Διπλώματος, Διεθνές Πανεπιστήμιο, Αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση, κατάταξη και ανάλογη χρηματοδότηση των ΑΕΙ - ΤΕΙ, ΙΔΒΕ, ΔΟΑΤΑΠ.

Παλεύουμε για:

  • Ένα πτυχίο ανά αντικείμενο σπουδών. Το πτυχίο μόνη προϋπόθεση για δουλειά χωρίς καμιά διαδικασία πιστοποιήσεων μετά απ' αυτό.Ενιαία πτυχία, χωρίς κατατμήσεις, διασπάσεις και εξειδικεύσεις. Ισχυρά επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα. Όλα τα δικαιώματα στο πτυχίο. Ενιαίες και αδιάσπαστες προπτυχιακές σπουδές σε κάθε σχολή. Όχι στους 2 κύκλους προπτυχιακών σπουδών του συστήματος της Μπολόνια.
  • Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους μόνιμη και σταθερή, με αύξηση των αποδοχών - κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
  • Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τα σχέδια τόσο για Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης που προωθούνται και στην επικείμενη Σύνοδο του Λονδίνου (16-18 Μαΐου 2007). Να μην εφαρμοστούν οι αποφάσεις Μπολόνια, Πράγας, Βερολίνου.
  • Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών.
  • Να διαλυθεί η επιτροπή των 8 "σοφών" και το ΕΣΥΠ.
  • Όχι στην επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων και των ΤΕΙ.
  • Όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας στο χώρο της εκπαίδευσης - Καθηγητές και δάσκαλους μόνιμους, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.
  • Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Όχι στον περιορισμό των διαδηλώσεων - Κάτω η κρατική καταστολή.
  • Δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση για όλους και σε όλες τις βαθμίδεςΌχι στους οικονομικούς - εξεταστικούς - ταξικούς φραγμούς για την πρόσβαση στην εκπαίδευση. Όχι στη βάση του ¨10¨ για εισαγωγή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Δωρεάν σπουδές για όλους, Δωρέαν σίτιση, στέγαση, συγγράματα, συγκοινωνίες κλπ.
  • Γενναία αύξηση της χρηματοδότηση για την παιδεία αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό με γνώμονα τις φοιτητικές ανάγκες.
  • Κάτω η αντιδραστική συνταγματική αναθεώρηση.
  • Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι με τις 8 προτάσεις του Γ. Παπανδρέου για τα Πανεπιστήμια.
  • Να αθωωθούν όλοι οι συλληφθέντες των φοιτητικών κινητοποιήσεων. Να αποσυρθούν όλες οι μηνύσεις εναντίον φοιτητών. Άμεση απόσυρση της αγωγής του αντιπρύτανη Καραμπίνη προς φοιτητή. Όχι στην πονικοποίηση των αγώνων μας. Άμεση απελευθέρωση των τριών προφυλακισθέντων της αντιπολεμικής πορείας της 6ης Μάη.

Friday, February 2, 2007

Η ελληνική εκστρατεία κατά των Σοβιέτ


Η πρώτη ελληνική συμμετοχή σε ιμπεριαλιστική επέμβαση πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 1919 ενάντια
στην Οκτωβριανή Επανάσταση. Σημαντικές δυνάμεις ναυτικού, στρατού ακόμα και αεροπορίας στάλθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, στο πλαίσιο της Αντάντ, για να τσακιστούν τα Σοβιέτ. Μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμοί και εκτελέσεις χαρακτήρισαν τη δράση του ελληνικού σώματος, από το οποίο λιποτάκτησαν εκατοντάδες στρατιώτες.

ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΥΣ

«Για τη σωτηρία της Ρωσίας και της (αστικής) τάξης»
Ο εικονιζόμενος Ν. Πλαστήρας γράφει αναλογιζόμενος την Οκτωβριανή Επανάσταση: «Τες ημέρες αυτές εξετυλίχθη μπροστά εις τα μάτια μας το τραγικότερο δράμα του αιώνος μας, η ρωσική συμφορά με την ανατροπήν του υπάρχοντος κοινωνικού καθεστώτος, με τον αποδεκατισμόν της ρωσσικής αριστοκρατίας».
Ακραίες διαπιστώσεις; Σε μια εποχή, όπου σύμφωνα με τον Έρικ Χομπσμπάουμ «φαινόταν προφανές ότι ο παλαιός κόσμος ήταν καταδικασμένος. Χρειάζονταν κάποιο σήμα για να ξεσηκωθούν οι λαοί, να αντικαταστήσουν τον καπιταλισμό με το σοσιαλισμό και κατά συνέπεια να μεταβάλλουν τα άνευ νοήματος δεινά του (Πρώτου) Παγκόσμιου Πολέμου σε κάτι πιο θετικό: οι αιματηρές ωδίνες του τοκετού και οι συσπάσεις ενός νέου κόσμου». Η επανάσταση των Μπολσεβίκων ήταν το σήμα.
Τα συνθήματα «ειρήνη - γη - αυξήσεις στους μισθούς - ψωμί» συγκινούσαν το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών. Η κατακόρυφη ανάπτυξη του αντιπολεμικού κινήματος με πρωταγωνιστή το εργατικό κίνημα, συχνά στην καρδιά της πολεμικής βιομηχανίας, οι αντιδράσεις των στρατιωτών, τον Οκτώβρη του 1917, αποκτούν επίκεντρο και επαναστατικό φορέα.
Οι δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία κ.λπ.) που βρίσκονται στα στρατιωτικά και οικονομικά τους όρια, αρχικά θα στηρίξουν τον Κερένσκι, που τους εξασφαλίζει την διατήρηση της πολεμικής ρωσικής εμπλοκής και τον αστικό έλεγχο των πολιτικών εξελίξεων. Όταν οι Μπολσεβίκοι προχωρήσουν στην υπογραφή της συνθήκης του Μπρεστ - Λιτόφσκ (3/3/1918), αφού προηγουμένως όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αρνηθούν την πρότασή τους για «γενικευμένη ανακωχή», η Αντάντ στρέφεται ενάντιά τους. Δεν αναγνώρισαν την επαναστατική κυβέρνηση και ενίσχυσαν τις αντεπαναστατικές δυνάμεις. Την αποτυχία των Λευκών να καταπνίξουν την επανάσταση, ακολουθεί η στρατιωτική επέμβαση των καπιταλιστικών χωρών, χωρίς να προηγηθεί κήρυξη πολέμου. Ενώ ο γερμανοαυστριακός στρατός εισβάλλει πρώτος τον Μάρτιο του 1918 φτάνοντας μέχρι τον Καύκασο, η Αντάντ ακολουθεί επικαλούμενη την σωτηρία της Ρωσίας και την διασφάλιση της τάξης. Κανείς δεν αναφέρεται στα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που απειλούνται.
Οι χθεσινοί εθνικοί εχθροί στρέφονται από κοινού ενάντια στον ταξικό εχθρό.

Eνώ ο Λένιν θέλει να μετατρέψει την «πολεμική κούραση» σε διεθνιστικό πυροκροτητή της παγκόσμιας ή τουλάχιστον της ευρωπαϊκής επανάστασης, ο Ουίλσον αντιπροτείνει τα δεκατέσσερα Σημεία και την Αρχή της Αυτοδιάθεσης, ώστε να παρασύρει τους λαούς με το εθνικιστικό δέλεαρ. Επέμβαση και προβολή του εθνικού ζητήματος είναι η μια όψη του νομίσματος των καπιταλιστών. Στην άλλη βρίσκονται η βίαιη καταστολή του αντιπολεμικού και εργατικού κινήματος. Ακολουθεί η ιμπεριαλιστική μοιρασιά. Στις 23/12/1917 η Ρωσία μοιράζεται σε ζώνες επιρροής. Ιμπεριαλιστές και αντεπαναστάτες συνεννοούνται και περίπου 20 χώρες αποφασίζουν εισβολή τον Μάρτιο του 1918.
Μια αποσιωπημένη πτυχή της ιμπεριαλιστικής επέμβασης είναι η συμμετοχή σε αυτήν των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Όπως τονίζει ο Σ. Χαρατσής, πρόκειται για την πρώτη επέμβαση του ελληνικού στρατού ενάντια στους «στρατιώτες που τους είχαν διδάξει να εκλέγουν οι ίδιοι ποιον ήθελαν για διοικητή και να βάζουν σε ψηφοφορία το αν θα υπάκουαν στη διαταγή να επιτεθούν», «στους χωριάτες που θέλαν να αρπάξουν κομμάτια γης και στους εργάτες που επέμεναν ότι αυτοί πλέον θα έλεγχαν και θα διεύθυναν τα εργοστάσια που δούλευαν». Το σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου αφιερώνει δέκα σειρές, η πολύτομη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (Εκδοτική Αθηνών) μία σελίδα, ο Γ. Μαργαρίτης στην Ιστορία της Ελλάδας στον 20ό αιώνα απασχολείται με το ζήτημα σε 26 γραμμές. Βεβαίως στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη μνημονεύονται οι μάχες του ελληνικού στρατού σε Χερσών - Σέρμπκα - Οδησσός - Σεβαστούπολις!
Γιατί η Ελλάδα συμμετείχε; Για το αστικό σύστημα προέχει η έκφραση ταξικής αλληλεγγύης. «Εξεγερθήκαμε ενάντια στην τυραννία των Μπολσεβίκων» δήλωσε ο Βενιζέλος στην Βουλή. Η υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας, του αστικού φιλελευθερισμού και κυριαρχίας είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι της βενιζελικής πολιτικής. Με την εξαγγελία της αγροτικής μεταρρύθμισης, τις όποιες παραχωρήσεις στο εργατικό κίνημα και τους δημοτικιστές θέλει να σταθεροποιήσει την εξουσία του, να θωρακίσει το πολιτικό σύστημα, να στραφεί μαζί με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενάντια στην επανάσταση. Η πολιτική «δούναι και λαβείν» για την υλοποίηση της επεκτατικής Μεγάλης Ιδέας έπεται (ο δρόμος για Θράκη - Μικρά Ασία περνά από Ρωσία). Αν επιτρέψουν οι συνθήκες, δεν αποκλείεται η διατύπωση ζητημάτων σε Πόντο - Κριμαία. Σε εκείνη τη φάση, σύμφωνα με τον Αυγητίδη, «το 1919-1920 στέλνεται ο λογοτέχνης Ν. Καζαντζάκης μαζί με το συνταγματάρχη Η. Πολεμαρχάκη και άλλους κρητικούς του στενού βενιζελικού περιβάλλοντος, με εντολή να αποτραβήξουν τους Έλληνες της Γεωργίας από τον σοσιαλισμό».
Η Ελλάδα συμμετέχει στις επιχειρήσεις με 13 πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, το Α' Σώμα Στρατού ενισχυμένο από βοηθητικούς σχηματισμούς και την 534 Αεροπορική Μοίρα. Ο Βενιζέλος, που με αρωγό τον ακραίο αυταρχισμό συγκρότησε στρατό για να συμμετέχει στο Μεγάλο Πόλεμο, είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Στο Εκστρατευτικό Σώμα τα στελέχη καλούνται εθελοντικά. Οι μονάδες συμπληρώνονται από στρατιώτες των κλάσεων 1915 - '18, που προθυμοποιούνται να μετάσχουν στην αντισοβιετική σταυροφορία. Πολιτικοί παράγοντες, ιερείς και Τύπος δίνουν χαρακτήρα «ιερού πολέμου» και διαφώτιζαν ιδεολογικά.
Οι πρώτες μονάδες του Ελληνικού Εκστρατευτικού Σώματος, που βρίσκονταν υπό γαλλική διοίκηση, μεταφέρονται την 1/1/1919 και αποχωρούν τον Απρίλιο του 1919. Η δράση του Πολεμικού Ναυτικού είχε αρχίσει από τον Νοέμβρη του 1918 και συνεχίστηκε έως τις 15/5/1920 (αποστολή «Ιέραξ» στο Σοχούμ). Ο ιμπεριαλιστικός στόλος προβαίνει σε βομβαρδισμούς, οικονομικό αποκλεισμό της επαναστατημένης Ρωσίας, αποβιβάζει εχθρικές ομάδες για σαμποτάζ και προσφέρει κάθε είδους βοήθεια στους αντεπαναστάτες. Ερωτηματικά προκαλεί η επισήμανση του Σ. Χαρατσή «για τη δράση του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού την περίοδο Απρίλιο - Μάιο 1920, συνδέοντάς την με τη σκοτεινή υπόθεση της συμμετοχής της Τουρκίας στην καθυπόταξη των τριών Δημοκρατιών της Υπερκαυκασίας». Η κατεστημένη ιστοριογραφία εξυμνεί το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα, αλλά η δράση του χαρακτηρίστηκε από βίαιη κατοχική αντίληψη και πρακτική. Μαζικές συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, εκτελέσεις με πρόσχημα την κατασκοπεία ή λόγω πολιτικών φρονημάτων, μαζικές σφαγές και βιασμοί, εφαρμογή του δόγματος της συλλογικής ευθύνης (χωριό Καλαντζάκ 27/2/1919). Δίστομο και Καλάβρυτα θυμίζει ο βομβαρδισμός αποθήκης, με εκατοντάδες ομήρους - αμάχους στην Χερσώνα, με εμπρηστικά βλήματα. Θύμα της βάρβαρης εκστρατείας και η ελληνική κοινότητα. Ο εθνικός ανταγωνισμός της με τους Τατάρους (σφετερισμός γης, βαναυσότητες και αντεκδικήσεις) αλληλοδιαπλέκεται με το σκληρό ταξικό αγώνα που διεξάγεται. Μοιραία, η επιλογή των αστών παραγόντων να υπερασπιστούν τα ταξικά τους συμφέροντα παίζοντας αντεπαναστατικό ρόλο, υποδεχόμενοι τους κατακτητές και ζητώντας την οργάνωση εθελοντικών αντιμπολσεβίκικων λόχων, την εξέθεσαν ανεπανόρθωτα. Όπως μας αποκαλύπτει ο Γιαννικώστας, οι Έλληνες είχαν καταληφθεί από πανικό, συνωστίζονταν στις προβλήτες αναζητώντας θέση σε κάποιο πλοίο, όμως «εν περιπτώσει εκκενώσεως 2.500 ευπορούντες δέον ν' απομακρυνθώσι» (4/1/1920).
Σύντομα, εκδηλώνονται αντιδράσεις ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση από τους ίδιους τους στρατιώτες. Το Α' Γαλλικό Σύνταγμα αρνείται να πολεμήσει και η κορύφωση έρχεται από το γαλλικό στόλο στην Σεβαστούπολη που εξεγείρεται τον Απρίλιο του 1919. Ο ελληνικός στρατός συμμετέχει στην καταστολή της εξέγερσης, δολοφονώντας ναύτες. Απείθεια και άρνηση γίνονται καθημερινά φαινόμενα, ενώ δεν λείπουν οι αυτομολήσεις στον Κόκκινο Στρατό (εκατοντάδες θεωρούνται οι έλληνες στρατιώτες που διάλεξαν αυτό το δρόμο).
Το άδικο της επίθεσης, το αδιέξοδο της επέμβασης, η άρνηση του φαντάρου να πολεμήσει, η ηρωική αντίσταση του σοβιετικού λαού προκαλούν την αλληλεγγύη εκατομμυρίων εργατών. Πάνε εθελοντές στον Κόκκινο Στρατό, επιβάλλουν την ατιμωρησία των φαντάρων που καταδικάζονταν σε θάνατο. Με απεργίες μπλοκάρουν την πολεμική βιομηχανία και τις μεταφορές. Ο σκληρός αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία είναι και δικός τους. Η απειλή ανατροπής των κυβερνήσεων (θύμα της ο Βενιζέλος), ο κίνδυνος του Μονάχου, Βερολίνου, Ουγγαρίας κ.λπ. τους υποχρεώνει να αποχωρήσουν.
Η ιστορία καταγράφει ως νικητές τον επαναστατημένο λαό, τους κατασυκοφαντημένους Μπολσεβίκους, όλο τον κόσμο της εργασίας.


ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΡΓΥΡΙΟΥ

Thursday, February 1, 2007

Η τηλεόραση σαν εκκλησία

Πολλές και τρανταχτές είναι οι ομοιότητες της σύγχρονης τηλεόρασης με τη θρησκεία. Όσιοι και άγιοι, τιμωροί
και εξομολογητές, φιλανθρωπίες και αγαθοεργίες, προκαθορισμένες λειτουργίες κάθε ώρα της ημέρας και πολλές ακόμη συμπτώσεις, κάθε άλλο παρά τυχαίες, περιγράφουν το προφίλ του πιο τρέντι όπιου των λαών.

Συχνά διαπιστώνουμε ότι σήμερα η τηλεόραση παίζει ένα ρόλο παρόμοιο με εκείνον της Εκκλησίας -εξάλλου έχει ειπωθεί ότι η Εκκλησία, ιδίως την εποχή της αποικιακής εξάπλωσης, ήταν το πρώτο ΜΜΕ. Τα δελτία των οχτώ μοιάζουν να ισοδυναμούν με τη θεία τηλεοπτική λειτουργία που τελείται χοροστατούντος του αρχιερέα - παρουσιαστή. Στα παράθυρα, ο δεξιός και ο αριστερός ψάλτης, ενίοτε και ο κεντροδεξιός, ο κεντροαριστερός. Και στα κανάλια ισχύουν τελετουργικοί κανόνες, κάπως πιο χαλαροί από ό,τι στους ιερούς ναούς: Ο όρθρος, δηλαδή οι πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, οι παρακλήσεις, τα τρισάγια, ο εσπερινός, ενίοτε και οι ολονυχτίες, όπως συμβαίνει αρκετές φορές την εβδομάδα με τις γνωστές εκπομπές αποκαλύψεων. Όπως και ο πιστός χριστιανός, έτσι και ο πιστός τηλεθεατής πρέπει να ξενυχτήσει γιατί η σωτηρία της ψυχής, η σωτηρία του δημόσιου βίου είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Στο πάνθεον της τηλεόρασης υπάρχουν οι όσιοι και οι άγιοι, δηλαδή οι τηλεστάρ, οι πρεσβευτές της θείας θέλησης επί της γης, στους οποίους καταφεύγουν οι πιστοί για να μεσολαβήσουν στον Ύψιστο και να τους προσφέρουν παρηγοριά.
Όπως η Εκκλησία, έτσι η τηλεόραση αναλαμβάνει και φιλανθρωπικό έργο (βλέπε λαμπεροί τηλεμαραθώνιοι στις παραμονές των γιορτών) αλλά και έκτακτοι έρανοι και επιχειρήσεις σωτηρίας σε όλη τη διάρκεια του χρόνου ενώ τη θέση του πιστού χριστιανού έχει καταλάβει ο «επικοινωνιακός πολίτης», αυτός που «ανοίγεται» μπροστά στην κάμερα.
Κάθε θρησκεία έχει και τους προφήτες της. Τη σαπίλα της κοινωνίας καταγγέλλουν με βιβλικό ύφος οι τηλεπροφήτες, αποκαλύπτουν την αλήθεια για τα χαλασμένα τυριά και τα βρώμικα στρώματα, αποφεύγοντας όμως να μιλήσουν για τις σχέσεις εκμετάλλευσης στους χώρους εργασίας... Αυτά είναι παλιομοδίτικα πράγματα.
Μερικοί τηλεστάρ θυμίζουν το Θεό της Παλαιάς Διαθήκης ή μάλλον ενσαρκώνουν κάποιες από τις ιδιότητές του: Είναι εκδικητές και τιμωροί, στέλνουν τους διεφθαρμένους δικαστές στον Κορυδαλλό, αποκαλύπτουν τους διαπλεκόμενους πολιτικούς και δημοσιογράφους, φέρνουν το έλεος και την κάθαρση στην κοινωνία, μερικές φορές παρέχουν και συγχωροχάρτια.
Όσοι αμφισβητούν το τηλεοπτικό ιερατείο υποτίθεται ότι βρίσκονται υπό την επήρεια του Αντίχριστου ή χαρακτηρίζονται νεολουδίτες και άσχετοι που δεν καταλαβαίνουν τους νόμους του Μέσου.
Με αφορμή τα γεγονότα στην Αμάρυνθο και αργότερα του Αγρινίου, πολλοί επώνυμοι και στην τηλεόραση και στον γραπτό Τύπο, επέκριναν τους επικριτές των τηλεοπτικών μεθόδων ανακρίσεων και παρουσίασης που εφαρμόστηκαν. Τα επιχειρήματά τους είναι ότι αυτά θέλει ο λαός, αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς, ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί είναι επιχειρήσεις και όχι κοινωφελή ιδρύματα. Λένε επίσης ότι η κριτική προέρχεται από συναδέλφους που είναι βολεμένοι στις πολυθρόνες τους, στα γραφεία τους, από άτομα που δεν ξέρουν τι σημαίνει ρεπορτάζ. Άλλοι αποδίδουν τα αίτια των επικρίσεων στο φθόνο των «γραφιάδων», που δεν έχουν το χρήμα και την αναγνωρισιμότητα των συναδέλφων τους της τηλεόρασης.
Ασφαλώς το ρεπορτάζ είναι το πιο γοητευτικό κομμάτι της δημοσιογραφίας, μόνο που σήμερα το τηλεοπτικό ρεπορτάζ στις περισσότερες περιπτώσεις πραγματοποιείται με όρους ριάλιτι, με όρους θεάματος. Κυνηγοί κεφαλών έχουν γίνει οι ρεπόρτερ, οι βοηθοί των μεγαλοπαρουσιαστών. Βρες τη γιαγιά του δολοφόνου, βρες τον θείο ή τον εξάδελφο του θύματος, στην ανάγκη βρες τον τρελό του χωριού. Αυτό δεν είναι η αποθέωση, αλλά η ξεφτίλα του ρεπορτάζ.
Μόνο ένα από τα επιχειρήματα των «απέναντι» είναι βάσιμο: Ότι οι γελοιότητες, οι ακρότητες δεν περιορίζονται στην τηλεόραση, αλλά αφθονούν και στον γραπτό Τύπο.
Λίγο μετά την Αμάρυνθο, η Εσπρέσο κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο «τη βίασαν με σκουπόξυλο». Μια εφημερίδα που την αγοράζουν 5.000 αναγνώστες, αλλά ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι θα διαβάσουν την πρώτη σελίδα κρεμασμένη στο περίπτερο...
Όσο αποθεώνεται ο δημοσιογράφος ατομικός μαχητής, ο ακριβοπληρωμένος Δον Κιχώτης, ο ιππότης πάνω στο άσπρο άλογο (ή μάλλον πάνω στον ίππο τον χλωρό, το κίτρινο άλογο της Αποκάλυψης), παράλληλα υποβαθμίζεται, απαξιώνεται η εργασία των δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων στα ΜΜΕ.
Δεν είναι μόνον οι υλικές συνθήκες άσκησης του επαγγέλματος, τα μπλοκάκια, η εντατικοποίηση, η μαύρη εργασία, οι απολύσεις. Είναι η απουσία κάθε δημοκρατικού ελέγχου, η απουσία δημοκρατικής συμμετοχής σε όλα τα επίπεδα παραγωγής των ειδήσεων, της ενημέρωσης, συχνά και της ψυχαγωγίας.
Όσο ο δημοσιογράφος αποκτά ιερατικό κύρος (π.χ., υπουργός τρέχει με τις πιζάμες στο στούντιο για να μιλήσει στη λάιβ εκπομή) τόσο ο ανώνυμος γραφιάς, ο υλατζής, ο διορθωτής, ο οπερατέρ, ο ρεπορτεράκος με το μαρκούτσι, πακιστανοποιείται, αλβανοποιείται, γίνεται σαν τον καντιλανάφτη, τη νεωκόρισσα που σφουγγαρίζει την εκκλησία.
Αυτή η διαδικασία της απαξίωσης και της αποξένωσης δεν συντελείται μόνο στα ΜΜΕ, αλλά σχεδόν σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Όσο ελεύθεροι είναι οι εργαζόμενοι π.χ. να μην πουλάνε ληγμένο τυρί στο σουπερμάρκετ, άλλο τόσο ελεύθεροι είμαστε εμείς οι δημοσιογράφοι να προβάλλουμε ή να αποσιωπούμε τις αλήθειες ή τις μισές αλήθειες που εναρμονίζονται με τα συμφέροντα των εργοδοτών μας.
Είναι αυτονόητο ότι η Ελευθεροτυπία, το απεριόριστο δικαίωμα της ατομικής έκφρασης είναι ένας μύθος και ότι τα όρια της ελευθερίας μας είναι αυτά που καθορίζουν οι εργοδότες μας. Η αυτολογοκρισία όχι μόνο ζει και βασιλεύει, αλλά γιγαντώνεται και δεν αντέχω στον πειρασμό να μην αναφέρω έναν κυνικό ορισμό που έδωσε ένας Αμερικανός για το τι σημαίνει δημοσιογραφία:
«Δημοσιογράφος είναι αυτός που στη μισή εργάσιμη ζωή του μιλάει ή γράφει για πράγματα τα οποία δεν ξέρει καθόλου και στην άλλη μισή το βουλώνει όσον αφορά τα πράγματα τα οποία γνωρίζει πολύ καλά».


ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΙΝ 21/01/07 ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΤΖΙΑΝΤΖΗ