Οι αγώνες τροφοδοτούν το στόχο του πόλου - μετώπου

Στήριξη στους αγωνιστές και όχι άθροισμα οργανώσεων

Τα εγχειρήματα με σκοπό τη συγκρότηση ενός μαζικού και ισχυρού τρίτου πόλου στην ελληνική Αριστερά έχουν πλέον μια σχετικά μακρόχρονη ιστορία. Αν εξαιρέσουμε την ιστορία των οργανώσεων οι οποίες αποτέλεσαν προϊόντα διασπάσεων που είχαν ως πλαίσιο αναφοράς το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και την αποτίμηση του χαρακτήρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η ιστορία αυτών των εγχειρημάτων ξεκινάει στη δεκαετία του 1980 με πολύ μικρά και ελάχιστα αποτελεσματικά, τελικά, βήματα. Δεν είναι δυνατό, βέβαια, στο πλαίσιο μιας σύντομης τοποθέτησης αυτά τα βήματα να συζητηθούν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΟΛΛΙΟΣ*

Όμως είναι σημαντικό, αποφεύγοντας εύκολες ταυτίσεις με το σημερινό φοιτητικό κίνημα και τη μεγάλη απεργία των δασκάλων, να θυμηθούμε ότι έγιναν μετά ένα μεγάλο αγώνα του τότε φοιτητικού κινήματος, στα πλαίσια του οποίου αμφισβητήθηκαν οι πολιτικές πρακτικές των τότε κομμάτων της Αριστεράς στο μαζικό κίνημα. Να το θυμηθούμε γιατί η υπόθεση του μαζικού και ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού πόλου δεν μπορεί παρά να τροφοδοτείται από τα μαζικά κινήματα και τους αγώνες τους.

Η σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη και διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η δεξιόστροφη πολιτική του ΚΚΕ και του προγόνου του Συνασπισμού, που είχαν σαν κορύφωση τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, αποτέλεσαν τους βασικούς όρους για τον απεγκλωβισμό ενός σημαντικού δυναμικού από αυτά τα κόμματα. Δεκαπέντε περίπου χρόνια αργότερα, μετά από μια σειρά χαμένων ευκαιριών και νέων μικρών βημάτων στη δεκαετία του 1990 και στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, η υπόθεση του πόλου τίθεται με νέους όρους.

Νέους, κυρίως από την άποψη ότι μπορεί να στηριχτεί στους σημαντικότατους αγώνες που προαναφέρθηκαν, αλλά και από την άποψη ότι υπάρχει πλέον μια συσσωρευμένη πολιτική και οργανωτική εμπειρία η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί και αποτυπώνεται θετικά στην ενωτική πρόταση των 12 σημείων του ΝΑΡ. Όμως, ο σωστός γενικός προσανατολισμός αυτής της πρότασης είναι πιθανό να αποτελέσει ένα ακόμα στοιχείο στην αλυσίδα των αποτυχημένων εγχειρημάτων αν δεν προσεχθούν τουλάχιστον τα εξής.

Πρώτον, να γίνει ξεκάθαρο ότι η βάση της συγκρότησης του μετώπου - πόλου είναι η πολιτική συμφωνία σε συγκεκριμένα ζητήματα, όπως, πρωταρχικά, ο αντιιμπεριαλιστικός - αντικαπιταλιστικός χαρακτήρας, η εναντίωση στον αστικό κοινωνικοπολιτικό συνασπισμό εξουσίας και ο διαχωρισμός από την πολιτική του ΚΚΕ και του ΣΥΝ. Αυτή η πολιτική συμφωνία αποτελεί και τη βάση για τη θεωρητική δουλειά στα επίπεδα των προγραμματικών και στρατηγικών επεξεργασιών, η οποία πρέπει να γίνει σε στενή σχέση αλληλοτροφοδότησης με συγκεκριμένες πολιτικές παρεμβάσεις.

Δεύτερον, να δοθεί έμφαση στο λαϊκό χαρακτήρα και την ανάλογη εξωστρέφεια του μετώπου, που είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξεπεραστούν οι διαλυτικές λογικές του σεχταρισμού, των κομματικών παραμάγαζων και του μαξιμαλισμού που έχουν κυριαρχήσει στο χώρο της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.

Τρίτον, να γίνει ακόμα πιο ξεκάθαρο θεωρητικά και πρακτικά ότι το μέτωπο - πόλος στηρίζεται και λειτουργεί με βάση τους αγωνιστές που συμμετέχουν σ' αυτό και δεν αποτελεί άθροισμα πολιτικών οργανώσεων. Με άλλα λόγια, να απορριφθεί ως αρνητική η λογική που γέννησε τη Μαχόμενη Αριστερά και να μετεξελιχθεί η λογική της ενότητας που ξεκίνησε πολιτικά από το ΜΕΡΑ και να εκφραστεί οργανωτικά. Αυτό θα γίνει αν βάση του μετώπου είναι οι τοπικές οργανώσεις σε επίπεδο γειτονιάς, πόλης και νομού στις οποίες συμμετέχουν όλοι οι αγωνιστές, τοπικές οργανώσεις που πρέπει να αρθρωθούν σε πανελλαδικό επίπεδο. Οι οργανώσεις αυτές δεν θα έχουν το ρόλο της καθοδήγησης των κινήσεων και συσπειρώσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς οι οποίες λειτουργούν στους χώρους εργασίας και μόρφωσης, αλλά θα συνθέτουν τις εμπειρίες και τους αγώνες τους, θα τους στηρίζουν και θα τους αξιοποιούν αφενός στις πολιτικές παρεμβάσεις τους και αφετέρου στις προγραμματικές - στρατηγικές επεξεργασίες του πόλου - μετώπου.

Τέταρτον, ο πόλος - μέτωπο είναι αναγκαίο να αναπτύξει, τόσο στις εσωτερικές του λειτουργίες όσο και στη σχέση του με τις λαϊκές κοινωνικές τάξεις, στρώματα και ομάδες ένα έθος αλληλεγγύης, δημοκρατίας και πραγματικής συναγωνιστικότητας, εντελώς αντίθετου με τον ατομικισμό και τον παραγοντισμό. Οι διαδικασίες συλλογικής συζήτησης και μαρξιστικού διαφωτισμού πρέπει να αποτελούν ένα από τα βασικά λειτουργικά στοιχεία για την ανάπτυξη αυτού του έθους.

Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό από τα προηγούμενα. Η συγκρότηση του μετώπου πρέπει να γίνει με βάση συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα και συγκεκριμένες οργανωτικές διαδικασίες, οι οποίες να μην αναφέρονται αποκλειστικά στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές αλλά και να μην τις αγνοούν. Η τόλμη στα οργανωτικά ζητήματα είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαίο να είναι τουλάχιστον ισότιμη με την πολιτική τόλμη που έδειξαν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς πολύ πρόσφατα στην ανάπτυξη των κινημάτων των φοιτητών και των δασκάλων.

* Ο Γιώργος Γρόλλιος είναι πανεπιστημιακός