ΠΑΝΤΕΙΟ: ΓΙΑ ΈΝΑ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Ένα διεθνές και διεθνιστικό μετερίζι αγώνα και προοπτικής στήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εκεί συναντήθηκε η αριστερή διαφωνία στη γραμμή συμβιβασμού της Κομμουνιστικέ Επανίδρυσης με την αντίσταση των Ιρακινών, με την παρουσία μάλιστα κομμουνιστικών συνιστωσών της αντίστασης.Αυτή η συνάντηση είχε κάτι από Άνοιξη.



Η ανατρεπτική ελπίδα που ξεπήδησε μέσα από τις νικηφόρες κινητοποιήσεις των νέων και εργατών στη Γαλλία, με τον αναβρασμό της Λατινικής Αμερικής. Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό της «αντιτρομοκρατικής» υστερίας σε όλο τον κόσμο, με την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, σε Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και διεθνώς.

Η πολύτιμη εμπειρία αριστερών τοπικών κινήσεων και πρωτοβουλιών αγώνα σε δεκάδες δήμους της Αθήνας και όχι μόνο, με τα συμπεράσματα από εργατικούς αγώνες και την παρέμβαση της ριζοσπαστικής πτέρυγας. Από την πολυήμερη απεργία των ΟΤΑ στην Ελλάδα μέχρι τον ηρωικό αγώνα των εργατών της Φίατ στη Νάπολι και από ‘κει στη συνολική πάλη κατά της ΕΕ. Και μαζί συζητήσεις και εργαστήρια για την εκπαίδευση, για την αντιπολεμική πάλη, για τα Βαλκάνια και το όραμα του Ρήγα, για το ρατσισμό, την πατριαρχία, τα ελληνοτουρκικά. Και το εντυπωσιακό: Κόσμος που διψά να συμμετέχει στις συζητήσεις, κάνοντάς τες πετυχημένες σχεδόν όλες! Στο Π¨αντειο βρέθηκαν αγωνιστές από πολλές χώρες και από πολλά διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, ακούστηκαν δεκάδες διαφορετικές γλώσσες σε ένα υπέροχο διεθνιστικό βουητό, αλλά διαμορφωνόταν μια κοινή γλώσσα αντίστασης και ανατρεπτικής προοπτικής, η γλώσσα του διεθνιστικού ασυμβίβαστου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Σε περίπου 3.000 υπολογίζονται οι αγωνιστές που συμμετείχαν στις δύο πρώτες μέρες της Διεθνούς Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Συνάντησης στο Πάντειο. (Σ.Σ. το άρθρο γράφτηκε το Σάββατο 6 Μάη 2006). Με την ποσότητα και την ποιότητα των συζητήσεων, με την ευρύτητα και την πολιτική ταυτότητα των διεθνών αντιπροσωπειών πρόκειται αναμφίβολα για την πιο μεγάλη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια διεθνιστικής συνάντησης που έχει πραγματοποιήσει η εκτός των τειχών Αριστερά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Μια επιτυχία που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη και ευγενή προσπάθεια των δεκάδων συντρόφων που δούλεψαν για τη Συνάντηση, από την προετοιμασία του προγράμματος μέχρι τη διαμόρφωση του χώρου και από την τροφοδοσία μέχρι το σύστημα των μεταφράσεων. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια επιτυχία που δεν εξάντλησε τις δυνατότητες της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς και είναι εφαλτήριο για τη συνέχεια.

Δυστυχώς, δεν προκαλεί εντύπωση η ολοκληρωτική (σχεδόν) εξαφάνιση της Διεθνούς Συνάντησης από τα ΜΜΕ. (Σ.Σ. αυτά ασχολούνταν με τον…Τσαλίκη!!!). Δεν περίσσεψε άλλωστε χώρος από την υπερπροβολή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Και βέβαια είναι το πολιτικό περιεχόμενο που ενοχλεί. Στο Πάντειο δεν θα ακούσει κανείς γενικολογίες για «ένα άλλο κόσμο που είναι εφικτός» και για την «άλλη Ευρώπη», αλλά θα δει ένα μέτωπο συνολικής αντιπαράθεσης με την ΕΕ. Εκεί προβλήθηκε συγκεκριμένα ο δύσκολος, σκληρός αλλά ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος των μαχητικών και ανεξάρτητων αγώνων ενάντια στις κυβερνήσεις, το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Στη Συνάντηση συνεχίζεται η προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ριζοσπαστική και επαναστατική τάση των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και του πολέμου, που οι κυρίαρχοι κύκλοι του κατεστημένου, αξιοποιώντας και το Κοινωνικό Φόρουμ, θέλουν να τα μετατρέψουν σε θορυβώδη όσο και άκακα κατοικίδια του συστήματος, αρωγούς της Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την ανάγκη να εκφραστούν αυτές οι τάσεις προέκυψε η Διεθνής Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Συνάντηση. Δεν έλειψαν βέβαια και πάλι οι φωνές και οι κατηγορίες ενάντια στη ριζοσπαστική Αριστερά, με τα επιχειρήματα ότι «διασπά το κίνημα», ότι «είναι σεχταριστική γιατί δεν πάει στο Φόρουμ» κλπ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εμείς δεν μπορούμε να πάμε στο Φόρουμ όπου καλεί ο Γ. Παπανδρέου με την εκτίμηση ότι οι στόχοι του είναι κοινοί με τη Σοσιαλιστική Διεθνή των μισών αστικών κυβερνήσεων του πλανήτη, όπου τις συζητήσεις για την «εργατική πάλη» τις διοργανώνει η ΓΣΕΕ, η ΟΤΟΕ και οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, όπου ο Ν. Κωνσταντόπουλος τονίζει ότι καλύτερα να παλέψουμε για να αλλάξουμε τις Βρυξέλλες, αντί να παλεύουμε εναντίον τους και ο Αλ. Αλαβάνος διαπιστώνει την τεράστια απήχηση του Φόρουμ από το γεγονός ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ στρέφεται εναντίον του, αντίθετα το χρηματοδοτούν θα προσθέταμε εμείς.

Η λογική ότι το Φόρουμ είναι το κίνημα, θυμίζει την αντίληψη «ένα είναι το κόμμα» και κρύβει το γεγονός ότι το Φόρουμ συσπειρώνει πολιτικά ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες του κινήματος (μεταξύ αυτών και ριζοσπαστικές δυστυχώς και εκεί βρίσκεται η σχετική αντιφατικότητά του) σε μια βάση όμως που έχει στο DNA της, από την πρώτη ακόμα διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε, την ηγεμονία της συμμαχίας ρεφορμιστικής Αριστεράς και ΜΚΟ.

Απεναντίας, η Συνάντηση του Παντείου φωτίζει μια άλλη δυνατότητα, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Τη δυνατότητα να συγκροτείται, με ώριμα και ουσιαστικά βήματα, ένα διεθνές ρεύμα (και ένα αντίστοιχο δίκτυο) οργανώσεων, κινήσεων και κινημάτων που κινούνται σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Ένα ρεύμα που δεν θα χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική του ομοιογένεια (σε μια εποχή αναζήτησης), αλλά από την πολιτική και στρατηγική του σαφήνεια, και γι’ αυτό θα μπορεί να δρα από κοινού και να συζητά. Ένα ρεύμα που θα συμμετέχει ενεργά στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και στις αντιιμπεριαλιστικές δραστηριότητες, ενισχύοντας διαρκώς το αντικαπιταλιστικό στοιχείο. Η Πάντειος είναι μια συνέχεια της λογικής της Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Επιτροπής για τη Γένοβα, του ΔΡΑΣΕ και της αποστολής στις Βρυξέλλες, της Πρωτοβουλίας Αγώνα και των αυτοτελών παρεμβάσεων του 2003, των αποστολών στην Τσιάπας, στην Κούβα, στην Παλαιστίνη και στη Βενεζουέλα. Η πολιτική αυτή αντίληψη έχει πλέον μια μικρή ιστορία, αλλά κυρίως ένα μεγάλο μέλλον και είναι ανοικτή – ενωτική προς όλο το δυναμικό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που μπορεί να βγάλει συμπεράσματα πλέον. Είναι μια επιλογή διαφορετική και από την ενσωμάτωση του ΣΥΝ και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στο Φόρουμ, αλλά και από τη λογική του ΚΚΕ της συνεργασίας μόνο με «αδελφά κόμματα» (ακόμα και αν η πολιτική τους δεν είναι και τόσο αριστερή) και της συμμετοχής στα Κοινωνικά Φόρουμ αρκεί να γίνονται…μακριά από την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα σε εσωτερικό επίπεδο η Διεθνής Συνάντηση φωτίζει τη δυνατότητα η ριζοσπαστική Αριστερά να παίρνει μεγάλες αυτοτελείς πολιτικές πρωτοβουλίες – έστω κι αν πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα όπως αυτό το τετραήμερο – και να τις ολοκληρώνει με επιτυχία. Είναι αυτή η αυτοτελής πολιτική παρέμβαση της επαναστατικής τάσης που ενοχλεί, που ξεσηκώνει αντιδράσεις (ακόμα και από όσους ορκίζονται στο…διάλογο), γιατί ανοίγει ρωγμές στην παντοδυναμία του ρεφορμισμού, γιατί ανοίγει δρόμους στην πράξη για την αλλαγή του συσχετισμού. Πρόκειται για μια πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να εκφραστεί πιο τολμηρά, πιο αποφασιστικά, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όλα τα επίπεδα, από το εργατικό κίνημα και τις δημοτικές, μέχρι το συνολικό πολιτικό πεδίο, για τη συγκρότηση του ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Ένα άλλο κίνημα, μια άλλη Αριστερά είναι αναγκαία και δυνατή.


Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ