Tuesday, March 27, 2007

ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο

Μισός αιώνας ακριβώς συμπληρώνεται αύριο από τις 25 Μαρτίου 1957, όταν στη Ρώμη υπογραφόταν η συνθήκη ίδρυσης της ΕΟΚ από τους ηγέτες της Γαλλίας, της Δυτικής Γερμανίας, της Ιταλίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου. Επικεφαλής των διαπραγματεύσεων ήταν ο βέλγος υπουργός Πολ-Ανρί Σπάακ, ο οποίος δύο μόλις μήνες μετά την ίδρυση της ΕΟΚ αναλαμβάνει ...Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ - έτσι ώστε να μην έχει κανείς αμφιβολία ότι «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»!
Η ίδια ίδρυση της ΕΟΚ άλλωστε -της οποίας προηγήθηκε η αποτυχημένη απόπειρα συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας την οποία τορπίλισε η γαλλική Εθνοσυνέλευση στις 30 Αυγούστου 1954- εντάσσεται στο πλαίσιο των λυσσωδών προσπαθειών των ΗΠΑ να προωθήσουν το στρατιωτικό επανεξοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας με κάποιο ευρωπαϊκό πρόσχημα, καθώς η φρίκη του ναζισμού είναι πολύ πρόσφατη και το σύνθημα «Ποτέ ξανά Βέρμαχτ!» σαρώνει την Ευρώπη. Η αποχαλίνωση των μεταναζιστών ηγετών της Δυτικής Γερμανίας είναι τόσο μεγάλη με την ίδρυση της ΕΟΚ ώστε δέκα μόλις ημέρες μετά την υπογραφή της συνθήκης της Ρώμης, ο δυτικογερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ απαιτεί δημόσια τον εξοπλισμό του δυτικογερμανικού στρατού με ...τακτικά πυρηνικά όπλα!!! Τα υστερότερα παραμύθια περί «ευρωπαϊκού οράματος» κανένας δεν τα πίστευε τότε. Άλλωστε οι περιβόητοι «πατέρες της Ευρώπης» δεν χαίρουν καμιάς εκτίμησης: «Γερμαναρά» αποκαλούν περιφρονητικά τον Ρομπέρ Σουμάν οι Γάλλοι. «Αμερικανό τραπεζίτη γαλλικής εθνικότητας» χαρακτήριζε τον Ζαν Μονέ η Μοντ σε ένα ...εγκωμιαστικό(!) πορτραίτο. Άνθρωπος της απόλυτης εμπιστοσύνης των Αμερικανών. Ο στρατηγός Μάρσαλ -αυτός από τον οποίο πήρε το όνομα το «σχέδιο Μάρσαλ»- τον λάτρευε τον Ζαν Μονέ ενώ μισούσε τον ντε Γκολ, όπως και όλοι οι αμερικανοί ηγέτες. Στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ο Ζαν Μονέ λειτουργούσε επίσημα ως εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος των Αμερικανών!
Η ουσία είναι πως αυτό το σχέδιο πέτυχε 100% τους πολιτικούς στόχους των ιδρυτών της ΕΟΚ. Μισό δισεκατομμύριο Ευρωπαίοι ζουν σήμερα υπό το ζυγό της. Όλες οι χώρες της Δυτικής Ευρώπης (με εξαίρεση την Ελβετία, τη Νορβηγία και την Ισλανδία που απλώς αρνούνται να μπουν), σχεδόν όλες οι χώρες της τότε εχθρικής Ανατολικής Ευρώπης, ακόμη και τμήματα της επικράτειας της τότε κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης αποτελούν σήμερα μέλη της μετεξελιγμένης ΕΟΚ, της ΕΕ όπως έχει ονομαστεί από τις 7 Φεβρουαρίου 1992, με την επίσημη υπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός έχει θριαμβεύσει πλέον παντού στην ήπειρό μας και ήδη με την προετοιμαζόμενη ένταξη της Τουρκίας ετοιμάζεται να εγκαινιάσει την επέκταση της ζώνης οικονομικοπολιτικής κυριαρχίας του πέρα από τα όρια της Ευρώπης. Ισχυροποιημένο από την κολοσσιαία αναδιανομή πλούτου υπέρ των πλουσίων που έγινε μέσω της εισαγωγής του ευρώ, της μεγαλύτερης ληστείας στην ιστορία της ανθρωπότητας με ειρηνικά μέσα, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο γιορτάζει τον ΕΟΚικό θρίαμβό του.
Πιο αντιδραστική παρά ποτέ στην ιστορία της, η ΕΕ χρησιμοποιείται ως οδοστρωτήρας κατάλυσης των κοινωνικών κατακτήσεων των εργαζομένων και επιβολής παντού του νεοφιλελευθερισμού. Η ένταξη των «τριτοκοσμικών» χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με τους μισθούς των εκατό και διακοσίων ευρώ θα παίξει τεράστιο ρόλο στην εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου των «παλαιών» χωρών της ΕΕ και στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Ποτέ δεν ακούγονταν πιο γελοίοι οι ισχυρισμοί περί μετεξέλιξης της ΕΟΚ και της ΕΕ σε «Ευρώπη των λαών». Μισόν αιώνα μετά την ίδρυσή της, η ΕΟΚ παραμένει πλήρως υποταγμένη στην πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι όλες σχεδόν οι χώρες της ΕΕ ανήκουν και στο υπό αμερικανική επικυριαρχία ΝΑΤΟ. Οι πιο πολλές μάλιστα πρώτα εντάσσονται στο ΝΑΤΟ και έπειτα γίνονται δεκτές και στην ΕΕ! Η ξεφτίλα της «αυτόνομης» Ευρώπης φαίνεται χαρακτηριστικά κι από το γεγονός ότι οι Αμερικανοί στέλνουν τους Ευρωπαίους να σφάζουν και να σφάζονται στο Αφγανιστάν, στου διαόλου τη μάνα, αλλά ούτε καν ρωτάνε την ΕΕ για την εγκατάσταση αντιβαλλιστικών πυραύλων σε ευρωπαϊκό έδαφος που στοχεύουν τη Ρωσία και που απειλούν να κάνουν πυρηνική στάχτη την Ευρώπη, αν κάτι πάει στραβά!
Δεν είναι τυχαία η μέγιστη προθυμία και η ακαριαία ταχύτητα με την οποία όλοι οι ηγέτες της ΕΕ συμπαρατάχθηκαν στην αμερικανική εκστρατεία συρρίκνωσης έως στραγγαλισμού των πολιτικών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων των ευρωπαϊκών λαών με πρόσχημα την καταπολέμηση της δήθεν «τρομοκρατίας».
Όλο και πιο πολύ οι λαοί αντιπαθούν, σιχαίνονται ή μισούν την ΕΕ. Προσπαθούν να αντισταθούν στην πολιτική της, λέγοντας συχνά «Όχι» όταν τους ρωτούν σε κάποιο δημοψήφισμα. Απαιτείται όμως ασύγκριτα πιο ρωμαλέο, ευρύ και επίμονο αντι-ΕΕ κίνημα για να ανατρέψει τον ανελέητο δυνάστη που σήμερα γιορτάζει τα πενήντα χρόνια του συνθλίβοντας τους υπηκόους του.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

ΠΑΝΤΕΙΟ: ΓΙΑ ΈΝΑ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ


Ένα διεθνές και διεθνιστικό μετερίζι αγώνα και προοπτικής στήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Εκεί συναντήθηκε η αριστερή διαφωνία στη γραμμή συμβιβασμού της Κομμουνιστικέ Επανίδρυσης με την αντίσταση των Ιρακινών, με την παρουσία μάλιστα κομμουνιστικών συνιστωσών της αντίστασης.Αυτή η συνάντηση είχε κάτι από Άνοιξη.



Η ανατρεπτική ελπίδα που ξεπήδησε μέσα από τις νικηφόρες κινητοποιήσεις των νέων και εργατών στη Γαλλία, με τον αναβρασμό της Λατινικής Αμερικής. Η πάλη ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό της «αντιτρομοκρατικής» υστερίας σε όλο τον κόσμο, με την αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, σε Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και διεθνώς.

Η πολύτιμη εμπειρία αριστερών τοπικών κινήσεων και πρωτοβουλιών αγώνα σε δεκάδες δήμους της Αθήνας και όχι μόνο, με τα συμπεράσματα από εργατικούς αγώνες και την παρέμβαση της ριζοσπαστικής πτέρυγας. Από την πολυήμερη απεργία των ΟΤΑ στην Ελλάδα μέχρι τον ηρωικό αγώνα των εργατών της Φίατ στη Νάπολι και από ‘κει στη συνολική πάλη κατά της ΕΕ. Και μαζί συζητήσεις και εργαστήρια για την εκπαίδευση, για την αντιπολεμική πάλη, για τα Βαλκάνια και το όραμα του Ρήγα, για το ρατσισμό, την πατριαρχία, τα ελληνοτουρκικά. Και το εντυπωσιακό: Κόσμος που διψά να συμμετέχει στις συζητήσεις, κάνοντάς τες πετυχημένες σχεδόν όλες! Στο Π¨αντειο βρέθηκαν αγωνιστές από πολλές χώρες και από πολλά διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα, ακούστηκαν δεκάδες διαφορετικές γλώσσες σε ένα υπέροχο διεθνιστικό βουητό, αλλά διαμορφωνόταν μια κοινή γλώσσα αντίστασης και ανατρεπτικής προοπτικής, η γλώσσα του διεθνιστικού ασυμβίβαστου αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Σε περίπου 3.000 υπολογίζονται οι αγωνιστές που συμμετείχαν στις δύο πρώτες μέρες της Διεθνούς Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Συνάντησης στο Πάντειο. (Σ.Σ. το άρθρο γράφτηκε το Σάββατο 6 Μάη 2006). Με την ποσότητα και την ποιότητα των συζητήσεων, με την ευρύτητα και την πολιτική ταυτότητα των διεθνών αντιπροσωπειών πρόκειται αναμφίβολα για την πιο μεγάλη και πιο επιτυχημένη προσπάθεια διεθνιστικής συνάντησης που έχει πραγματοποιήσει η εκτός των τειχών Αριστερά στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον. Μια επιτυχία που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μεγάλη και ευγενή προσπάθεια των δεκάδων συντρόφων που δούλεψαν για τη Συνάντηση, από την προετοιμασία του προγράμματος μέχρι τη διαμόρφωση του χώρου και από την τροφοδοσία μέχρι το σύστημα των μεταφράσεων. Ταυτόχρονα, πρόκειται για μια επιτυχία που δεν εξάντλησε τις δυνατότητες της ριζοσπαστικής Αριστεράς, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς και είναι εφαλτήριο για τη συνέχεια.

Δυστυχώς, δεν προκαλεί εντύπωση η ολοκληρωτική (σχεδόν) εξαφάνιση της Διεθνούς Συνάντησης από τα ΜΜΕ. (Σ.Σ. αυτά ασχολούνταν με τον…Τσαλίκη!!!). Δεν περίσσεψε άλλωστε χώρος από την υπερπροβολή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ. Και βέβαια είναι το πολιτικό περιεχόμενο που ενοχλεί. Στο Πάντειο δεν θα ακούσει κανείς γενικολογίες για «ένα άλλο κόσμο που είναι εφικτός» και για την «άλλη Ευρώπη», αλλά θα δει ένα μέτωπο συνολικής αντιπαράθεσης με την ΕΕ. Εκεί προβλήθηκε συγκεκριμένα ο δύσκολος, σκληρός αλλά ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος των μαχητικών και ανεξάρτητων αγώνων ενάντια στις κυβερνήσεις, το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Στη Συνάντηση συνεχίζεται η προσπάθεια να διαμορφωθεί μια ριζοσπαστική και επαναστατική τάση των κινημάτων κατά της παγκοσμιοποίησης και του πολέμου, που οι κυρίαρχοι κύκλοι του κατεστημένου, αξιοποιώντας και το Κοινωνικό Φόρουμ, θέλουν να τα μετατρέψουν σε θορυβώδη όσο και άκακα κατοικίδια του συστήματος, αρωγούς της Κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Από την ανάγκη να εκφραστούν αυτές οι τάσεις προέκυψε η Διεθνής Αντικαπιταλιστική Αντιιμπεριαλιστική Συνάντηση. Δεν έλειψαν βέβαια και πάλι οι φωνές και οι κατηγορίες ενάντια στη ριζοσπαστική Αριστερά, με τα επιχειρήματα ότι «διασπά το κίνημα», ότι «είναι σεχταριστική γιατί δεν πάει στο Φόρουμ» κλπ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εμείς δεν μπορούμε να πάμε στο Φόρουμ όπου καλεί ο Γ. Παπανδρέου με την εκτίμηση ότι οι στόχοι του είναι κοινοί με τη Σοσιαλιστική Διεθνή των μισών αστικών κυβερνήσεων του πλανήτη, όπου τις συζητήσεις για την «εργατική πάλη» τις διοργανώνει η ΓΣΕΕ, η ΟΤΟΕ και οι λομπίστες της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων, όπου ο Ν. Κωνσταντόπουλος τονίζει ότι καλύτερα να παλέψουμε για να αλλάξουμε τις Βρυξέλλες, αντί να παλεύουμε εναντίον τους και ο Αλ. Αλαβάνος διαπιστώνει την τεράστια απήχηση του Φόρουμ από το γεγονός ότι ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ στρέφεται εναντίον του, αντίθετα το χρηματοδοτούν θα προσθέταμε εμείς.

Η λογική ότι το Φόρουμ είναι το κίνημα, θυμίζει την αντίληψη «ένα είναι το κόμμα» και κρύβει το γεγονός ότι το Φόρουμ συσπειρώνει πολιτικά ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές συνιστώσες του κινήματος (μεταξύ αυτών και ριζοσπαστικές δυστυχώς και εκεί βρίσκεται η σχετική αντιφατικότητά του) σε μια βάση όμως που έχει στο DNA της, από την πρώτη ακόμα διακήρυξη του Πόρτο Αλέγκρε, την ηγεμονία της συμμαχίας ρεφορμιστικής Αριστεράς και ΜΚΟ.

Απεναντίας, η Συνάντηση του Παντείου φωτίζει μια άλλη δυνατότητα, σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Τη δυνατότητα να συγκροτείται, με ώριμα και ουσιαστικά βήματα, ένα διεθνές ρεύμα (και ένα αντίστοιχο δίκτυο) οργανώσεων, κινήσεων και κινημάτων που κινούνται σε κατεύθυνση ρήξης με το κεφάλαιο, τον ιμπεριαλισμό και την καπιταλιστική διεθνοποίηση. Ένα ρεύμα που δεν θα χαρακτηρίζεται από την ιδεολογική του ομοιογένεια (σε μια εποχή αναζήτησης), αλλά από την πολιτική και στρατηγική του σαφήνεια, και γι’ αυτό θα μπορεί να δρα από κοινού και να συζητά. Ένα ρεύμα που θα συμμετέχει ενεργά στα κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης και στις αντιιμπεριαλιστικές δραστηριότητες, ενισχύοντας διαρκώς το αντικαπιταλιστικό στοιχείο. Η Πάντειος είναι μια συνέχεια της λογικής της Αντικαπιταλιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Επιτροπής για τη Γένοβα, του ΔΡΑΣΕ και της αποστολής στις Βρυξέλλες, της Πρωτοβουλίας Αγώνα και των αυτοτελών παρεμβάσεων του 2003, των αποστολών στην Τσιάπας, στην Κούβα, στην Παλαιστίνη και στη Βενεζουέλα. Η πολιτική αυτή αντίληψη έχει πλέον μια μικρή ιστορία, αλλά κυρίως ένα μεγάλο μέλλον και είναι ανοικτή – ενωτική προς όλο το δυναμικό της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που μπορεί να βγάλει συμπεράσματα πλέον. Είναι μια επιλογή διαφορετική και από την ενσωμάτωση του ΣΥΝ και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στο Φόρουμ, αλλά και από τη λογική του ΚΚΕ της συνεργασίας μόνο με «αδελφά κόμματα» (ακόμα και αν η πολιτική τους δεν είναι και τόσο αριστερή) και της συμμετοχής στα Κοινωνικά Φόρουμ αρκεί να γίνονται…μακριά από την Ελλάδα.

Ταυτόχρονα σε εσωτερικό επίπεδο η Διεθνής Συνάντηση φωτίζει τη δυνατότητα η ριζοσπαστική Αριστερά να παίρνει μεγάλες αυτοτελείς πολιτικές πρωτοβουλίες – έστω κι αν πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα όπως αυτό το τετραήμερο – και να τις ολοκληρώνει με επιτυχία. Είναι αυτή η αυτοτελής πολιτική παρέμβαση της επαναστατικής τάσης που ενοχλεί, που ξεσηκώνει αντιδράσεις (ακόμα και από όσους ορκίζονται στο…διάλογο), γιατί ανοίγει ρωγμές στην παντοδυναμία του ρεφορμισμού, γιατί ανοίγει δρόμους στην πράξη για την αλλαγή του συσχετισμού. Πρόκειται για μια πολιτική κατεύθυνση που πρέπει να εκφραστεί πιο τολμηρά, πιο αποφασιστικά, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όλα τα επίπεδα, από το εργατικό κίνημα και τις δημοτικές, μέχρι το συνολικό πολιτικό πεδίο, για τη συγκρότηση του ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Ένα άλλο κίνημα, μια άλλη Αριστερά είναι αναγκαία και δυνατή.


Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ

Wednesday, March 21, 2007

Ο νέος Νόμος – Πλαίσιο μπορεί να καταργηθεί.


Τα γεγονότα του Πανελλαδικού Πανεκπαιδευτικού Συλλαλητητρίου της 8ης Μάρτης κατέδειξαν περίτρανα την επικίνδυνη για τη κυβέρνηση δυναμική που έχει αναπτύξει πλέον το φοιτητικό κίνημα. Η συνέχιση των καταλήψεων στις περισσότερες σχολές και τα μαζικά πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια που πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη την Ελλάδα στις 15 του Μάρτη, αποδεικνύουν την θέληση των φοιτητών να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις για την επίτευξη του στόχου που έχουν θέσει και που δεν είναι άλλος από την κατάργηση του νόμου-έκτρωμα. Οι μαζικότητα και η διάρκεια όμως του φοιτητικού κινήματος έχει επιφέρει αλλαγές στην ίδια την ψυχοσύνθεση του κινήματος. Αφενός, λόγω της απροκάλυπτης καταστολής των φοιτητικών κινητοποιήσεων,οι ίδιοι οι αγωνιστές έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει κρατική καταστολή και μπορούν πλέον ψύχραιμα να αντιμετωπίζουν και να χειρίζονται άμεσα και νηφάλια τις ίδιες τις καταστάσεις. Aφ’ ετέρου οι ζυμώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί μέσα στο κίνημα, αποκαλύπτουν άλλη μία κατάκτηση του κινήματος, και δεν είναι άλλη από τη συνειδητοποίηση του κοινωνικού-ταξικού ρόλου που κατέχουν οι φοιτητές: όχι ως παραγωγικά υποκείμενα της καπιταλιστικής μηχανής, που έρχεται να αναδιαρθρώσει την ελληνική παιδεία, αλλά ως πολιτικά υποκείμενα που την αντιμάχονται.
Είναι φανερό επομένως, πως ακριβώς αυτή η κατάκτηση των φοιτητών καταφέρνει να συσπειρώσει ακόμη περισσότερο κόσμο γύρω από τον αγώνα των φοιτητών-πανεπιστημιακών, και που άλλωστε είναι ο κύριος στόχος. Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία να αντιληφθεί πως ο αγώνας των φοιτητών δεν είναι απλά εικόνα στις τηλεοράσεις, αλλά αγώνας που κατακτιέται στους δρόμους, αγώνας ενάντια στις επιδιώξεις των κυβερνήσεων να αλλάξουν όχι μόνο το χαρακτήρα της ελληνικής εκπαίδευσης, αλλά το χαρακτήρα ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας. Το παραπάνω αποδεικνύεται από την μαζική πορεία που πραγματοποιήθηκε στο κέντρο της Αθήνας στις 15 Μαρτίου και είχε την έμπρακτη συμπαράστασή και άλλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας (πανεπιστημιακοί, δικηγόροι, γιατροί, στελέχη της ΟΛΜΕ, ΔΟΕ κτλ.). Η κυβέρνηση φοβάται. Προσπαθεί να αποκόψει το φοιτητικό κίνημα από την υπόλοιπη κοινωνία, διαβλέποντας το πρόβλημα, ότι μέσα στο πανελλαδικό, πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο υπήρχαν φοιτητές και εργαζόμενοι, με ή χωρίς κουκούλες. Ο μονόδρομος που έχει επιλέξει η κυβέρνηση με τις μαζικές συλλήψεις και διώξεις αγωνιστών που μάχονται για μία Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους, επιτάσσει την ανάγκη για μία ακόμη ακόμη πιο δυναμική παρέμβαση στη κοινωνία, μία ολομέτωπη επίθεση με τους δικούς μας όρους.
Είναι πλέον αναντίρρητο γεγονός πως τα πανελλαδικά, πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια είναι αυτά με τη μεγαλύτερη δυναμική. Παρατηρείται όμως το φαινόμενο μεγάλα και δυναμικά μπλοκ επαρχιακών πόλεων μετά το τέλος της πορείας να αποχωρούν με αποτέλεσμα πορείες αλληλεγγύης για την απελευθέρωση συντρόφων, καθώς και άλλες δράσεις να μην συσπειρώνουν τελικά τον απαραίτητο κόσμο, ώστε κινήσεις τέτοιου τύπου να παρουσιάζουν αρκετές αδυναμίες. Με αφορμή να δοθεί λύση σε αυτό το πρόβλημα, τέθηκε και η ιδέα της διοργάνωσης μίας 3μερης κατάληψης όλων των πανεπιστημιακών χώρων του κέντρου της Αθήνας και διοργάνωση πανελλαδικού-πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου λίγες μέρες πριν την αναγκαστική ανακωχή λόγω των διακοπών του Πάσχα.
Παρακάτω παραθέτονται οι λόγοι που μία τέτοια διοργάνωση θα ήταν καταλυτική για την συνέχιση του αγώνα και τη τελική έκβαση του.
  • Αρχικά προτείνεται να πραγματοποιηθεί το τριήμερο 29 - 30 – 31 του Μάρτη. Το τριήμερο αυτό είναι και το τελευταίο πριν το κλείσιμο των σχολών και των σχολείων για τις διακοπές του Πάσχα. Αυτό θα είναι και ένα κάλεσμα των σχολών που τελούν υπό κατάληψη να παραμείνουν ως έχουν και των σχολών που έχουν ανοίξει να ξανακλείσουν με αφορμή τη διοργάνωση, ως κορύφωση των κινητοποιήσεων πριν το Πάσχα.
Στις 16 του Μάρτη η ΠΟΣΔΕΠ, αποφάσισε να συνεχίσει τις κινητοποιήσεις για μία ακόμη εβδομάδα. Μετά τα γεγονότα της 8ης Μάρτη και τη ψήφιση του νέου νόμου, πολλοί έχουν την εντύπωση πως το φοιτητικό κίνημα καθώς οδεύει προς το Πάσχα, οδεύει και προς την αποκλιμάκωση του αγώνα. Μία τέτοια κίνηση όπως η προτεινόμενη, εάν ανακοινωθεί εγκαίρως, θα είναι ουσιαστικά ένα σπρώξιμο ώστε να ανανεωθεί η όρεξη του φοιτητικού κόσμου, οι καταλήψεις να φτάσουν μέχρι το Πάσχα και να ανασταλούν με μία μεγαλειώδης πορεία στο κέντρο της Αθήνας που θα βροντοφωνάζει: «Είμαστε ακόμα εδώ!».
  • Λεωφορεία να αρχίσουν να καταφθάνουν από ολόκληρη την Ελλάδα από την Πέμπτη το μεσημέρι όπως γίνεται και στις περιπτώσεις των πανελλαδικών πορειών. Το απόγευμα της Πέμπτης να διοργανωθεί ειρηνική αντικατασταλτική πορεία , που ουσιαστικό στόχο θα έχει να συγκεντρώσει τους διαδηλωτές στην Αθήνα από την Πέμπτη.
  • Να γίνει κατάληψη όλων των πανεπιστημιακών χώρων του κέντρου: ΕΜΠ, ΑΣΣΟΕ, Πάντειος, Νομική, ΕΜΜΕ, Πρυτανεία. Σε αυτούς τους χώρους να φιλοξενηθούν όσοι θέλουν να επισκεφτούν την Αθήνα αυτές τις ημέρες και δεν έχουν χώρους διαμονής. Δωρεάν σίτιση.
  • Στις πρώτες 2 ημέρες ( Πέμπτη 29-3 και Παρασκευή 30-3 ) ο κόσμος μπορεί να αρχίσει να καταφθάνει στην Αθήνα και να φιλοξενείται στους πανεπιστημιακούς χώρους του κέντρου για ύπνο και φαγητό. Η περίπτωση της κατάληψης σχολών στη Θεσσαλονίκη το 2003, με αφορμή το συνέδριο των G8, έχει αποδείξει ότι μπορεί μία τέτοια ιδέα να αποδειχτεί πολύ πετυχημένη. Μπορούν να διοργανωθούν διαλέξεις, συζητήσεις από διάφορους πολιτικούς χώρους καθώς και δράσεις καλλιτεχνικού χαρακτήρα (όλες οι ιδέες είναι ευπρόσδεκτες).
  • Την Παρασκευή 29-3 να διοργανωθεί από το απόγευμα μία μεγάλη συναυλία πάνω στη Πατησίων με στόχο να διαφημίσει τη διοργάνωση και να εμψυχώσει τους συμμετέχοντες.
Βασικός στόχος όλων αυτών είναι τις πρώτες 2 μέρες να γίνει μία μεγάλη παρέμβαση στο κέντρο της Αθήνας. Να γίνει αποκλεισμός της Πατησίων, όχι συμβολικά, αλλά πρακτικά. Ο κόσμος μπροστά από το ΕΜΠ να είναι τόσος ώστε ο δρόμος να παραμένει κλειστός, αν γίνεται και ολόκληρη τη μέρα! Και οι δράσεις θα έχουν στόχο να μαζέψουν όχι μόνο φοιτητές, αλλά όλους όσους θεωρήσουν πως θα ήταν καλή ιδέα να ήταν εκεί. Όσοι περισσότεροι, τόσο το καλύτερο!
  • Κάλεσμα των συνδικάτων για Γενική Απεργία
  • Το Σάββατο 31-03 να πραγματοποιηθεί πανελλαδικό-πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνα προς τη Βουλή και περικύκλωση της με ένα μόνο πρόταγμα:
Να καταργηθεί ο νέος νόμος- πλαίσιο ΤΩΡΑ
Να γίνει κάλεσμα των συνδικάτων για Γενική Απεργία και συμμετοχή στη πορεία. . Κάλεσμα των πανεπιστημιακών και των μαθητών.
Η επιλογή του Σαββάτο ως ημέρα διοργάνωσης της Πορείας γίνεται για δύο λόγους. Αρχικά για να νοηματοδοτηθεί ως η κορυφαία μέρα του τριημέρου των δράσεων και επίσης λόγω του χαρακτήρα της ημέρας, όσοι είναι από επαρχία και θέλουν να είναι στη πορεία αλλά δεν μπορούν τις καθημερινές να είναι απόντες από τη πόλη που διαμένουν, να τους δοθεί η ευκαιρία να έρθουν στην Αθήνα μόνο για το συλλαλητήριο.
  • Αποχώρηση λεωφορείων Κυριακή 1 Απριλίου απόγευμα (ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος για πορεία αλληλεγγύης σε περίπτωση συλλήψεων).
Θεωρούμε πως μία δράση τέτοιου τύπου έχει τη απαραίτητη δυναμική να συσπειρώσει μεγάλη μερίδα του λαού που αγωνιά για το μέλλον της Παιδείας και θέλει να κάνει κάτι γι΄ αυτό. Σκοπός είναι να αναζωογονηθεί το φοιτητικό κίνημα μετά τις τελευταίες εξελίξεις και τη ψήφιση του νόμου, και όλες οι πολιτικές δυνάμεις να ενωθούν με το φοιτητικό κίνημα για την κατάργηση του.
Ο νέος Νόμος – Πλαίσιο μπορεί να καταργηθεί.




ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ.Ανυποχώρητη πάλη για την κατάργηση του νόμου

Αρνούνται την υποταγή στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό οι γενικές συνελεύσεις

Ψεκάστε (με χημικά), ψηφίστε (στη βουλή), τελειώσατε; Όχι δα! Το απορρυπαντικό για τους «λεκέδες» των κοινωνικών αντιδράσεων, με τους μπλε και πράσινους κόκκους, δεν είναι πια αποτελεσματικό. Η κυβέρνηση Καραμανλή και η κατ' όνομα αντιπολίτευση Παπανδρέου έχουν βρει τον μπελά τους. Το φοιτητικό κίνημα και οι αντιστεκόμενοι πανεπιστημιακοί είναι εδώ και δεν μοιάζουν διατεθειμένοι να υποχωρήσουν. Η λογική του συμβιβασμένου συνδικαλισμού, που θέλει μετά την ψήφιση του νόμου να σταματά ο αγώνας, δεν ισχύει για το ανυπότακτο φοιτητικό κίνημα που αναζητεί άλλα παραδείγματα: Όπως της ανατροπής του ν. 815 το 1979 όταν ο Καραμανλής ανέστειλε την εφαρμογή του λίγους μήνες αφότου είχε ψηφιστεί ή του Συμβολαίου Πρώτης Πρόσληψης στη Γαλλία, που καταργήθηκε με απόφαση της κυβέρνησης. Και στις δύο περιπτώσεις, αιτία ήταν το ογκώδες και πολιτικοποιημένο φοιτητικό κίνημα, που είχε τη συμπάθεια ή και τη συμπαράταξη ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων.
Η αντοχή του κινήματος είναι πράγματι καταπληκτική. Με την ίδια αποφασιστικότητα που υπεράσπισαν το δικαίωμα στη διαδήλωση και πάλεψαν ενάντια στις επελάσεις των «ταγμάτων εφόδου» της ΕΛΑΣ τη ματωμένη Πέμπτη 8 Μάρτη, με την ίδια λεβεντιά δεκάδες χιλιάδες φοιτητές πλημμύρισαν τους δρόμους αυτή την Πέμπτη, ενώ οι αποφάσεις της μεγάλης πλειοψηφίας των γενικών συνελεύσεων ζητούν την κατάργηση - ανατροπή του νόμου, υιοθετώντας τα πλαίσια της ΕΑΑΚ, που υποστηρίζονται και από άλλες αριστερές δυνάμεις. Ξεκάθαρη ήταν και η απόφαση του ενιαίου Παναθηναϊκού Συντονιστικού Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων: «Απαιτούμε να καταργηθεί εδώ και τώρα ο αντιδραστικός κυβερνητικός νόμος πλαίσιο. Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος. Να καταργηθούν οι προηγούμενοι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Να παραιτηθούν οι υπουργοί της βίας Γιαννάκου και Πολύδωρας. Αθώωση όλων των συλληφθέντων, απελευθέρωση του προφυλακισθέντα διαδηλωτή». Αλλά και η ΠΟΣΔΕΠ, παρά τις αφόρητες πιέσεις, ανανέωσε την απεργία γι' αυτή την εβδομάδα.
Η αντοχή αυτή είναι αποτέλεσμα του κοινωνικού βάθους που έχει η φοιτητική δυσαρέσκεια, αλλά και του προωθημένου πολιτικού περιεχομένου. Παλεύουμε «ενάντια στις αλλαγές που προωθούν από κοινού η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, κομμάτι της ευρύτερης αντιλαϊκής επίθεσης στα πλαίσια των στοχεύσεων της ΕΕ», τονίζει το Συντονιστικό. «Όταν τα βρίσκουν στο κτίριο της βουλής, η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς», φώναζαν οι διαδηλωτές, ενώ το συντονιστικό σημειώνει: «Η φοιτητική νεολαία κινητοποιείται για να υπερασπιστεί τα συλλογικά της συμφέροντα και εκφράζει την δυσαρέσκεια που υπάρχει στην κοινωνία. Οι εργάτες - καταληψίες στη ΔΕΗ, οι ναυτεργάτες, οι συμβασιούχοι, οι δάσκαλοι και όλοι οι εργαζόμενοι είναι κομμάτι της ίδιας υπόθεσης».
Η αντιπαράθεση σήμερα συμπυκνώνεται στο κυρίαρχο ζήτημα της εφαρμογής του νόμου και της αποδοχής της κοινοβουλευτικής νομιμότητας. «Τους νόμους αποφασίζει η πλειοψηφία της Βουλής και εφαρμόζονται από όλους, είτε συμφωνούν είτε όχι. Δεν αποφασίζουν οι μειοψηφίες και το πεζοδρόμιο», λένε οι υπουργοί της κυβέρνησης, εκφράζοντας το σύγχρονο κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό. Θα υπακούσει το κίνημα; Όχι, απαντούν οι αγωνιζόμενοι φοιτητές. Νόμος είναι το δίκιο του αγώνα, τα δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, της πλειοψηφίας του μπλοκ του αγώνα. Σε κάθε περίπτωση, το δρόμο για το μέλλον ανοίγουν οι εξεγερμένες μειοψηφίες, που πάνε κόντρα στο ρεύμα και ανατρέπουν τη «σιωπηρή πλειοψηφία» της υποταγής. Απέναντι στην κοινοβουλευτική δικτατορία κεφαλαίου και ΕΕ, απαντάμε με πλατιά εξωκοινοβουλευτική πολιτική και κοινωνική δράση. Πρόκειται για κορυφαίας πολιτικής σημασίας δίλημμα που όλοι πρέπει να πάρουν θέση.
Τα πράγματα είναι δύσκολα για την κυβέρνηση Καραμανλή. Εκτός από τις φοιτητικές καταλήψεις, ανυπακοή ζήτησε και ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ Λ. Απέκης, ενώ ανεφάρμοστο έκριναν τον νόμο, ζητώντας την απόσυρσή του, οι σύγκλητοι του ΕΜΠ και του Πανεπιστημίου Πατρών. Σοβαρές ενστάσεις έχουν και άλλες σύγκλητοι. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ έχουν ταχθεί επίσης εναντίον της εφαρμογής του, ενώ ακόμη και ο ανεκδιήγητος Παπανδρέου είπε ότι μία από τις πρώτες ενέργειές του εάν έρθει στην κυβέρνηση, θα είναι να τον αλλάξει. Βεβαίως, με την πολιτική που έχει, το πιο πιθανό είναι να αλλάξει απλώς τις διατυπώσεις, ενώ προς το παρόν, ζητά ανοικτά πανεπιστήμια, με την ΠΑΣΠ να εμφανίζεται στο πλάι της ΔΑΠ για να σπάσει τις καταλήψεις...
Η στιγμή είναι κρίσιμη. Το φοιτητικό κίνημα μπορεί να πετύχει την ανατροπή και να βαθύνει το πλήγμα στο μπλοκ εξουσίας. Μπορεί να «δεθεί» με τους αγώνες των εργαζομένων, όπως δείχνει η προσπάθεια που γίνεται σε σωματεία για στάσεις εργασίας την ερχόμενη Πέμπτη. Ζητούμενο είναι η συνέχιση, κλιμάκωση και περαιτέρω πολιτικοποίηση των αγώνων, η περιφρούρησή τους από τις επιθέσεις του κράτους. Μόνο που η απομόνωση και υπερπροβολή του ζητήματος της περιφρούρησης από το ΚΚΕ, με τρόπο μάλιστα χυδαίο ενάντια στην ΕΑΑΚ και το κίνημα (βλ. σελ. 5), όχι μόνο δεν συμβάλλει, αλλά διευκολύνει την κυβέρνηση. Παράλληλα, η άρνηση του ΚΚΕ να συμβάλλει στοιχειωδώς σε ένα μέτωπο υπεράσπισης των κινητοποιήσεων και των ελευθεριών, τελικά αφήνει ελεύθερο το πεδίο για την επέλαση της κυβερνητικής καταστολής.
Εξαιρετικής σημασίας ζήτημα είναι να τίθεται από τις δυνάμεις του κινήματος αίτημα ανατροπής και κατάργησης του νόμου και, από αυτή τη σκοπιά φυσικά, η μη εφαρμογή του, ώστε να «μείνει στα χαρτιά». Όχι όμως αντίστροφα, όπως ψελλίζουν δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΚΚΕ. Αν αποδυναμωθεί ο στόχος της κατάργησης, μειώνεται η πολιτική πίεση, η μάχη σταματά να δίνεται στους δρόμους -αυτό που πρωτίστως νοιάζει την κυβέρνηση- και εγκλωβίζεται στα πανεπιστήμια. Υπονομευτική προς το δυναμισμό του κινήματος είναι επίσης κάθε προσπάθεια «από τα πάνω» και «από τα έξω» αντικατάστασης των καταλήψεων διαρκείας με άλλες μορφές πάλης, «πολύμορφες» ή επιμέρους, όπως αρχίζουν να γράφουν Αυγή και Ριζοσπάστης. Ήδη στο Φιλολογικό Θεσσαλονίκης, η ΠΚΣ κατέβασε πρόταση για κινητοποιήσεις χωρίς κατάληψη. Θα αντέξουν άραγε αυτές οι γραμμές στο ποτάμι του αγώνα;


ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ


Φασισμός Πολύδωρα - Πάγκαλου


Λάθος, μεγάλο λάθος κάνουν όσοι νομίζουν ότι μόνο η ΝΔ συμπεριλαμβάνει ακροδεξιά, φασίζουσα πτέρυγα στους κόλπους της. Ο επανειλημμένα υπουργός του ΠΑΣΟΚ Θ. Πάγκαλος απέδειξε περίτρανα αυτή την εβδομάδα ότι φασίζουσα πτέρυγα υπάρχει και μέσα στους κόλπους του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης - και μάλιστα πτέρυγα όχι περιθωριακή, αλλά εκπροσωπούμενη από ένα εκ των κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Η φασίζουσα πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ είναι μάλιστα σαφώς πιο επικίνδυνη από εκείνη της ΝΔ, αφού ο Θ. Πάγκαλος ουσιαστικά ζήτησε εμμέσως πλην σαφώς να ...τεθεί εκτός νόμου η Αριστερά!!!
Ας μην κρυβόμαστε, αυτό σημαίνει ο ισχυρισμός του ότι «οι δύο σχηματισμοί της άκρας Αριστεράς στο κοινοβούλιο, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ ... δεν έχουν πλήρως αποδεχθεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία»! Το χειρότερο όμως είναι πως ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου ναι μεν έκανε κάποιες κινήσεις έμμεσης διαφοροποίησης, αλλά όχι μόνο δεν διέγραψε τον Πάγκαλο για τις φασίζουσες θέσεις του, αλλά τον έστειλε κι από πάνω να ...εκπροσωπήσει επίσημα ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ στο Συνέδριο της σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ στην Κύπρο! Έκανε έτσι έξαλλους τους κύπριους σοσιαλιστές που τον Πάγκαλο δεν θέλουν να τον βλέπουν ούτε ζωγραφιστό εξαιτίας της κατάπτυστης στάσης του υπέρ του σχεδίου Ανάν, όπου έβριζε τους Κύπριους που δεν συμφωνούσαν με αυτό και αντιστέκονταν στο ξεπούλημα της πατρίδας τους! Δεν πρόκειται επομένως για ένα ακόμη απαράδεκτο πολιτικό ατόπημα του ανθρώπου που παρέδωσε τον Οτσαλάν στους Τούρκους και ο οποίος την Τρίτη απέσπασε τα δημόσια συγχαρητήρια του ακροδεξιού «γιαποτσόγλανου» βουλευτή της ΝΔ που εμφανίζεται διαρκώς σε όλα τα τηλεοπτικά κανάλια. Η στάση του Γ. Παπανδρέου «βρωμάει» και όλα δείχνουν ότι το φασιστικό παραλήρημα του Θ. Πάγκαλου όχι μόνο έχει την ανοχή και ίσως τις έμμεσες ευλογίες του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, αλλά φαίνεται πως εντάσσεται και σε ευρύτερο σκοτεινό πολιτικό σχέδιο, το οποίο υπηρετούν και κάποιοι κύκλοι της ΝΔ και των σωμάτων ασφαλείας, μαζί με τις μαριονέτες τους.
Η εξαφάνιση όμως από το πολιτικό προσκήνιο του Β. Βενιζέλου, ο οποίος -έστω καιροσκοπικά- «έκλεινε το μάτι» στο κίνημα και η αντικατάστασή του από την ορμητική εισβολή του Θ. Πάγκαλου με τις φασίζουσες απόψεις και μάλιστα με ορολογία εντελώς ξένη προς την ελληνική νοοτροπία υποδηλώνει πολλά γι' αυτούς που κινούν τα νήματα αυτών των σχεδίων. Σε αυτήν ακριβώς την πολιτική συγκυρία, η απόπειρα του Ν. Κωνσταντόπουλου να υπονομεύσει ακριβώς τούτη τη στιγμή τον Αλ. Αλαβάνο με κάποιες δήθεν θέσεις για την κρίση στην παιδεία, προκάλεσε πολύ σοβαρό προβληματισμό ως προς τους πραγματικούς στόχους που επιδιώκει ο τέως αρχηγός του ΣΥΝ. Πολύ παράδοξο φαίνεται, την ώρα που η κυβέρνηση της Δεξιάς προωθεί καθεστώς αστυνομοκρατίας και δέρνει τον κόσμο και ο Πάγκαλος βρίσκεται σε αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό ντελίριο ενώ ο Αλ. Αλαβάνος δέχεται λυσσαλέα επίθεση από τη ΝΔ, τα ΜΜΕ και τα «παγκαλοειδή», ο Ν. Κωνσταντόπουλος να θυμάται τις διαφορές του με τον πρόεδρο του ΣΥΝ και να του σκάβει το λάκκο!
Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή. Το φασισταριό της ΝΔ έχει κυριολεκτικά «ξεσαλώσει». Οι δηλώσεις του Β. Πολύδωρα περί «αντάρτικου πόλεων» μπορεί να φαίνονται γελοίες, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τις δημοκρατικές ελευθερίες, καθώς αποσκοπούν στην προετοιμασία του εδάφους για τη λήψη περισσότερων μέτρων στραγγαλισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η ασύδοτη ρίψη χημικών μέσα στο χώρο των δικαστηρίων εναντίον των γονέων που προσπαθούσαν να μπουν στην αίθουσα όπου θα δικάζονταν τα παιδιά τους και όπου όλος ο χώρος είχε καταληφθεί από αστυνομικούς με πολιτικά σε διατεταγμένη υπηρεσία -όπως γινόταν επί χούντας ή στα έκτακτα στρατοδικεία τον καιρό του εμφυλίου πολέμου- αποτελεί νέο βήμα στην πλήρη υπαγωγή της δικαιοσύνης σε αστυνομοκρατικό καθεστώς. Όργιο ακροδεξιών κηρυγμάτων και μέσα στη Βουλή από τους αποχαλινωμένους βουλευτές της ΝΔ με επικεφαλής τον ίδιο τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματός τους Κώστα Τασούλα: «Η απειλή να χαρακτηριστείς ότι εκστομίζεις χουντικές απόψεις δεν πτοεί πλέον κανέναν. Δεν με νοιάζει να λέτε ότι έχω τέτοιες απόψεις!» διακήρυξε το νεοδημοκρατικό φασιστοειδές και συνέχισε: «Χούντα είναι αυτοί που έχουν διαλύσει τα πανεπιστήμια, χούντα είναι αυτοί που κρύβονται μέσα στο καταχρηστικό άσυλο». «Αυτοί που φορούν κουκούλες, δεν έχουν ανθρώπινη υπόσταση(!)» δήλωσε και ο προεδρεύων εκείνης της συνεδρίασης της Βουλής Γιώργος Σούρλας - γόνος της «επιφανούς» οικογενείας των αιμοσταγών σφαγέων της Θεσσαλίας κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου!
Η Δεξιά έχει πάθει μεγάλη ζημιά από τη συντριπτική ήττα που υπέστη από το φοιτητικό κίνημα, την ώρα που είχε στο πλευρό της τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τα ΜΜΕ. Δεν μπορεί να συγκρατηθεί και αποκαλύπτει τις ακροδεξιές τάσεις που ανέκαθεν υπήρχαν στο εσωτερικό της. Αυτό όμως, όσο κι αν την κάνει αποκρουστική, δεν την κάνει λιγότερο επικίνδυνη. Η ευρύτερη δυνατή συσπείρωση για την απόκρουση της φασίζουσας κυβερνητικής διολίσθησης αποτελεί πλέον επιτακτική ανάγκη.


ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ


Αντισυνταγματικός ο νόμος πλαίσιο!

Ζήτημα πρώτο: Άρθρο 3 παρ. 7 του σχεδίου νόμου: ακαδημαϊκές ελευθερίες και ακαδημαϊκό άσυλο.
Δεν είναι σύμφωνη με το αρ. 7 παρ. 1 του Συντάγματος, που επιβάλει να ορίζεται με απόλυτη σαφήνεια στο νόμο η τιμωρούμενη πράξη (nullum crimen sine lege certa) η ρύθμιση που ορίζει ότι «οι παραβάτες του άρθρου αυτού για το ακαδημαϊκό άσυλο τιμωρούνται με ποινή φυλάκισης έως 6 μηνών». Στη συγκεκριμένη ρύθμιση δεν περιγράφεται συγκεκριμένα ποια είναι η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος, ποιες πρακτικές δηλαδή εμποδίζουν την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Η αποδυνάμωση του συγκεκριμένου χαρακτήρα της μέχρι πρόσφατα ισχύουσας ρύθμισης μπορεί να θεωρηθεί αντισυνταγματική και από την άποψη της αντικειμενικής μείωσης της δικαιοκρατικής εγγύησης του άρθρου 7, παρ. 1 του Συντάγματος.
Ζήτημα δεύτερο: Άρθρο 3 παρ. 7 του σχεδίου νόμου: Ακαδημαϊκές ελευθερίες και ακαδημαϊκό άσυλο. Παραβιάζει την κατοχυρωμένη αρχή της πλήρους ακαδημαϊκής ελευθερίας η υπό τη γενική διατύπωση «οι παραβάτες των διατάξεων του άρθρου αυτού» συμπερίληψη της «επιβολής ορισμένων μόνο επιστημονικών απόψεων και ιδεών» (παρ. 2 άρθρου 3) στο πεδίο της αξιόποινης πράξης της «παραβίασης ασύλου». Σε καμία περίπτωση η διάδοση ιδεών δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά παραβίαση ασύλου και να τιμωρείται ως τέτοια.
Ζήτημα τρίτο: Άρθρο 4 παρ. 2 του σχεδίου νόμου: Πρότυποι εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας των ΑΕΙ. Δεν είναι σύμφωνη με την καθιερούμενη στο άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος «πλήρη αυτοδιοίκηση» των ΑΕΙ, η υποχρεωτική ισχύς «πρότυπου γενικού εσωτερικού κανονισμού», που θα καταρτιστεί από το υπουργείο Παιδείας σε χρονικό διάστημα έξι μηνών από τη ψήφιση του σχεδίου νόμου. Ο πρότυπος (κρατικός) εσωτερικός κανονισμός είναι αντισυνταγματικός από την ώρα που υπεισέρχεται σε θέματα χάριν των οποίων θεσπίστηκε η πλήρης αυτοδιοίκηση των ΑΕΙ, δηλαδή υπεισέρχεται στο πεδίο της δημιουργικής διαφοροποίησης (ή διαφορετικότητας) των ιδρυμάτων.
Ζήτημα τέταρτο: Άρθρο 4 παρ. 2 του σχεδίου νόμου: Εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας και λήψη αποφάσεων των ΑΕΙ. Αμφίβολης συνταγματικότητας είναι και η πρόβλεψη περί απαγόρευσης στα ΑΕΙ να λαμβάνουν αποφάσεις «ζωτικού ενδιαφέροντος» μετά τη θέση σε ισχύ του πρότυπου γενικού εσωτερικού κανονισμού, αν κάποιο ΑΕΙ δεν τον τηρήσει ή δεν καταρτίσει τον δικό του κανονισμό. Η αοριστία της έκφρασης «ζωτικού ενδιαφέροντος», σε συνδυασμό με το γεγονός ότι, εάν τα πανεπιστήμια δεν λάβουν αποφάσεις στα κρισιμότερα ζητήματα που τα αφορούν, στην ουσία αυτοακυρώνονται, οδηγούν στο συμπέρασμα περί παραβίασης της αρχής της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της «πλήρους αυτοδιοίκησης».
Ζήτημα πέμπτο: Άρθρο 5, παρ. 5 και 6 του σχεδίου νόμου: Ακαδημαϊκός- αναπτυξιακός προγραμματισμός. Δεν είναι σύμφωνη με την κατοχυρωμένη στο αρ. 16 παρ. 5 «πλήρη αυτοδιοίκηση» των ΑΕΙ, η εξάρτηση της χρηματοδότησής τους από μία 4ετή σύμβαση, που προβλέπεται ότι θα συνάπτουν με το κράτος. Και τούτο γιατί, με δεδομένη τη διαπραγματευτική υπεροχή της πλευράς του υπουργείου Παιδείας (που δίνει τα χρήματα) έναντι εκείνης των ΑΕΙ (που τα ζητούν), η -έστω έμμεση- «απειλή» της μειωμένης χρηματοδότησης είναι πολύ πιθανό -και πάντως δυνατό- να επηρεάσει την ουσία των επιλογών του κάθε ιδρύματος (τόσο σε σχέση με τα αντικείμενα της διδασκαλίας ή της έρευνας όσο και με τα πρόσωπα που θα τα υπηρετήσουν), θέτοντας έτσι ουσιαστικά εκποδών τη συνταγματικά προστατευόμενη ακαδημαϊκή ελευθερία.
Ζήτημα έκτο: Άρθρο 5 παρ. 5 του σχεδίου νόμου: Αναστολή χρηματοδότησης των ΑΕΙ. Αντισυνταγματική επίσης είναι η πρόβλεψη για αναστολή κάθε κρατικής χρηματοδότησης προς ΑΕΙ σε περίπτωση που «με ευθύνη του ΑΕΙ, δεν υπάρχει τετραετές αναπτυξιακό πρόγραμμα». Η σχετική υποχρέωση αρωγής και στήριξης από το κράτος δεν εξαρτάται και δεν μπορεί να εξαρτάται, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, από καμία έξωθεν επιβαλλόμενη υποχρέωση. Πολύ περισσότερο η μη συμμόρφωση με την παραπάνω υποχρέωση δεν μπορεί να «στραγγαλίζει» την ίδια τη λειτουργία των πανεπιστημίων . Διότι δεν νοείται ως συνέπεια να επέλθει πτώχευση του πανεπιστημίου προκαλούμενη από το κράτος, πτώχευση από την οποία ούτως ή άλλως κινδυνεύει σήμερα το πανεπιστήμιο εξαιτίας της απολύτως ανεπαρκούς χρηματοδότησης.
Ζήτημα έβδομο: Άρθρο 9 παρ. 1 του σχεδίου νόμου: Ένταξη σε σχολές ανάλογα με το γνωστικό αντικείμενο. Αντίκειται στην αρχή της κατοχυρωμένης στο αρ. 16 παρ. 5 «πλήρους αυτοδιοίκησης» των ΑΕΙ η πρόβλεψη ότι απαιτείται προεδρικό διάταγμα, δηλαδή πράξη της διοίκησης, για τη ρύθμιση ενός καθαρά εσωτερικού ακαδημαϊκού ζητήματος, όπως είναι η ένταξη Τμημάτων σε Σχολές αναλόγως του γνωστικού αντικειμένου.
Ζήτημα όγδοο: Άρθρο 16 παρ. 1 σχεδίου νόμου: Διάρκεια εξαμήνων - εξεταστικές περίοδοι. Είναι ιδιαιτέρως αμφίβολο αν είναι συνταγματικά ανεκτές οι παρενέργειες που θα προκύψουν από τυχόν εφαρμογή της διάταξης σύμφωνα με την οποία κάθε διδακτικό εξάμηνο διαρκεί ορισμένο χρόνο, η υπέρβαση του οποίου οδηγεί άνευ ετέρου σε απώλεια του εξαμήνου. Η πρώτη παρενέργεια συνίσταται στον εκ των πραγμάτων «ετεροκαθορισμό» του δικαιώματος απεργίας των διδασκόντων (αφού αν απεργήσουν για περισσότερες από δύο εβδομάδες αυτομάτως χάνεται το εξάμηνο, επέρχεται δηλαδή συνέπεια όχι σε βάρος των ίδιων αλλά των φοιτητών), ενώ η δεύτερη αφορά την ακαδημαϊκή ελευθερία των διδασκόντων, μέρος της οποίας είναι και η δυνατότητά τους να αντιδρούν με όλα τα νόμιμα μέσα, συμπεριλαμβανομένης και της απεργίας, όταν θεωρούν ότι αυτό δικαιολογείται από τις ακαδημαϊκές συνθήκες.

Saturday, March 10, 2007

ΚΡΑΤΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ


ΟΡΓΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-ΧΟΥΝΤΑΣ.
ΑΓΡΙΕΨΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΞΕΣΑΛΩΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΔΕΞΙΑΣ. Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ. ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ. ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ

Friday, March 9, 2007

NO MATTER HOW HARD YOU TRY YOU CAN'T STOP US NOW !!!


ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΠΙΣΩ ΔΕ ΓΥΡΝΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΜΑΣ ΧΤΥΠΑΝΕ ΟΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ












ΜΕ ΜΑΤ ΚΑΙ ΒΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ

Καταγγέλουμε τη χουντικής εμπνεύσεως πρωτοφανή καταστολή που δεχτήκαμε σήμερα στο Πανελλαδικό-Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στην Αθήνα. Οι σαράντα χιλιάδες των διαδηλωτών χτυπήθηκαν αλύπητα από τις αμέτρητες αστυνομικές δυνάμεις που προχώρησαν σε 61 προσαγωγές και 12 συλλήψεις.

Wednesday, March 7, 2007

Ξεσηκωμός ενάντια στο αμόκ αυταρχισμού και στο νόμο-έκτρωμα




Φουντώνει το κίνημα φοιτητών και πανεπιστημιακών αυτή την εβδομάδα, καθώς έριξε λάδι στη φωτιά ο απρόκλητος πυροβολισμός αστυνομικού στην πορεία της Πέμπτης και η έναρξη της «συζήτησης» του νόμου πλαίσιο την Τρίτη στην ολομέλεια της Βουλής. Το αίτημα της απόσυρσης του νόμου εκτρώματος, ενισχύεται με την προβολή πολιτικών διεκδικήσεων: Την άμεση παραίτηση των υπουργών Παιδείας και Δημόσιας Τάξης, την ήττα της πολιτικής κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ, την ανατροπή της «χούντας των σκοταδιστών - μεταρρυθμιστών», που πυροβολεί και τρομοκρατεί. Ευρύτερα η νεολαία και οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι ο αγώνας αυτός είναι και δικός τους, είναι αγώνας κάθε εργαζόμενου, κάθε ανυπότακτου ανθρώπου. Κατειλημμένα είναι πάνω από 300 τμήματα, ενώ ακόμα και σχολές που πήρε το μπλοκ της υποταγής, όπως οι Πολιτικοί Μηχανικοί, ξαναψηφίζουν κατάληψη, μετά από μαζικές συνελεύσεις. Ξεσηκωμός επικρατεί για το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης, που θα εξελιχθεί σε πανελλαδικό σε περίπτωση που η κυβέρνηση ψηφίσει το νόμο. Ο χημικός πόλεμος της αστυνομίας κατά των διαδηλωτών, οι ξυλοδαρμοί και οι συλλήψεις στο σωρό, η ομίχλη συκοφαντίας και παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ, που εκδηλώθηκαν ξανά αυτή την εβδομάδα, αποτελούν αφενός επιλογή της κυβέρνησης για να τσακίσει το κίνημα και αφετέρου τον προπομπό της απαγόρευσης και ποινικοποίησης ουσιαστικά της μαχητικής συλλογικής διεκδίκησης μέσα στο πανεπιστήμιο και στο δρόμο, από το νόμο έκτρωμα των Καραμανλή και Γιαννάκου. Προκλητική η Γιαννάκου απορρίπτει και την έκκληση έξι πανεπιστημίων να ανασταλεί η ψήφιση του νομοσχεδίου, λέγοντας ότι σύντομα «θα γίνει νόμος του κράτους». Ελπίζουν ότι μετά την ψήφιση του νόμου θα επικρατήσει «νόμος και τάξη». Είναι γελασμένοι! Το κίνημα αυτό τραβάει μακριά, όχι μόνο μέχρι την κατάργηση του νόμου, αλλά μέχρι την κατάκτηση των δικαιωμάτων της νεολαίας σε παιδεία, εργασία, πολιτισμό. Όπως τονίζεται σε ανακοίνωση του ΝΑΡ, έρχεται στο προσκήνιο η ανάγκη για μια απελευθερωτική παιδεία, προς όφελος των νέων και των εργαζομένων, ενάντια στην υποταγή της παιδείας και της εργασίας στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Sunday, March 4, 2007

ΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ...

οι νίκες του Φοιτητικού Κινήματος δεκαετία 90 και έπειτα..

Συχνό φαινόμενο στις καθημερινές κουβέντες με φοιτητές είναι η απαισιοδοξία και ότι δεν πρόκειται να αλλάξει είτε παλέψουμε είτε όχι, παρακάτω παραθέτουμε σημαντικά αποτελέσματα που είχαν οι συλλογικές κινητοποιήσεις των φοιτητών.

Το 1992 ο τότε Υπουργός Παιδείας της ΝΔ Γ.Σουφλιάς ψήφισε πραξικοπηματικά στη Βουλή νομοσχέδιο για την εφαρμογή των 2 κύκλων (3*2- bachelor - master ) το σπάσιμο των ενιαίων πτυχίων και των επαγγελματικών και εργασιακών δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν. Η ρύθμιση πάγωσε από τις φοιτητικές κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις και μετά από 2 χρόνια αποσύρθηκε.

Το 1995 ο τότε Υπουργός Παιδείας (και νυν πρόεδρος) του ΠΑΣΟΚ Γ.Παπανδρέου ψήφισε νόμο για την εισαγωγή της βιβλιοκάρτας και την κατάργηση των δωρέαν συγγραμάτων (!). Μετά από 3 εβδομάδες καταλήψεων ο νόμος πάγωσε και ενώ παραμένει ως και τις μέρες μας νόμος του κράτους (γιατί άραγε δεν τον κατάργησε το δημοκρατικό ΠΑΣΟΚ και η ΠΑΚ αλλά και η κυβέρνηση της ΝΔ τόσα χρόνια;)) η εφαρμογή του αναστέλλεται κάθε χρόνο από το θερινό τμήμα της Βουλής και εγκρίνεται κονδύλι για τη χορήγηση δωρεάν βιβλίων σε όλους μας.

Το 1999 μετά και την ψήφιση των ΠΣΕ (των αντίστοιχων ΙΔΒΕ) από το ΠΑΣΟΚ και την ίδρυση τους σε διάφορα πανεπιστήμια πανελλαδικά, το φοιτητικό κίνημα κατάφερε να τα καταργήσε ι, καταχυρώνοντας ως σήμερα το ενιαίο πτυχίο και τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα που μας καταχυρώνει.

Το 2001 ο ΥΠΕΠΘ του ΠΑΣΟΚ Π.Ευθυμίου ψήφισε το νόμο για την «Ανωτατοποιήση των ΤΕΙ» επιχειρώντας για άλλη μια φορά να σπάσει τα ενιαία πτυχία σε 3*2, αλλά και να εισάγει την «Αξιολόγηση». Μετά από ένα μεγάλο πανελλαδικό φοιτητικό κίνημα, με πορείες και καταλήψεις ούτε τα πτυχία έσπασαν, ούτε η αξιολόγηση εφαρμόστηκε. Πρόσφατα μάλιστα βγήκε απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έβγαλε αντισυνταγματική την

Το 2004 προσχέδιο νόμου για του ΠΑΣΟΚ για Δια Βίου Μάθηση Αξιολόγηση και ίδρυση Διεθνούς Ελληνικού Πανεπιστημίου στην Θεσσαλονική με δίδακτρα, παγώνει με κινητοποιήσεις των φοιτητών και το ΠΑΣΟΚ ουδέποτε το φέρνει προς ψήφιση στην Βουλή λόγω και Βουλευτικών Εκλογών.